-
In dit topic zal het verhaal komen.
Graag alleen het verhaal in dit topic, reacties kunnen in de pub geplaatst worden!
-
Content warning: de personages in dit verhaal hebben te maken met allerlei problemen die voor sommige mensen triggers kunnen vormen, zoals mentale problemen, fysiek en emotioneel geweld, ziekte en (zelf)moord. Bedenk daarom goed of je dit verhaal wel wil lezen als deze onderwerpen voor jou triggers kunnen zijn.
Hoofdstuk 1. Olivia
(https://cdn1.imggmi.com/uploads/2019/9/19/49130bd343b9b311dcdd0a602001bdaf-full.png)
Olivia stapt uit haar auto – een zwarte Maserati - en loopt de bloemenzaak binnen. Ze wordt vriendelijk te woord gestaan door de medewerker ‘Goedenmiddag en welkom bij bloemisterij het Hart. Hoe kan ik u helpen?’.
Olivia steekt meteen van wal. “Nou dat is best wel een lang verhaal. Het begon allemaal vorige week toen ik rustig een stukje aan het wandelen was hier in de buurt. Ik liep van het centrum, waar ik woon, naar de rivier een stukje verderop, weet u wel. Toen ik bij de spoorwegovergang was bleef de hak van mijn schoen in de rails van de trein haken! Ik probeerde los te komen maar het lukte niet. Toen hoorde ik een trein aankomen en heb ik zo snel als ik kon mijn schoen uit gedaan zodat ik aan de kant kon springen. Ik heb nog nooit zo’n spijt gehad van mijn schoenkeuze als die dag kan ik u vertellen. Er waren zoveel gespjes die ik los moest maken.”
De winkelbediende schrikt duidelijk van haar verhaal en kijkt haar geschokt aan. ‘oh, jeetje! Is alles goed met u?’
Olivia lacht breeduit “Ja, het gaat uitstekend! Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld! Deze hele situatie heeft me doen beseffen wat er belangrijk is in het leven. Het leven is kort en ik realiseerde me dat ik niet echt aardig ben geweest voor een aantal mensen in mijn leven en dat wil ik graag veranderen. Onze naasten zijn het belangrijkste in ons leven, dus daar moeten we goed voor zorgen. Daarom geef ik volgende maand een groot feest waarin ik allemaal mensen uit nodig aan wie ik mij wil verontschuldigen. Ik heb dus bloemen nodig! Heel veel bloemen! Natuurlijk om mijn huis te versieren die dag, maar ook een bosje bloemen voor elke gast, als verontschuldiging. Heeft u ook kaartjes die er aan kunnen, waar ‘Het spijt me’ op staat?”
Nadat de bloemen zijn uitgezocht gaat Olivia door naar de catering. Daar vertelt ze ook het personeel hetzelfde verhaal als in de bloemisterij.
“Oh, ik hoop maar dat iedereen die ik heb uitgenodigd ook komt!” verzucht Olivia tegen de cateraar. “ik heb sommige mensen zo slecht behandeld! Mijn ex bijvoorbeeld. Ik hoop zo dat hij mij kan vergeven… Ik hou nog steeds van hem!”
Ook de DJ krijgt het hele verhaal te horen “zou het mogelijk zijn dat er veel liedjes in het thema worden gedraaid?” de DJ kijkt haar verbaasd aan ‘het thema…?’. “Ja! Zoals Sorry van Madonna en Sorry seems to be the hardest word enzo.” De DJ kijkt nog steeds verbaasd maar zegt dat hij zal kijken wat hij kan doen. Olivia kijkt tevreden en bedankt de DJ. Dan stapt ze weer in haar auto en rijdt naar haar volgende bestemming.
