Realitynet - Realitynet.org
Oudere seizoenen => Wie is de Mol? => Wie is de Mol AVROTROS 2017 => Topic gestart door: joligmolletje op 10-01-2017, 16:47:35
-
Iets later dan gewoonlijk, maar ook de afvaller heeft weer een dagboek geschreven voor op de site.
Vincent Vianen: Het moment van de test & executie kwam echt plotseling. Vooraf zat ik met mijn helikoptermaatjes op een bankje en wilde ik niet teveel in mijn Molboekje zitten waar zij bij waren. En toen was het opeens mijn beurt om de test te doen.
Had ik toch in m’n boekje moeten kijken? De test ging echt met een flits. Ik heb de vragen wel goed in me opgenomen, maar ik dacht oké… spreiden en niet te lang over de vragen doen met de hoop dat iemand op z’n minst even veel vragen goed of fout had en dat ik net sneller was. Want het is zo moeilijk om zo snel al goed te raden wie de mol is!
Op het moment dat we bij de executie zaten voelde het zo bizar! Ik zat daar met alle andere kandidaten en het voelde alsof ik daar alleen zat. En tegelijkertijd zat ik in WIE IS DE MOL! In mijn hoofd keek ik naar een aflevering waar ik zelf in zat. Het leek een eeuwigheid voordat Art begon met het intikken van de namen. Maar ik had een sterk voorgevoel dat ik naar huis ging. Vooral omdat ik geen flauw idee had wie de mol was. Daarvoor zat ik er te kort in en had ik met te weinig mensen gesproken. Omdat ik dit wist, gaf het mij even tijd om me mentaal voor te bereiden. Art was toch zo lang aan het praten. Ik wist ook dat ze mijn vrijstelling af zouden pakken, ik had waarschijnlijk precies hetzelfde gedaan als ik in hun schoenen stond. Ik vond het ook geinig om de reacties te zien, toen ik mijn vrijstelling had opgegeven. Dat hadden ze niet verwacht natuurlijk. Ergens had ik hoop dat iemand het slechter dan ik had gedaan in de test, dan zou ik verder kunnen gaan met het spel en mijn plannetjes.
Tijdens de executie was ik toch nog bezig met het spel door een beetje de reacties te lezen na elk scherm. Want je weet maar nooit. Maar na elk groen scherm werd dat beetje hoop dat ik nog had kleiner totdat ik bijna als laatste aan de beurt was. En ja, zoals ik al dacht. Ik lig eruit. Ik kan me nog de grootte van Jochem ‘s ogen herinneren toen Art zei dat ze mijn vrijstelling weg hadden genomen en de reacties van iedereen toen mijn scherm op rood ging. Sommige verrast en sommige niet. Ik had heel graag langer willen doorspelen, maar dit hoort erbij. Als eerste afvallen voelde minder erg dan ik verwacht had. Het lijkt me echt vreselijk om net voor de finale af te vallen. Ik stond er verder niet te lang bij stil, ik moest ook meteen aan het werk als choreograaf voor de bioscoopfilm ‘Onze Jongens’. Het avontuur ‘Wie is de Mol’ was voorbij voordat ik met mijn ogen kon knipperen, maar ik zou het zo weer opnieuw doen.
-
Het dagboek van afvaller 2 is zo net geplaatst:
Yvonne Coldewijer: “Zo meteen even bellen?” Ik lees het berichtje van mijn vertrouwenspersoon en goede vriend Jasper, terwijl ik door een begeleider word weggereden van de groep. “Alleen als je zo meteen heel positief doet en niet teleurgesteld,” stuur ik terug.
Ik kan me nog maar nauwelijks beseffen wat er de afgelopen week allemaal is gebeurd. En hoe het komt dat ik vandaag een rood scherm te zien kreeg. Honderden vragen borrelen op in mijn hoofd, maar ze krijgen geen ruimte. Er is namelijk een emotie die ontzettend overheerst en giert door mijn hele lijf. Trots. Want ik deed mee aan Wie is de Mol?
Aangekomen in het hotel bel ik met Jasper. Hij heeft het begrepen. Samen praten we over hoe waanzinnig deze ervaring is geweest en lachen we om hoe ik niet om mijn eigen karakter heen kan soms. “Jij bent gewoon echt ‘Vegas’. Jij neemt risico’s en gaat gewoon all-in. Dat doe je in het echte leven ook.”
