Zojuist ben ik thuis gekomen uit Rotterdam. Dit was het dan, het allerlaatste concert van onze Dots. Deels dringt het tot me door, deels ook niet. De grootste klap komt nog, denk ik. Heb ik weer genoten? Ja, zeker weten! Maar er waren ook 3 momenten dat ik heb gehuild.
De eerste keer was met het moment dat Angela Esther aankondigde met de 'Bijna hadden we dit niet meer kunnen doen, maar hier is ze; Esther!'. Vervolgens zong Essebes "Make it up to you'. Ik schoot vol.
Tweede moment was het prachtige nummer van Angéla over Sam, met daarbij op het grote videoscherm beelden van hem met o.a. Richard.
En tja, het laatste moment was natuurlijk het laatste nummer: 'Don't give up'. Ik heb dit nummer 20 jaar lang niet kunnen horen, omdat ik het dan moeilijk kreeg. Twintig jaar heb ik het kunnen vermijden, maar nu had ik natuurlijk geen keus. En, net als gisteravond, liep bij mij de emmer over. De Dots hebben gedurende een moeilijke periode van mijn leven mij heel veel steun gegeven. Deze concerten blijven voor altijd op mijn netvlies gegrifd staan. Angéla ging als laatste het podium af.
Enfin, wat ons fans nog rest zijn de CD/DVD en de DVD eind juni, en ook een CD of DVD-box ergens in oktober. Welnu, dit was het voor dit moment even. Of nee, eigenlijk is er nog 1 ding wat ik wil uitspreken: Ik hoop dat er een fandag met onze Dots komt!
Dat hoop ik met heel mijn hart, een hart waarin ik de Dolly Dots voor voor altijd gesloten heb......
Liefs aan jullie allen,
Rudeangel