Olivia gaat naar de schoonmaakster toe. Zij is een van de eerste mensen aan wie ze haar excuses moet maken. Ze belt aan en nadat Michelle verbaasd de deur open doet en vraagt wat ze hier komt doen, begint Olivia te praten; “Michelle, het spijt me zo dat ik je zo slecht heb behandeld de afgelopen jaren. Je bent er altijd voor me geweest en ik heb mijn dank niet goed laten blijken! Mijn huis is enorm groot en ik ben een enorme sloddervos, maar dankzij jouw harde inspanningen is mijn villa altijd spik en span! Ik kan je altijd bellen als ik er weer een zooi van hebt gemaakt en je komt altijd opdagen, zelfs als je kind ziek is! Ik heb je blijkbaar erg weinig betaald dus dat wil ik goedmaken.” De schoonmaakster mompelt iets onverstaanbaars waaruit opgemaakt kan worden dat ze het wel met haar eens is, maar niet onbeleefd wil zijn en dat te laten merken. “Daarom heb ik twee dingen voor je” vervolgt Olivia. Ze overhandigt Michelle een envelop en een pakketje. De schoonmaakster pakt het vol argwaan aan. Maar haar gezichtsuitdrukking verandert snel als ze ziet wat er in de cadeautjes zit. In de envelop zit €50.000 cash en in het pakketje zit een gloednieuwe smartphone. ‘Mevrouw…’ kan de schoonmaakster net uitbrengen ‘dankuwel mevrouw!’. Olivia kijkt tevreden. “Ik ben blij dat het je bevalt. Ik hoop dat je ook op mijn feestje komt?” Michelle kijkt haar door haar tranen heen aan en zegt ‘natuurlijk mevrouw! Hoe laat is het feest klaar? Dan zorg ik dat ik er een uur van tevoren ben’. Olivia kijkt verschrikt “Oh, nee sorry! Ik bedoelde als mijn gast! Het is een feestje om mijn excuses te maken aan iedereen tegen wie ik onaardig was, en daar hoor jij natuurlijk ook bij. Ik hoop dat je er bent!”. Michelle zegt dat ze er zal zijn en wilt Olivia spontaan een knuffel geven “Ho, ho, dat is wel een beetje veel van het goede” lacht Olivia en ze loopt weer richting haar auto. Dat is alvast één, denkt Olivia. Nu de rest nog…
-
Het is eindelijk de avond van het feest. Olivia heeft zich speciaal opgedost. Ze is vanmiddag naar de kapper geweest, en ze heeft een nieuwe jurk aan die ontworpen is door een van haar gasten, als blijk van support. Ze heeft een ketting om die van haar moeder is geweest – een kruisje - daar zal haar vader vast blij mee zijn. Het feest vindt plaats in haar luxe penthouse, midden in de stad. Vanuit elke kamer heb je een prachtig uitzicht over de weide omgeving. Het penthouse bestaat uit drie verdiepingen; op de middelste verdieping kom je binnen, hier zal het feest grotendeels plaatsvinden. Op de benedenverdieping bevinden zich de gastenkamer en het zwembad en op de bovenste verdieping zijn, de bibliotheek, Olivia’s slaapkamer en de sportruimte. Olivia kijkt zenuwachtig op haar horloge. “Oh ik hoop zo dat er mensen komen opdagen” denkt ze.
Gelukkig bleek haar angst ongegrond als de ene na de andere gast binnenloopt. Ze herkent haar vader en loopt naar hem toe om hem te begroeten “Oh hallo pap, wat ontzettend fijn dat je wilde komen! Ik ben zo blij dat je me nog een kans geeft! Ik moet snel de andere gasten begroeten maar ik hoop dat we straks uitgebreid kunnen praten om het goed te maken.” Nog voordat haar vader kan antwoorden is Olivia alweer doorgelopen naar de volgende gast “Ruby!” er draait zich een jonge vrouw om, met een camera in haar hand. “En de vlog kijkers van Ruby! Jullie ook van harte welkom natuurlijk, Robijntjes! Ik ben zo blij dat je er bent zodat we onze strijdbijl kunnen begraven! Het spijt me zo dat je door dat vreselijke artikel van me al die troep over je heen kreeg. Dat was nooit mijn bedoeling!”. Ruby kijkt haar aan en zegt met een grijns dat ze er naar uitkijkt om dit feest vast te leggen voor de vlog, ‘want het gaat sowieso een drama worden!’ Olivia kijkt een beetje beteuterd, maar ze snapt Ruby wel. Ze zal vanavond nog iets beter haar best moeten doen. Ze moet er ook niet van uit gaan dat iedereen haar ineens vergeeft en ze beste vrienden worden, alleen omdat ze sorry zegt.