Grappige woordspeling als ik terugdenk aan wat er vandaag allemaal is gebeurd in de rechtszaal. En hij heeft ook wel gelijk. Als echte molloot moet je natuurlijk weten dat spreiden bij de test het allerbelangrijkst is, zeker in het begin. Maar ik weet ook dat dit spel een roulette is. En waar je soms ook wordt beloond als je een risico neemt.
Nog even denk ik terug aan de vraag van Art na de executie. Er was namelijk nog iemand met evenveel vragen fout als ik. Maar deze kandidaat was net iets sneller en heeft daarom in tegenstelling tot mij de executie wel overleefd. “Vind je dat niet erg?” En ik denk bij mezelf; echt niet. Gelukkig was ik niet het enige sukkeltje. En met een glimlach draai ik om in mijn bed. Wat een fantastisch spel. Mijn droom is uitgekomen. Ik deed mee aan Wie is de Mol? Yes!
-
Het dagboek van afvaller 3 vind je hier (http://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/artikel/dagboek-van-de-afvaller-afl-3/) of hier:
Roos Schlikker: Voordat ik op reis ging voor Wie is de Mol? had ik maar één heel belangrijke vraag. Nee, niet: ‘Wie is de mol?’ hoewel ik dat natuurlijk heel graag wilde weten. Ook niet: ‘Moet ik van een kilometers hoge berg naar beneden tokkelen?’ want dat had ik dolgraag gedaan. Mijn belangrijkste vraag was: ‘Gaat de groep mij een beetje trekken?’.
Heus, ik heb geen hekel aan mezelf maar als schrijver zit je hele dagen alleen en speelt een groot gedeelte van je leven zich in je hoofd af. Nu moest ik op pad, met al mijn gekke gedachtenspinsels, mijn eigenaardigheden, mijn rare gewoonten. En met negen andere ego’s, de meesten ongetwijfeld veel meer gewend aan camera’s dan ik. Dat was overigens direct merkbaar bij de eerste draaidag toen we op een kluitje in het bos stonden, er plotseling een drone over gevlogen kwam met een camera er in en ik als een debiel naar boven stond te zwaaien. Hoehoe! Wat leuk! Hoehoe! “Oké, Roos, dat shot kunnen we nu niet meer gebruiken,” zei regisseur Rick droogjes.
Maar ze pikten het, mijn reisgenoten. Mijn veel te harde lachen, mijn gespring als we een spannende opdracht kregen (ik was soms net een bruistablet), mijn gekonkel met kamergenootje Imanuelle, mijn behoefte aan knuffels op merkwaardige momenten, de uurtjes in de bus waarin ik me juist even wilde afsluiten van iedereen en met een iPod vol duistere gitaarmuziek het Amerikaanse landschap aan me voorbij zag trekken.
Het was een totaal surrealistische ervaring. Nooit had ik gedacht dat ik mee zou mogen doen aan Wie is de Mol?. En toen ik er eenmaal in zat en gewend raakte aan mijn medekandidaten, alle mensen achter de schermen (en dat zijn er véél), cameraploegen en drones, kon ik me niet voorstellen dat het avontuur ooit zou stoppen.
Toch gebeurde het. Op het moment dat het rode scherm tevoorschijn kwam, vergat ik van schrik te ademen. Toen ik om me heen keek zag ik mensen van de crew hun hand voor hun mond slaan, ik hoorde de camera inzoomen, ik keek mijn reisgenoten aan. Imanuelle die zo hard moest huilen, Jochem die me vastgreep, Jeroen in tranen, Sigrid die “Nee nee nee” mompelde, Diederik die me een inside joke toefluisterde, Sanne die verbaasd gedag zei, Thomas die bleekjes knikte. De volgende dag in het vliegtuig heb ik de beelden talloze keren opnieuw in mijn hoofd afgespeeld. Niet dat rode scherm, maar de gezichten van mijn Mollega’s. Die stuk voor stuk zulke lieve mensen bleken met allemaal hun eigenaardigheden. En die de mijne volledig accepteerden, sterker nog door wie ik me letterlijk en figuurlijk omarmd voelde.
