Realitynet - Realitynet.org
Off topic => Relaxhoek => Topic gestart door: Avron op 19-06-2003, 21:06:00
-
Net als op detectives.kro.nl komt hier een spannend meeschrijfverhaal. Iedereen mag meeschrijven met en zonder schrijfervaring. Veel plezier en nog iets dwaal niet teveel af in het verhaal of val in herhaling want dat maakt het verhaal er niet leuker op :P
-
Het verhaal heet: de Seriemoordenaar
Frank Havers zat in zijn bureaustoel voor zijn typemachine. Hij verveelde zich, de laatste paar weken was er niks spectaculairs gebeurd, geen moord, niks. Ja, alleen een moord op een zwerver maar dat was ook binnen een paar dagen opgelost. De arme man had op straat geld gevonden en dolgelukkig dat hij was wilde hij dat gaan besteden. Maar hij was zich niet bewust van het naderende onheil. Hij werd neergeslagen door de eigenaar van de portemonnee die meende dat hij de portemonnee gestolen had terwijl het ding gewoon uit zijn zak gevallen was.
De telefoon ging. "Met Frank Havers, rechercheur moordzaken". De man aan de andere kant van de lijn klonk erg gehaast en sprak zonder tussenpozen. "Wat zei u?", sprak Frank verbaasd. Hij pakte snel een blocnote.
-
Na een hoop gekrabbel hangt Frank op. Hij kijkt op z'n blocknote wat hij eigenlijk heeft opgeschreven. "vrouw vermist, man handelt in messen, kinderen spoorloos verdwenen sinds gisteravond". Het wordt steeds vreemder hier.
-
De deur kraakt... Aaahhh, het is zeker vier uur, want daar komt zijn vriendelijke secetaresse met een heerlijk kopje soep. Mr. Havers? Als ik zo onbeleefd mag zijn... Waar ging dat telefoongesprek over, die vrouw klonk zo overstuur! Vrouw, ik sprak net met een man, zij Frank Havers. Ik vondt het al een raar gesprek! Maar nu!
-
Frank belt zijn maatje Richard op, die telefoontjes kan traceren. Hij vraagt aan Richard het laatste nummer te traceren die gebeld heeft. En dat doet Richard, zonder te vragen. Hij weet ook wel dat hij pas later uitleg zal krijgen van Frank.
Na 15 minuten komt Richard de kamer van Frank binnenlopen. "Frank, je vroeg mij toch het nummer te traceren? Je raadt nooit van wie dat nummer afkomstig is?" Frank denkt diep na en vraagt dan, met ongeduld in zijn stem, van wie het nummer is. En dan verteld Richard het. Het is van...
-
dat ene spookhuis, langs de dorpsstraat! De vorige eigenaar heeft zelfmoord gepleegd, omdat hij geesten dacht te zien.
-
Sommige mensen beweren echter, dat die spoken er nog steeds zijn, maar dat nu de geest van die zelfmoordenaar er ook nog ronddwalen. Maar dat is niet belangrijk! Waarom moest ik dat nummer traceren?
-
'Mja euh, dat hoor je nog wel', zegt Frank helemaal overstuur van alle informatie.
'Wat zal ik eerst eens gaan doen? Alle info op een rijtje zetten...of mijn vrouw bellen? We zijn tenslotte 25 jaar getrouwd vandaag.'
'Doe dat laatste maar' zegt Richard. Zelf pakt hij zijn spullen al om naar huis te gaan.
Gelukkig denk Frank, die even geen zin heeft om nog door te werken. Hij belt zijn vrouw...en vertelt alles wat hij heeft gehoord vandaag...
-
Daar was z'n vrouw echter helemaal niet blij mee, want ze had een romantisch dinertje voor twee georganiseert met het lievelingseten van Frank. Een beetje gepikeert hangt ze op.
Laura (vrouw van Frank) loopt naar de keuken. Dan het eten maar van het fornuis halen. Maar waar is m'n hakmes nou heen? Net zat hij nog in de houder!