Olivia draait zich om en ziet iemand die ze niet kent “huh, wie is dat?” denkt ze. “Ik heb toch alleen maar mensen uitgenodigd die ik iets heb aangedaan, dan zou ik toch iedereen moeten kennen?” ze besluit er niet langer bij stil te staan en loopt naar de microfoon die voor haar klaar staat. Het is tijd voor een toespraak.
“Dag lieve mensen. Wat ontzettend fijn dat jullie allemaal wilde komen! Dit is een hele speciale avond voor me. Zoals jullie weten was ik niet altijd even aardig voor iedereen en - ”
‘Nou, dat kun je wel zeggen!’ klinkt er uit de zaal, en er klinkt ongemakkelijk gelach.
“Ik weet het” vervolgt Olivia met spijt in haar stem “Daarom heb ik jullie hier uitgenodigd. Ik heb spijt van hoe ik jullie heb behandeld, en ik hoop dat jullie mij nog een kans willen geven. Ik weet dat ik vreselijke dingen heb gedaan: Pieter, het spijt me hoe het gelopen is met je vader, hij was een goede man en ik had hem niet moeten ontslaan. Jenny, het spijt me dat mijn acties hebben geleid tot die meme, ik had je niet in het openbaar moeten afwijzen. Ellis, sorry voor wat er op school gebeurd is. Het was jouw geheim en dat had ik moeten bewaren. Als het kon maakte ik het ongedaan. Hopelijk kan ik iedereen persoonlijk spreken vanavond zodat ik mijn excuses kan maken en er eventueel dingen kunnen worden uitgepraat. Maar ik hoop ook dat jullie van dit feest genieten en dat we samen voor een nieuwe start kunnen zorgen!”
Het publiek begint wat te mompelen en de DJ zet de muziek aan. ‘Je suis désolé. Io siento’ klinkt er door de speakers. Het feest is begonnen.
-
Als iedereen voorzien is van een drankje komen de cateraars met een enorme taart aanlopen. Er staat met grote letters SORRY op. Olivia loopt naar de taart toe om hem aan te snijden. Na een paar passen bedenkt ze zich en draait ze zich om. “Job, wil jij misschien de taart aansnijden? Ik vind het wel iets wat een vader hoort te doen! Het is ook wel een beetje symbolisch omdat je dat zoveel jaren niet hebt kunnen doen op mijn verjaardag door mijn egoïsme. Ik hoop dat je me kunt vergeven.” Haar vader is duidelijk ontroerd en pakt het mes aan. ‘Natuurlijk, meisje. Dat dit een begin mag zijn van onze hernieuwde relatie.’ Olivia kijkt haar vader aan en krijgt een brok in haar keel. Ze geeft hem een knuffel “ik hoop het ook!”. Het hele publiek kijkt toe hoe haar vader de taart in stukken snijdt.
Een paar uur later kijkt Olivia tevreden om zich heen. Het feest lijkt een succes te zijn. Ze heeft met meerdere mensen vrede gesloten en de gasten beginnen het naar hun zin te krijgen. Er begonnen net zelfs mensen te dansen! Dan loopt Olivia naar ex toe “Hee jij daar” zegt Olivia met een knipoog. “Heb je zin om mee te komen naar de gastenkamer? Dan kunnen we daar even rustig praten.” Emilio krijgt een grijns op zijn gezicht en loopt achter haar aan. Hand in hand lopen ze de trap af naar de slaapkamer.
Even later:
PLONS
Olivia voelt dat ze in het water valt, en de paniek slaat toe. Ze weet dat ze dit niet zal overleven. “misschien was het niet zo’n goed idee om een huis vol gasten uit te nodigen die me allemaal haten” denkt ze. En dan wordt het zwart voor haar ogen.
Er klinkt ineens een hele harde gil. Gevolgd door slaande deuren. Snel komen er allemaal gasten op het geluid af. Ze vinden de oorzaak van het lawaai beneden bij het zwembad. Daar ligt Olivia in het water. Ze is doordrenkt van het bloed; in haar hart zit een mes. Ze heeft iets in haar hand vast. “SNEL, BEL 112!” roept haar vader, terwijl hij in het water springt om zijn dochter te redden. Maar het is al te laat, Olivia is dood.