Dat is nog steeds iets wat mij soms emotioneert. Ooit als ik oud ben, kan ik mijn kleinkinderen vertellen dat oma in een paar dagen tijd in een helikopter zat, bovenop een gigantische industriële brug stond net op het moment dat hij omhoog ging, een nacht heeft doorgehaald in Las Vegas, een estafette door de duinen heeft gerend en haar hart heeft voelen galopperen toen op een donker strand een gigantisch vuurwerk ontstoken werd. Maar ik kan vooral vertellen dat ik naar de wereld afreisde met een groep vreemden die in no time grote, geliefde bekenden zijn geworden. Wat was ik graag langer met ze opgetrokken. Maar een mens moet niet piepen, ik reisde door zoals zij dat ook hebben gedaan. Ik denk terug met een grote lach. En een klein ontroerd traantje.
-
::rofl::
geweldig dagboek ::bravo::
-
::bravo:: ::bravo:: ::bravo::
Prachtig dagboek van mijn favoriet. Tot op de fandag, Roos ::love::
-
Heel erg mooi geschreven allemaal, alle drie de dagboeken dus.
Het is al vaker gezegd: in een paar weken tijd, zelfs korter, wordt de groep ''een soort van'' familie van elkaar.
-
::respect::
-
Erg leuk dagboek!
-
Mooi geschreven en ontroerend, dit openhartige verhaal van Roos.
-
Lijkt me een leuk mens! ::ok::
-
Ontroerend stukje van Roos. Jammer dat ze eruit ligt. ::bravo::
-
Wat een fantastisch verhaal!
-
En het afscheid van Sigrid:
Dagboek van de afvaller - afl. 4
Sigrid ten Napel: 'Elf was ik, toen ik vol ongeloof en teleurstelling aan m'n moeder mededeelde dat mijn in het geheim gedroomde droom om mee te doen aan Wie is de Mol nooit uit zou komen. De programmamakers hadden besloten het over een andere boeg te gooien, voortaan zou de reis van je leven, zo stelde ik mij voor, alleen zijn weggelegd voor een selectief groepje bekende Nederlanders.'
Twaalf jaar later, en aardig wat televisie-uren rijker, schoot de gedachte aan dat moment nog wel eens door m'n hoofd, vervaagd en verkleurd door de tijd, maar de wens niet minder sterk. En hoewel er inmiddels niet enkel meer naar me werd geroepen als ik zonder te kijken de straat overstak, durfde ik van een deelname nog maar nauwelijks te dromen.
En toch, door een ingrijpen van bovenaf of een ander onverklaarbaar fenomeen zat ik ergens midden mei met m'n Mollega's, toen nog vreemden die ik enkel kende van tv of radio, in het vliegtuig richting Oregon. Naar Portland om precies te zijn, de stad met als motto 'Keep Portland weird', een toepasselijkere bestemming was haast onmogelijk zo bleek al snel; als kinderen vergaapten we ons aan alles wat groot en Amerikaans was, vol overgave stortten we ons op de opdrachten, we zongen liedjes, deden dansjes en los van alle verdenkingen over en weer werden we al heel snel maatjes. In sneltreintempo leerden we elkaar kennen en probeerden we de ander tegen beter weten in blind te vertrouwen, want ver van huis, zonder weet van wat zou komen, was elkaars gezelschap de enige constante. Althans, als er tijdens een opdracht niet weer eens iemand op mysterieuze wijze verdween.
-
En deel 2:
En dan, voor de vierde keer alweer; “maak je klaar voor test en executie”. Dit keer zou ik drastisch handelen. De afgelopen dagen was het gebrek aan controle me mentaal steeds meer parten gaan spelen, en om te overleven moest ik op zoek naar houvast. Houvast die enkel gelegen was in de waarheid, in het antwoord op de vraag Wie is de Mol? Oftewel, ik zag geen andere oplossing dan al m'n kogels af te vuren op één iemand en één iemand alleen. Dit had logischerwijs twee mogelijke scenario's tot gevolg; ofwel ik zou deze ronde schadeloos doorkomen en dit spel uitzingen zonder enige twijfel over het doen en laten van de mol, óf ik zou mezelf regelrecht voorzien van een enkeltje huiswaarts. Voor dat laatste was ik absoluut nog niet klaar, maar ik kon niet langer overweg met de onzekerheid. Neem van mij aan, het is een groot goed om te kunnen vertrouwen op de blikken en woorden van je naasten, en het zet alles op losse schroeven wanneer die vanzelfsprekendheid wegvalt.
Eenmaal gezeten tegenover Art, wist ik dat dit fout zou aflopen. Als een vloedgolf stortte de gesprekken en gebeurtenissen van afgelopen week over me heen; er waren vreemde verbonden gesloten, driehoeksverhoudingen ontstaan die van geheimen en leugens om bestwil aan elkaar hingen. En ineens werd me duidelijk, het is echt waar 'niets is wat het lijkt'.