-
Krrrrrrrrrr....
IEeeeeeeeeeee, wat is dat... De deur kraakt en Laura slaakt een kreet. Loos alarm, het was de windt die met de deur speelde. Laura begint bang te worden...
-
kedeng!
Waarom ligt die pan ineens op de grond? Laura pakt de telefoon op om Frank te bellen. Maar waarom is de telefoon ineens dood?
-
Rustig Laura, rustig. Laura probeert de rust te hervinden en loopt naar de buren. Die zijn niet thuis. Tot overmaat van ramp valt ook de deur dicht...
-
Opeens schiet er een zwarte kat voor haar langs. Dat brengt ongeluk, denkt Laura. Ze rent naar de overkant van de straat, daar brandt licht in een van de huizen. Als ze het tuinpad oploopt, komt er ineens iemand vanachter een boom tevoorschijn en het lijkt...
-
wel een michelinmannetje zo dik is hij. Verbaasd laat hij Laura achter. Zo verbaasd dat ze onder de ladder doorloopt en op de deur klopt. Klingelingeling. Het geluk is niet met haar... Ook de spiegel valt kapot!
-
...ze schrikt wakker!
Gelukkig het was een droom...wat een nare droom.
Ondertussen is Frank thuis gekomen, hij heeft de tafel romantisch gedekt voor twee. Het eten staat klaar.
'Laura, laura' zachtjes stelt Frank haar gerust en begeleid haar mee naar de tafel..
Ze willen gaan eten, maar wat nu?!
DE MESSEN ZJN WEG...stuk voor stuk.
Laura denkt dat ze gek wordt...een droom? Nee toch..
-
Opeens horen ze zacht gegiegel. Ze kijken om. Achter hen staat een klein meisje in een witte jurk. Ze lijkt een jaar of zes. Ze lacht heel lief naar Laura en Frank.
Frank vraagt aan het meisje: "waar kom je vandaan?"
"Mijn pappa heeft zelfmoord gepleegd... ik woon in de dorpsstraat."
Frank trekt wit weg.
-
Laura staat op en loopt naar de telefoon. Ze belt het maatje van Frans en brengt hem op de hoogte van het flauwvallen. Richard komt de kamer binnen en stelt meteen orde op zaken...
-
Het meisje is nergens meer te bekennen.
-
En toen gingen ze allemaal slapen
-
Midden in de nacht hoorde Frank ineens voetstappen. Hij schrikt wakker en komt overeind. Nee, niets te zien.
De volgende ochtend verteld Frank Richard het hele verhaal nog een keer. Richard merkt op dat het wel heel vreemd is dat dit juist nu gebeurt, 150 jaar na dato...
-
Frank en Richard pakken de boeken erbij om uit te zoeken hoe alles in elkaar steekt. Dan komt de aap uit de mouw...
-
De aap gooit alle boeken door elkaar en vertrekt dan met de Noorderzon. Frank en Richard moeten weer opnieuw beginnen.
Dan valt Franks oog op een overlijdensadvertentie...
-
Meteen wordt de ziekenwagen gebeld. Na een urendurende operatie kon het oog gelukkig terug worden gezet. Frank moet helaas een tijdje revalideren, maar lopen kan hij nog wel. Onverstoorbaar gaat hij samen met zijn maatje verder...
Als we dan toch flauw gaan doen...
-
Met één oog minder wordt Frank geen mindere detective en hij gaat met Richard naar het verlaten huis aan de dorpsstraat.
-
Bij het huis aangekomen
valt zijn oog ziet hij dat de deur open staat. Als hij naar binnen loopt komt alles op hem af, het gaat draaien en tollen. Weg hier, weg hier roept hij!
-
Maar de deur slaat net achter Richard dicht. Ze zitten opgesloten. Door het draaien vallen ze op de grond. Dan ruikt Richard gas... slaapgas! Ze vallen in slaap en als ze wakker worden....