-
Hoofdstuk 2 - Maud
(https://i.ibb.co/RDWWBRK/Maud2.png)
Trillend zat Maud op de wc. Ze had eerst bijna naar huis willen gaan, maar ze had genoeg Midsomer Murders gezien om te weten dat alles wat ze nu deed als verdacht kon worden gezien – zeker de crime scene ontvluchten na een moord. Zelfs te lang op dit toilet blijven zitten kon opvallen, dus ze moest snel nadenken. Ze keek naar haar tas, naar het flesje vergif dat erin zat. Zou ze dat door het toilet kunnen spoelen, of zouden ze daar sporen van kunnen vinden? Ze besloot dat ze het risico maar moest nemen, mikte het spul erin en trok door. Het flesje zelf was niets bijzonders, een klein glazen flesje – dat kon ze later thuis wel weggooien. Geen haan die er nog naar zou kraaien.
Terwijl ze de wc uitliep, dacht ze terug aan die ene allesveranderende dag. Ze had die dag als enige in de winkel gestaan, toen zij was binnengekomen. Ze had haar ogenblikkelijk herkend. Haar oude pestkop, Olivia. Ze had haar hele schooltijd verwoest. Soms hoorde ze nog de pesterige kinderstemmen in haar hoofd: “Maud die is stou-hout, Maud die is stou-hout”. Maar Olivia herkende haar niet. Natuurlijk niet. Ze had geen idee wat ze haar had aangedaan. Maud probeerde desondanks haar beste winkelstem op te zetten. “Goedendag, kan ik u helpen?” had ze gevraagd. Had ze dat maar niet gedaan. Had ze haar maar zelf laten zoeken. Olivia had haar meteen afgesnauwd: “Dat lijkt me wel, daar ben je toch voor?”. Daarna had Maud de complete winkel inclusief het magazijn afgezocht voor de specifieke kledingstukken die Olivia graag wilde hebben, maar geen enkel kledingstuk waar ze mee aan kwam was goed genoeg geweest. De stapel naast het pashokje werd steeds groter, en Olivia werd ongeduldig. “Wat ben jij nou voor belabberde verkoopster?” had ze gesnauwd. “Als je me niet kunt helpen, wat doe je hier dan?”. Dat was letterlijk de druppel geweest die de emmer deed overlopen – Maud begon te huilen. En natuurlijk kwam precies op dat moment haar baas binnen. Haar baas, die toch al vond dat emoties een teken waren van zwakte. Hij vroeg wat er was gebeurd, waarna Olivia een heel relaas begon af te steken over dat dit toch zeker geen service was, en hoe durfde Maud haar zo te bejegenen. Maud probeerde zich nog te verdedigen, uit te leggen hoe het echt was gegaan, maar het enige wat de baas zag waren haar tranen. “Weet je dan niet dat de klant koning is?” schreeuwde hij tegen haar. “Ja, maar ze wilde dingen die niet…” begon Maud, maar de baas wilde niet luisteren en schreeuwde dwars door haar heen. “Je bent ontslagen!”
Om eerlijk te zijn had Maud het ontslag nog niet eens heel erg gevonden: ze had toch een hekel aan haar werk gehad. De manier waarop het was gegaan was vast illegaal, dus ze had nog even overwogen om het aan te vechten – maar nadat ze er thuis even over had nagedacht, besloot ze het te laten rusten. Ze ging wel gewoon een andere baan zoeken. Maar toen kwam Arnold thuis, en ging het allemaal heel snel bergafwaarts. “Je bent gaan huilen op je werk, je bent ontslagen, en dan ga je het ook nog eens niet aanvechten? Wat ben je toch een watje, Maud. Een compleet watje. Altijd al geweest ook”, had hij gezegd. Stomverbaasd was Maud weer gaan huilen – de tranen bleven komen vandaag. “Weet je wat, Maud. Dit is over. Wij. Ons. Dit werkt eigenlijk al heel lang niet meer. Ik ga bij je weg. Of nee, dit is mijn huis. Jij gaat bij mij weg. Je hebt tot morgen om je spullen te pakken en een slaapplaats te regelen”.