M'n naam werd genoemd, en ik wist dat alle bijgeloof van de wereld tekort zou schieten om dat reeds voorgeprogrammeerde rode scherm nog groen te doen kleuren. En nog voor de genadeslag, gaf ik me eraan over. Het was voorbij.
Eerst voelde ik niks en toen alles tegelijk; boos, blij, verdrietig, teleurgesteld, ongeloof en geluk. Ik weet het, grote woorden, maar dit spel neemt alles over, er had een verschuiving plaats gevonden van wonderlijk speelparadijs naar realiteit. Vrijwel direct doemde ook de vraag op: Heb ik wel genoeg genoten van dit fantastische gezelschap? Ben ik niet té veel opgegaan in het spel en daarmee vergeten te zien met wíe ik eigenlijk op reis was, in Amerika nog wel!? En tranen stroomden, rijkelijk. Ik wist ineens niet meer hoe me tot die groep mensen te verhouden. Weg is weg bij Wie is de Mol. En na de innige omhelzingen en dikke kussen, konden we niet nog even een drankje doen. Zoals we dat elke avond hadden gedaan, om vervolgens tegen elkaar te zeggen; “het was allemaal maar een spelletje”, waarop de ander dan zou reageren; “en ik meende het allemaal niet zo, hoor.” En dan zouden we lachen. En proosten.
Al pratende met Art overviel me nog een ander gevoel. Ik moest terug naar de échte wereld, waar alles weer normaal en gangbaar zou zijn. Waar ik zelf weer zou bepalen hoe laat ik op zou staan en wat en wanneer ik zou eten. Het contrast tussen Wie is de Mol? en het alledaagse leek even onoverbrugbaar en ik wilde er niet aan geloven. Het voelde alsof ik had gefaald. Voor het eerst had ik iets niet afmaakt. Voortijdig naar huis. Geen weet van de uitkomst van het avontuur van je leven. Want dat is het, zo wist ik nu.
Toch vloog ik de volgende ochtend terug naar Portland in een zespersoons vliegtuigje, alleen dit keer en zonder Mollega's. Met een roze gelukssteen in m’n hand, die ik van één van onze drivers had gekregen, keek ik uit over de besneeuwde bergtoppen en de rivier waarlangs we een paar dagen eerder nog hadden gereden. De countrymuziek was nog hoorbaar. En hoe graag ik de piloot ook had gevraagd rechtsomkeert te maken, kon ik niet anders dan me neer te leggen bij de situatie. En vanaf dat moment was de vraag ‘Wie is de Mol?’ niet langer zo relevant (oké, ik wil het godverdomme weten!). Maar waarom zou je je daar ook druk om maken als je negen nieuwe vrienden hebt gemaakt, en een waanzinnig hardwerkende crew met regisseur Rick aan het hoofd met open mond en diep respect hebt mogen gadeslaan? Een diepe buiging en eeuwige dank!
En nu moet ik écht stoppen, 34 ongelezen berichten in de WIDM-appgroep sinds ik dit stukje typ. We hebben dus nog dagelijks contact. Kunnen niet zonder elkaar. Pathetisch en vermoeiend. Maar ook dat hoort erbij.
-
Wauw, wat een mooi dagboek! Heel mooi om te lezen, bedankt Sigrid ::ok::
-
super geschreven en ook mooie verduidelijking van haar daden.
Ze zat dus op 1 persoon.
-
Het verklaart wel het een en ander. Vol op een persoon dat deed Yvonne en Roos ook. Spijtig dat ze er zo snel uit ligt maar een mooi dagboek heeft ze geschreven ::ok::
-
Op wie zou ze gegokt hebben?
-
Op wie zou ze gegokt hebben?
Als ik me goed herinner klikte ze in de test aan dat de mol niet gevangen was. Vorige keer verdacht ze Jeroen. Nu weet ik wel dat dat niet helemaal betrouwbaar is, maar toch. Zou ook een logische zet zijn geweest gezien hoe Jeroen het penningmeesterschap kreeg kort voor de veiling en vervolgens de pot niet hoog verzekerde. Als je iemand dan toch al verdenkt...