-
staat de deur weer open. Richard kijkt Frank aan en er valt hem iets op. Frank, zegt hij, jij was toch blond?
-
'Frank?', zegt Frank. 'Ik ben Frank niet, ik heet Romario..aangenaam.'
'ow hallo', zegt Richard 'ik ben Pieter'...
-
Kom kom... zegt Romario. We gaan de stad eens even lekker op stelten zetten. Waar ken ik jouw eigenlijk van? Vroeg hij aan Pieter...
-
Pieter pakte de motor die om de hoek stond en Romario ging achterop zitten. Samen scheurden ze naar de stad. Opeens trapte Pieter op de rem. Voor hen stond het meisje!
-
Het meisje bleef staan en zei niet weg te gaan voordat Pieter en Romario haar zouden helpen. Ze keken mekaar diep in de ogen en toen
-
kwam er plotseling een Landrover aanscheuren
-
Gelukkig reed hij gewoon verder...
-
en het meisje keek Pieter en Romario nog steeds vragend aan
-
Het meisje werdt een beetje ongeduldig en begon te schreewen tegen Romario. Ik heb ook altijd pech dacht Romario nog, maar het tij kan snel keren!
-
Het meisje kwam op Romario aflopen, maar dat wilde Romario niet! Pieter sprong op het meisje, om haar tegen te houden, maar viel dwars door haar heen!
-
'Ik ben het meisje dat gister spoorloos verdween...snappen jullie dat dan niet', schreeuwde het meisje, waarna ze in het niets verdween.
Pieter lag op de straat...dit ging zijn verstand te boven.
-
Gelukkig was het meisje nu weg en kon de weg worden hervat. Eerst maar eens een psychiater opzoeken, om onze dubbele persoonlijkheid te ontrafelen. Goed idee zei Pieter, nietes zij Richard. Toch maar doen? zei Romario. Nergens voor nodig hoorde Frank zichzelf zeggen? We hebben een 5de man nodig om te beslissen!
[offtopic] Dit gaat me toch iets te ver :-\ [/offtopic]
-
Problem solved...
-
Pieter lag dus op straat, het meisje was net weg.
"Pieter, sta op! Vlug!" Riep Romario. "Het gaat niet, het gaat niet!", zegt Pieter, "Ik zit vast, het lijkt wel, het lijkt net of ik aan de grond ben vastgelijmd!" Romario: "Nee he! Hoe kan dat? Ik trek wel, je komt vast los. Dit kan toch niet?"
Maar het kon wél. Pieter zat zo vast als een tube bisonkit. Er kwam een vrachtwagen aan. Romario en Pieter werden doodsbleek. Zou de vrachtwagen nog kunnen sturen? Hij kwam steeds dichterbij. 30 meter, 20 meter, 10 meter en toen................
-
???
Dit verhaal gaat nergens meer over
-
dat is nou juist het leuke ervan. Kom op mensen, schrijven!!
-
en toen sprong er plotseling een grote, paarse alien met 10 hoofden voor de vrachtwagen, die onmiddelijk remde
-
de alien verloor twee hoofden. Romario en Pieter keken verbaast toe. Wat is dat nou? Pieter nam de alien mee naar het lab voor onderzoek.
-
De alien zei;
'Hallo, vrede op aarde, ik ben de vermiste vrouw...veranderd in een 10- koppige alien...naja nu 8- koppig. Ik kom jullie info brengen over de andere vermiste...'
-
[size=0]
de alien verloor twee hoofden. Romario en Pieter keken verbaast toe. Wat is dat nou? Pieter nam de alien mee naar het lab voor onderzoek.
Pieter zit aan de weg vast hoor ???[/size]
"maar voordat ik info geef, wil ik iets van jullie hebben. Ik wil graag jullie knieschijf. Daar koken we daarboven in de ruimte babys van. Maar als jullie je knieschijf geven, krijgen jullie echt informatie. "
[size=0]off topic: Ik lag echt in een deuk toen ik dat berichtje las over een paarse alien met 10 8 hoofden![/size]
-
'm'n leven is toch al rampzalig...je mag mijn knieschijf zo meenemen...met de voorwaarde dat ik ook mee mag de ruimte in. Dan wil ik de boel eens flink onderzoeken...' zegt pieter.