En zo was Maud in één dag, inmiddels een jaar geleden, alles kwijtgeraakt. Ze woonde nu in een klein oud appartementje, had nog steeds geen nieuwe baan en kon amper rondkomen. Blijkbaar was het nog niet genoeg dat Olivia haar vroeger gepest had, nee, ze had per se haar hele leven moeten ruïneren. En toen hoorde ze over dit feest. Dit feest dat Olivia had georganiseerd om alles goed te maken met iedereen. Maar Maud was niet uitgenodigd. Natuurlijk niet. Olivia wist waarschijnlijk niet eens meer dat ze bestond. Dus had Maud besloten om zichzelf uit te nodigen. Ze zou Olivia confronteren met wat ze haar had aangedaan, en als ze zich het zou herinneren, als ze haar excuses zou aanbieden… dan zou ze leven. Zo niet, dan zou Olivia moeten boeten voor wat ze had gedaan. Een beetje gif in haar drankje als niemand keek, en ze zou binnen een half uur dood neer moeten vallen. En Mauds vingerafdrukken zouden nergens te vinden zijn. Als ze maar onder de radar kon blijven, zou niemand Maud ooit aan de moord kunnen linken. Ze zouden misschien niet eens weten dat ze ooit op het feest was geweest.
-
Op de avond van het feest had Maud een feestelijke maar onopvallende outfit aangetrokken en was naar Olivia’s penthouse gegaan. Ze had goede hoop gehad dat er niet gecontroleerd werd wie er allemaal binnenkwam, en dat was inderdaad zo geweest. Terwijl Olivia persoonlijk een aantal mensen de hand schudde, was Maud snel naar binnen gesneakt. Stap één was gelukt. Maar toen volgde de eerste tegenslag: Ruby, de bekende vlogger, was er ook. Met een camera. Als er één ding was dat Maud niet kon gebruiken was het toch wel dat er bewijs zou zijn van haar aanwezigheid op dit feest – of nog erger, dat op camera zou worden vastgelegd dat ze met het drankje van Olivia aan het knoeien was. Dat zou ze goed in de gaten moeten houden. Nadat Maud even had rondgelopen, begon Olivia aan een toespraak. Langzamerhand begon Maud een beetje te ontspannen. Zo te zien meende ze alles oprecht. Wie weet zou ze wel naar Maud willen luisteren, en dan hoefde ze haar helemaal niet te vermoorden. Dan maakte het niet uit dat ze op camerabeelden stond. Dan zou alles goedkomen.
Even later had Olivia’s vader de taart aangesneden, en stond iedereen druk met elkaar te praten en te genieten van een drankje. Het was lastiger dan ze dacht om Olivia te kunnen confronteren – ze was constant met mensen in gesprek. Maud had net nog maar een drankje bij de bar gehaald om zichzelf nog wat moed in te drinken, toen ze Olivia ineens naar boven zag lopen. Nadat ze even om zich heen had gekeken of niemand op haar lette, ging ze Olivia snel achterna. “Olivia, weet je nog wie ik ben?” vroeg Maud. Olivia keek haar verbaasd aan. “Om eerlijk te zijn, nee, sorry. Wat doe je op mijn feest? Ik heb hier alleen maar mensen uitgenodigd die ik iets heb aangedaan”. “Oh, maar je hebt me genoeg aangedaan”, zei Maud. “Weet je dan niet meer hoe je me hebt gepest op school? ‘Stoute Maud’ noemde je me. Ik heb daarna nog jarenlang psychologische hulp nodig gehad voor depressie en suïcidale gedachten. En toen stond je op een dag in de winkel waar ik werkte. Je snauwde me af, en ik werd ontslagen omdat ik begon te huilen. Daarna verliet mijn vriend me ook nog omdat ik dat had laten gebeuren. Je hebt mijn leven verwoest. Als er iemand is die op dit feest had moeten zijn, ben ik het wel”. Maud keek Olivia aan, wachtend op excuses. Maar in plaats daarvan begon Olivia keihard te lachen. “Denk je nou echt dat ik je daarvoor mijn excuses ga aanbieden? Ik ben toch zeker niet verantwoordelijk voor jouw psychische problemen of wat je baas en je vriend allemaal doen. Stop toch met het slachtoffer spelen!”. Even deinsde Maud stomverbaasd achteruit, en bijna sprongen de tranen in haar ogen – maar toen kwam haar woede in alle hevigheid terug. Ze moest stoppen met het slachtoffer spelen? Prima, Olivia. Zoals jij wil. We zullen wel eens zien wie hier straks het slachtoffer is. Zonder iets te zeggen liep Maud terug naar beneden.