O en mooi dagboek by the way
-
Ah die eerste paar zinnen. Precies ook mijn droom... maar ja. ::rofl::
-
Jeroen Kijk in de Vegte: 'Daar zitten we met z’n zessen. Op een bergweide met uitzicht over een groene vallei. Ergens in Umatilla National Forest, gok ik. Ik heb het geprobeerd, maar ik kan de exacte locatie niet reproduceren. En dat is eigenlijk gek, want normaal ben ik best goed in navigeren.
Na twee lange dagen en één erg korte en heel koude nacht, is dit het eerste moment van betrekkelijke rust. De omgeving is prachtig. De zon schijnt. Ik staar voor me uit en door m’n vermoeidheid kost het me moeite om te beseffen waar ik ben. Oostenrijk? Zuid-Amerika? Ik merk dat ik m’n gedachten bij elkaar moet rapen. Je zit nog steeds in Wie is de Mol?, Jeroen. En we zijn in Amerika. In Oregon.'
Art heeft ons net verteld dat er toch weer een test en executie aankomen. We hadden nog even gehoopt dat we met z’n allen één aflevering door zouden gaan. Als beloning voor onze ontberingen tijdens de Oregon Trail, ofzo. Maar het mocht niet zo zijn. Eén voor één worden we weggeroepen naar ‘Het Tafeltje met De Laptop’. Wie nog moet, of al is geweest ligt in de zon te slapen. Ik ook. Het is een diepe slaap en ik droom. Als ik wakker word hebben Jochem, Thomas en Diederik hun test al gemaakt. Ze zitten vrolijk te kletsen. Ze worden bij ons weggehouden zodat we niet van ze kunnen horen wat de vragen zijn. Ik pak m’n molboekje d’r bij, maar weet niet zo goed waar ik me op moet focussen. Wat zou voor deze test belangrijke info kunnen zijn? Ik leer de verdeling van de slaapplaatsen rond het kampvuur uit m’n hoofd. En hoe heetten onze paarden nou ook alweer?
Ik word naar het tafeltje geroepen. Tijdens de vorige tests spreidde ik nog behoorlijk, maar ik was wel zeker van m’n antwoorden. Dit keer niet. ‘Wat was de kleur van de wielen van de huifkar waar De Mol in zat?’ is een vraag. Ik heb geen idee. Wie ís De Mol überhaupt? Ik zou het echt niet weten. Ik voel me haast verdoofd en na het invullen van de test wandel ik terug naar de anderen. ‘En?’, vragen ze. ‘Mwah...’ zeg ik.
Dit was het dan. Ik weet het zeker.
Als we op ‘De Stoeltjes’ tegenover Art zitten voor de executie krijg ik inderdaad m’n rode scherm. Ik ben niet verbaasd. Art vraagt hoe ik me voel en het enige dat ik kan bedenken is dat ik heel erg dankbaar ben. Wat voel ik me bevoorrecht om de afgelopen twee weken met deze bijzondere club dit waanzinnige avontuur te hebben mogen meemaken. Snel moet ik afscheid nemen van mijn medekandidaten en de crew. Afscheid van de familie. Sanne fluistert me nog té lieve dingen toe en ik zie mezelf naar het busje sjokken.
Als we de bergweide afrijden kan ik me niet meer beheersen en begin ik een potje onbedaarlijk te janken. Niet uit boosheid of teleurstelling. Integendeel. Het voelt zoals vroeger. Als ik met m’n ouders en m’n broer twee weken naar Drenthe op zomervakantie ging en ik na thuiskomst ook vaak een avond op m’n kamer zat te grienen. Uit pure heimwee. Wat héb ik een mooie tijd gehad en wat bén ik een lucky bastard. Ook omdat ik veel verder in het spel ben geraakt dan ik ooit had durven dromen.
Op het vliegveld van Pendleton staat een vliegtuig voor me klaar. Tijdens de vlucht kijk ik naar beneden en zie ik alle bekende plekken weer voorbij komen. Ik vraag me af wat m’n vriendjes nu aan het doen zouden zijn. Waarschijnlijk vieren dat ze door mogen naar de volgende aflevering. En waarschijnlijk een nacht flink bijslapen. Voor zover dat mogelijk is in Wie is de Mol?
Ik kom aan op het vliegveld van Portland. De cirkel is rond. Ik bestel een groot glas bier en merk dat ik het eigenlijk helemaal niet erg vind om terug te gaan naar huis. Naar m’n man, de poes en het gewone leven dat ook heel fijn is. Als ik het vliegtuig naar Amsterdam in stap lopen er twee Nederlandse zakenmensen voor me. De eerste ‘vreemde’ Nederlanders in twee weken. Jullie moesten eens weten, denk ik. Aan boord gaat de knop om. Het normale leven is weer begonnen. En er is nooit iets gebeurd.
