Ik wilde me eerst niet mengen in deze discussie.
Mijn mening over geloof wordt vaak als erg zwart-wit gezien, maar sluit eigenlijk voor het grootse deel aan bij die van Test en anderen die hun twijfels over het nut van het geloof hier uiten. Ik zoek geen steun bij jou Test, maar je weet wat ik ermee bedoel te zeggen.
Wat ik aangeef is: waarom willen gelovigen in het algemeen (en daarbij val ik niemand persoonlijk aan), maar niet accepteren dat mensen ook hypergelukkig kunnen zijn zonder geloof in god of noem maar op, in hun leven.
Wat mij vooral stoort in deze houding, is de vanzelfsprekendheid waarmee wordt aangenomen dat een mens het als een gemis ervaart, of moet ervaren, wanneer ie niet gelovig is. Wat nou, gemis? Ik richt me op een andere manier op de wereld dan een gelovige, dat is alles. Maar is dat dan per definitie verkeerd?
Ik zet op zondag weleens de televisie vroeg aan, omdat ik naar dat muziekprogramma wil kijken van de VPRO.
Dan kom ik bij het zappen onwillekeurig bij Nederland Zingt uit. Ik krijg dan echt last van plaatsvervangende schaamte, en jeuk op niet nader te omschrijven plaatsen, als ik die ''zalvende'' teksten voorbij zie schuiven. Het zal allemaal best, maar zingen is echt niet alleen voorbehouden aan gelovigen. "De here houdt ook van jou", is de boodschap. Het zal me worst wezen, eerlijkgezegd.
Enkele weken geleden was er een ondernemer uit Hillegom op televisie, een of andere voormalige bakker die daar in zijn chocolaterie ook ''het woord'' meegeeft aan zijn klanten. Voor mij een reden om mijn bonbons een deur verderop te gaan kopen. Ik wil niet ongevraagd worden geconfronteerd met deze boodschap. Wanneer die man beweert dat ie de recepten van de here zelf ingegeven krijgt, dan denk ik: voel je eens aan je hoofd, die recepten bestaan al tientallen jaren.
Mensen zien een vloek vaak als godslastering. Ik zie een vloek als vrije meningsuiting. Ik ga echt niet tot tien tellen als ik op mijn duim sla, en dan ''he, toch'' roepen. Wat ik op zo'n moment roep, is helemaal niet bedoeld als godslastering, maar ik roep simpelweg het eerste dat in me op komt.
Ik heb het eerder gezegd: ik stel vrijheid van meningsuiting op een hoger plan dan vrijheid van godsdienst. Die laatste kan onderdeel van het eerste zijn, andersom is per definitie onmogelijk.
Ik zeg dit, zonder de gelovige medeforummers te willen beledigen. Wat een gelovige als vanzelfsprekend ziet: 'god bestaat, en je moet je leven naar hem richten', is niet vanzelfsprekend voor iemand die zelf verantwoordelijk wil zijn voor zijn doen en laten.
Ben ik een slecht mens, omdat ik niet in god geloof? Dacht het toch niet. Ik sta klaar voor mensen, waarvan ik vind dat die mijn (mentale) steun kunnen gebruiken, maar baseer dat op gezond verstand. Daar heb ik geen godsdienst voor nodig.