De rest van de avond had Maud steeds naar kansen gezocht om ongezien het gif in Olivia’s drankje te doen, maar Olivia was nog steeds constant met anderen in gesprek en ze had haar glas zelden onbeheerd achtergelaten. Maud begon steeds zenuwachtiger te worden, en elke keer dat de catering met een drankje langskwam had ze dit dankbaar aangenomen. Zo tikte de tijd voorbij, tot Maud het ineens zag: Olivia liep naar beneden met een of andere man, en had haar glas boven aan de trap laten staan. Dit was haar kans! Maar toen was de twijfel toegeslagen. Wat als ze werd betrapt? Wat als het op film werd vastgelegd? Wat als Olivia niet terugkwam om haar drankje te halen en iemand anders het opdronk? Ondertussen leek het wel alsof er steeds meer mensen rondliepen bij de trap. Maud realiseerde zich ineens dat ze veel te veel drank op had en het allemaal niet meer zo helder zag. Was dat nou die man van net weer, die zo boos naar boven kwam gestormd? Er liep sowieso ook weer iemand naar beneden. Waar was Ruby eigenlijk gebleven, met haar camera? Als Ruby weg was, moest ze nu het gif – maar voor Maud die gedachte af kon maken, kwam er ineens een oorverdovende gil van beneden. Mensen renden de trap af en er brak paniek uit. Gedesoriënteerd liep Maud erachteraan, maar heel ver hoefde ze niet naar beneden om te zien wat er aan de hand was. Het zwembad was roodgekleurd, en in het midden dreef het levenloze lijf van Olivia, met een mes door haar hart. Maud realiseerde zich direct dat ze hier weg moest voor de politie kwam. Iemand was haar voor geweest – maar zij had een flesje gif in haar tas. Dat ze het flesje niet had gebruikt, zou niet uitmaken. Ze had een motief, en de politie kon makkelijk denken dat ze uit woede uiteindelijk een mes had gebruikt. Zij zou hoofdverdachte nummer één zijn.
-
In de chaos was het Maud gelukt zich halverwege de trap ongezien weer om te draaien. Snel was ze naar boven gevlucht om uiteindelijk op het toilet terecht te komen. Van het gif was ze af, nu moest ze alleen nog haar verhaal voor de politie op een rijtje zien te krijgen. Alles moest kloppen. Ze mochten onder geen voorwaarde denken dat ze de moord had gepleegd. Ineens wist ze het: Olivia had haar excuses aangeboden. Ja, dat was het. Ze was ongenodigd op het feest geweest, dat was waar, maar Olivia had haar excuses aangeboden en alles was weer goed geweest. Langzaam liep Maud de trap weer af naar de feestruimte. Ze zag dat meerdere mensen inmiddels weer naar boven waren gekomen vanuit het zwembad vandaan. Iedereen leek geschokt, meerdere mensen huilden. Ambulancepersoneel liep heen en weer, en een politieagent liep rond om mensen te ondervragen. Hoe hard Maud ook naar huis wilde rennen, ze wist dat ze toch wel zouden achterhalen dat ze hier was geweest. Ze moest hier blijven en wachten tot de politieagent haar ondervroeg. En als het zover was, zou ze haar verhaal klaar hebben.
-
Hoofdstuk 3 - Ellis
(https://www.mupload.nl/img/f60a8b.png)
Opgewekt en vol goede moed stapt Ellis het penthouse binnen. Zou dit dan de dag worden, de dag waarop ze haar grote jeugdliefde eindelijk in de armen kan sluiten? Ze hoopt er vurig op. Een feest om sorry te zeggen aan allerlei mensen, dat is toch raar? Misschien is ze stiekem wel de enige die is uitgenodigd. En mochten er toch meerdere gasten zijn, dan zal Olivia haar vast wel even apart nemen om excuses aan te bieden en haar de liefde verklaren. En dan is dat direct de echte reden van het feest. Oh, het gaat echt een prachtige avond worden!