-
Mooi ::bravo::
"De Stoeltjes" ::rofl::
-
De dagboeken van de afvallers tot nu toe zijn stuk voor stuk mooi.
Ook dit weer: open, eerlijk, beeldend. Ik zíe het Jeroen vertellen. Hij kan dus tóch wel schrijven ::schaam::
Jammer dat hij niet tot het eind kon blijven.
-
Wat prachtig om te lezen... helaas niet zo fanatiek bezig met het spel, anders had hij het misschien wel wat verder in het spel gekomen.
Wat ik mij afvraag, kan je een blanco ticket bestellen bij een Amerikaanse luchtvaart maatschappij? Neem aan dat het niet van te voren bekend is wie er afvalt.....
-
Mooi verhaal. Jammer dat je eruit ligt, Jeroen. Ik had graag nog een paar weken puzzelplezier aan je beleefd. ::zwaai::
-
Ik ga hem missen!!
-
dagboek afvaller (http://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/artikel/dagboek-van-de-afvaller-afl7/)
-
dagboek afvaller (http://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/artikel/dagboek-van-de-afvaller-afl7/)
Mooi!
-
weer een mooi dagboek ::bravo::
-
dagboek afvaller (http://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/artikel/dagboek-van-de-afvaller-afl7/)
::bravo:: ::respect::
-
Wat mooi om te lezen.
Dank je wel Imanuelle
::bravo:: ::bravo:: ::bravo::
-
Ik plak het ook even hier zodat het niet verloren gaat:
---------
Imanuelle Grives: 'Tring! “Ima, of je mee wilt doen met Wie Is De Mol?” “JA, absoluut!” Hoewel ik het programma nog nooit heb gezien, weet ik van mollotenvrienden die trouw kijken dat het “ECHT IETS VOOR IMANUELLE IS”. Avontuur, gedrag analyseren, wedstrijd, mysterie, gekke opdrachten. Helemaal mijn ding, inderdaad!'
Ik wil óf de Mol zijn óf winnen. Voor Mol blijk ik ongeschikt, waarschijnlijk ben ik te emo en meelevend. Ik kijk wat seizoenen en ik filter wat richtlijnen voor mezelf eruit. Regels:
Wie Is De Mol? Is een spel waarbij 10 kandidaten gezellig met elkaar op stap gaan en 1 kandidaat de boel verstiert. Helder: 9 mensen die hun best doen om de pot te vullen en eentje niet. De kandidaten die de test het minst slecht maken gaan door. Eitje.
Trust Nobody.
Trust Somebody. Zoek een bondgenoot. Iemand die je blind kunt vertrouwen en informatie mee kunt uitwisselen. Als je geluk hebt, gaan alle kandidaten gezellig met een wijntje alle vragenlijsten met elkaar uitwisselen en zingen ze: “Cumbaya, my Lord!”. Leuk, een soort groepsuitje!
Er zijn jokers en hints, vind die. Die wijzen je heel makkelijk naar de Mol. Komt goed!
Maak plezier, geniet ten volste en blijf dicht bij jezelf, dan houd je het langste vol.
We weten niet wie er meedoen tot we uit het vliegtuig stappen. Wanneer we aan elkaar worden voorgesteld, wordt metéén duidelijk dat deze groep hier niet is om lekker te lachen. Game on! Binnen een dag zijn er vijf bondjes. Na een intense pot vier-op-een-rij achter de schermen, waarbij Roos en ik enorm aan elkaar gewaagd zijn en Roos wint, weet ik zeker: dit is een vrouw naar mijn hart, fanatiek, slim en gezellig! En niet de Mol. Ons bondje houdt voor eeuwig stand! Wij gaan samen winnen!