-
Maar dat vond de paarse alien toch te ver gaan. "nee" zei ze, "dat mag niet. Maar ik zal je nu opereren, dan haal ik je knieschijf eruit, en ik stop er iets anders in. Dit mag je pas gebruiken als je in nood bent" "Oke," zei pieter, "maar ik wil alleen weten: hoe groot is het heelal?" Dat had Pieter niet moeten vragen. De alien barste in huilen uit, omdat
-
zijn groene alien-vriendin was verdwenen in het heelal en nooit meer was teruggekomen. Daar was de acht-hoofdige paarse alien heel verdrietig om!
-
Pieter probeerde de alien te troosten door te zeggen dat paars en groen toch niet samengaan, maar...
-
Dat werkte helemaal niet! De alien moest nog meer huilen. Hij dacht aan zijn vriendin en toen opeens kwam schaapie het hondje binnen. Schaapie zei: "
-
woef!" De alien zei: "ieuw wat is dat voor beest. Ow mijn naam is trouwens Geert-Jan." Hij pakte het hondje op en...
-
zette het met een gil weer terug op de grond. Hij had namelijk ontdekt dat het hondje een paars teenkootje had, en paarse aliens mogen nooit met andere paarse wezens in aanraking komen. Vandaar dat
-
nu een hoofd van Geert-Jan begon te krimpen, totdat het een heel klein hoofdje was. De andere hoofden keken er angstig naar. Schaapie had wel door dat er iets was, liep naar Geert-Jan toe en....
-
beet het hoofd van geert jan de alien eraf. Zo. "opgeruimd staat netjes." blafte hij. "jammer van al dat bloed, maar dat likken ik en mijn vriendjes zo wel op" Pieter, Romario en Geert jan hadden dit met hun 18 ogen aanstaan kijken en riepen allemaal tegelijk: "Schaapie, je kan
-
maar beter even onder de douche springen, hier is wat zeep!" Dus Schaapie ging douchen. Ondertussen...
-
was Geert jan weg gerend. Hij vond het te gevaarlijk worden en hij was al 3 hoofden kwijtgeraakt vandaag! Dit was te veel voor die arme Geert. In zijn vlucht had hij wel
-
niet naar beneden gekeken en hij struikelde over de stoeprand. Verdorie, nu had hij 7 hersenschuddingen! Dat kon er ook nog wel bij vandaag! Terwijl Geert-Jan in het ziekenhuis lag, ging Romario...
-
Schaapie maar uitlaten. En wie hij toen toch tegenkwam...?! :o
-
Mamamia... Komen daar toch ineens de ghostbuster om die alien op te ruimen. Maar ja, die was
-
gestruikeld over de lijn van schaapie die net voorbij liep. "wat een zootje wordt het hier!" riep romario. Die
-
ghostbuster maakte zich intussen uit de voeten. Het werd echter toch nog drukker, want daar kwam
-
de vriendin van Geert Jan aan! "He? hoe kom jij nou hier, Laura Miep? Ik dacht... ik dacht... oh dit wordt me allemaal te veel.. ik ga dood geloof ik!" Laura Miep barstte in huilen uit bij haar vriend en
-
verloor een van haar 10 hoofden (zij had er toch nog genoeg over). Schaapie greep
-
het hoofd, want hij had wel zin in nog zo'n smakelijk alien hoofd. ondertussen greep laura miep geert jan, en zei tegen hem: " ik heb geen ruimteschip, ik ben hier heen komen vliegen, ik was in de ruimte verdwaald, weet je nog? " Maar geert jan wist niets meer en liep als een sukkeltje achter haar aan. Toen
-
begon Laura Miep hem gepassioneerd te zoenen, want ze had hem zo gemist toen ze alleen door de ruimte zwierf. Romario vond al deze groene en paarse zoenende alienhoofden maar