Art vertelt over een privilege deze opdracht. Je scherm wordt niet getoond. Ik besluit dat ik die hoe dan ook ga winnen. Ik ben echt een groepsdier, maar als er nog vijf kandidaten over zijn, wordt het verwarde gevoel van “och, wat zielig dat er iemand weggaat, al ben ik ook blij voor mezelf” een heel stuk minder. En voel ik bij mezelf wel de opluchting ontstaan dat er na deze executie mogelijk nog maar één deelnemer tussen mij, Jochem en de finale in staan, als ik win! En dat doe ik ook! In mijn hoofd ben ik al met 1 been in de finale. Geloof me, als je zo ver bent, ruik je alleen nog maar de finale. Ik ben zo gefixeerd of –hoe heet het ook alweer- in een tunnelvisie beland. Alle schermen groen! Gefelici-FUCK! Ik heb een misberekening gemaakt! Iets klopt niet in mijn theorie en ik moet even me terugtrekken, even focussen, een nieuwe strategie bepalen, maar die tijd is er niet.
-
We gaan meteen door met de volgende opdracht. Mijn hoofd is overal behalve daar. Die gaat niet zo je-van-het. Daarna is de groep ook constant bij elkaar en is er tussen de opdrachten en het opnemen van de biechten ook geen ruimte om even met mijn bondgenoot te praten. Voor we het weten, is de executie er alweer. Ik heb geen jokers, geen hints, geen informatie en geen strak plan. Ik heb het vertrek van Roos gebruikt om er juist kracht uit te putten door rigoureus mijn strategie om te gooien. Ik wist immers op wie zij had gespreid. Dus ik heb keihard haar verdachten uitgesloten en daarmee ben ik al drie rondes verder gekomen. Iets klopt niet. Is iedereen wel wie ik denk dat-ie is? Is mijn bondgenoot wel te vertrouwen? De schermen worden één voor één groen. Als ik aan de beurt ben, lijkt ineens alles duidelijk te worden… BAM! ROOD!
Mijn hartslag verhoogd, mijn keel wordt droog, ik voel dat ik geknuffeld wordt, maar ik hoor vooral heel hard in mijn hoofd: “NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!”. Ik wil zo snel mogelijk bij Jochem komen en tegen hem zeggen dat hij echt voor ons moet winnen. Dan moet ik mee met Art. Ik begin traditiegetrouw bij de eerste fase van rouw! Ontkenning! Ik had het niet fout, de rest had het gewoon beter… En Jochem is mijn bondgenoot, dus daar is het ook niet fout gegaan. Eigenlijk wil ik heel hysterisch op m’n knieën vallen, me vastklampen aan t scherm en er met groene pen overheen stiften! Jawel, ik had het wél goed! Geef me alsjeblieft nog 1 kans. Alsjeblieft! Nee, ik lig er gewoon uit. Nadat de karavaan met crew en deelnemers zijn weggetrokken, ben ik alleen. Met mezelf en mijn gedachten en ironisch genoeg is er nu heel veel ruimte om te bedenken waar het fout heeft kunnen gaan. Stilte...na alle enthousiasme, avontuur en hysterie ben ik gewoon stil. Ja, ik ben stil, het is mogelijk. Het is klaar. Voor mij. Ik wil het begrijpen. Wat heb ik verkeerd gedaan? Heb ik het spel gewoon verkeerd gespeeld door zo openlijk de kandidaat uit te hangen? Nee, ik had afgesproken met mezelf dat ik vol, dicht bij mezelf overal in wilde gaan. And, I did! Een gevoel van trots en aanvaarding. Ik heb het meeste geld binnengehaald en ik heb zulke gave opdrachten mogen doen. Nou, dan heb ik met de keuzes die ik in alle oprechtheid heb gemaakt blijkbaar dit als hoogste resultaat behaald! Ey! 7 afleveringen hè? Dat is niet niks! En ik heb geschoten, wel drie keer (RATATATAATATA) én paard gereden! Ik heb geracet in een hele dikke bak en ik heb nieuwe vrienden gemaakt, bovendien ben ik voor eeuwig lid geworden van de molfamilie. Ok, eerlijk is eerlijk ik wilde dolgraag keihard winnen, maar IK HEB GEWOON MEEGEDAAN MET WIE IS DE MOL en deze prachtige ervaring pakt niemand mij ooit meer af!!
-
Weer zo'n heerlijk, eerlijk, menselijk verhaal.
Merci, Imanuelle, voor alle kostelijke momenten.
-
De dagboeken van de afvallers vind ik erg goed dit jaar. Het dagboek van de mol juist een stuk minder.
-
''Voor eeuwig lid geworden van de molfamilie''.
Die uitdrukking komt iedere fandag naar voren, dat gevoel is er echt. Maakt helemaal niet uit of je kandidaat was of de mol.
-
::bravo:: ::bravo::