-
vreemd en sloeg ze ruw uit elkaar. "EN NU DE DEUR UIT!" riep hij. "STA NIET ZO KLEF TE DOEN. IK WIL JULLIE HIER NOOIT MEER ZIEN!" Toen begonnen de aliens hard te huilen. en renden weg. Schaapie het hondje
-
rende hen achterna, zodat hij
-
hen op den duur ingehaald had. Wat er toen gebeurde is nog nooit gebeurd: De twee aliens versmolten in elkaar. Dit betekend dat
-
er opeens een stuk minder hoofden waren! Gelukkig maar, want dat scheelde maar weer een hoop
-
de hoofden zwengelden ook zo. dit was een hypnotiserend gezicht. Gelukkig maar. Nu was er nog een alien, en die moest doodgebeten worden, vond schaapie. Daarom
-
...HAP
-
zei schaapie
-
en na al deze avonturen vond schaapie dat ze een vakantie had verdiend en ze vertrok naar schiphol
-
Op Schiphol kocht ze een ticket voor de eerste de beste vlucht naar Timboektoe, alwaar ze eens bij zou gaan komen
-
Dik 5 maanden later was het dan zover eindelijk ging er een vlucht naar Timboektoe. Schaapie was eindelijk onderweg.
Maar Schaapie was zo dom om met 'Rikka-Rikka Airlines' te gaan vluchten, binnen de korste keren was er turbelentie en het vliegtuig stortte neer in een oerwoud. Het vliegtuig vatte vlam en ondanks dat Schaapie al naar shoarma begon te ruiken kon hij vluchten. In pure wanhoop rende Schaapie het oerwoud in op zoek naar hulp. Uit een boom kwam een zwaarbehaarde man aanslingeren: 'Me Compuart, You Jane?' 'Zout toch op' zei Schaapie: 'Ik heb hulp nodig. Hier dichtbij is een vliegtuig dat op het punt staat te verbranden.' 'Oegaoega' zei Compuart en samen gingen ze op zoek naar hulp. Compuart leidde Schaapie mee naar een rivier en Schaapie vulde zijn emmertje (die hij altijd bij zich had voor noodgevallen) met water. Compuart nam hem in zijn armen en al slingerend bereikten ze het vliegtuig. Helaas te laat, het vliegtuig was volledig in vlammen opgegaan. Net toen Schaapie en Compuart ervandoor wouden gaan hoorden ze een stemmetje 'Laat me niet alleen hier achter'. Het was...
-
......de baron.... ::oink::
-
'Heb je je nou alweer niet geschoren, Japie? Drommels Jullie zijn B2 en Vlugge Japie helemaal niet. Nou ja, ik moet er vandoor. Ik voel dat die clown en die acrobaat hier in de buurt zijn en inderdaad vanuit de bosjes kwamen Verdi en Adriaan aangelopen. Adriaan: 'Hallo vriendjes en vriendinnetjes, leuk dat jullie er allemaal weer zijn.' Verdi: 'Houd toch eens je kop, kutacrobaat. Als je stopt, stop dan helemaal. Zo, wat maakte dat vliegtuig een crash. Ik denk dat ik een whiplash heb.' Schaapie: 'Jullie en de Baron zijn dus de enige overlevenden. Wat nu, we hebben geen eten hiero.' Verdi: 'Een lekker stukje schaap gaat er altijd in.' Schaapie: 'Maar ik ben geen schaap, ik ben een hond.' Verdi: 'Ja hoor en ik ben een 19e eeuwse componist.' Compuart nam Verdi en Adriaan mee naar zijn kamp waar ze heerlijk smulden van de shoarma gemaakt van Schaapie. Opeens ritselde er wat in de struiken. Compuart: 'Oegaoega!' Adriaan: 'Wat?' Compuart: 'Ik denk dat de grote opper-aap is, het is een vrouwtje en ze luistert naar de naam....'