Bij binnenkomst in de hal ziet Ellis meteen dat er meerdere jassen hangen in het zijkamertje dat dienstdoet als garderobe. Er klinkt geroezemoes vanuit de zaal. Ze is dus niet de enige genodigde. Snel op zoek naar Olivia, ze moet weten dat haar hoofdgast is gearriveerd. Ellis loopt door de deuropening en haar ogen speuren de zaal af. Geen Olivia. Misschien zit ze op de bovenverdieping. Ze draait zich om en vanuit de hal botst Olivia tegen haar op. “Olivia!” “Ellis, je bent er, ik had je nog niet gezien! Wees welkom.” “Dankje, ik heb een bosje gerbera’s voor je mee, als bedankje voor de uitnodiging.” Olivia kijkt enigszins verbaasd, maar de opgetrokken wenkbrauw verdwijnt al snel van haar gezicht. “Oh, dat was toch niet nodig. Maar bedankt!” Olivia wil de bloemen aannemen, maar dan komen de volgende gasten binnen: een wat oudere man en daarachter een jonge, roodharige vrouw, al pratend en met een camera in haar hand. Vlug zegt Olivia: “oh, ik moet even mezelf gaan voorstellen aan de Robijntjes. Hé, ik spreek je straks, oké?” En ze loopt weg. Eerst naar de man, maar al snel naar de vrouw, waarschijnlijk een vlogster? Ellis blijft staan met de gerbera’s in haar hand. Nou ja, die geeft ze later nog wel. Vanuit de hal komt de man de zaal binnen. Hij komt haar bekend voor. Is dat niet Olivia’s vader? Hoe heet hij ook alweer. Omdat ze verder op het eerste gezicht niemand van de aanwezigen lijkt te herkennen, besluit ze hem aan te spreken. “Hallo! Even denken, u bent de vader van Olivia, toch?” “Dat klopt. Ik ben even kwijt waar je mij van kent.” Ze steekt haar hand uit. “Ellis, ik heb bij uw dochter in de klas gezeten op de middelbare school.” “Aha, vandaar. Aangenaam, ik ben Job. Ik moet dringend naar de wc, weet jij misschien waar die is?” Ellis haalt haar schouders op en loopt met de man terug de hal in, op zoek naar de toiletten.
Nee.
Nee.
Nee, dat kan niet.
Dat mag niet.
Olivia staat met een jongen te zoenen bij de ingang van het penthouse. De twee omhelzen elkaar innig. Veel inniger dan Olivia haar zojuist heeft omhelsd. Het voelt alsof de wereld even stopt met draaien, alsof ze is stilgevallen en iemand de as opnieuw moet opwinden, zoals bij kinderspeelgoed. Na wat voor Ellis als een eeuwigheid voelt, maar in werkelijkheid slechts enkele seconden duurt, brengt Olivia’s vader de aardbol weer in beweging. “Waar dacht je dat het toilet is? Boven?” Ellis is er nog niet helemaal bij. “Hallo, Ellis?” Haar eigen naam ontwaakt haar uit haar nachtmerrie. “Huh, ja, wat?” “Ik zoek zelf wel even”, verzucht de vader en hij neemt de trap naar de bovenverdieping. Olivia komt naar Ellis toegelopen. “Kijk, dit is m’n nieuwe vriend, Maurits! Hij is zo leuk, ik ken ‘m nu een maand en we komen echt heel goed overeen, toch, Mau?” Verliefd kijken de tortelduifjes elkaar aan. Een minieme glimlach kan Ellis uit beleefdheid niet tegenhouden, maar Olivia heeft geen erg in haar reactie en loopt alweer naar de volgende gast. “En wie ben jij?” vraagt Maurits. Ellis is nog steeds in de war en stelt zich kort voor aan de jongen die zich nog geen minuut geleden heeft ontpopt tot haar nieuwe rivaal. Er lijkt weinig oprechtheid in de belangstelling van Maurits te zitten, als hij Ellis al snel onderbreekt. “Ah, oké. Hé, leuk je te leren kennen. Veel plezier nog, hè! Ik moet door, ik kan er helaas niet bij zijn vanavond. Lieve Olief hoeft tegen mij gelukkig geen sorry te zeggen, haha! Wat heeft ze jou eigenlijk aangedaan, dat je hier nu bent? Oh, wacht, ik moet echt m’n trein halen nu. Sorry, ik hoor je verhaal later wel. De mazzel!”
-
Nog steeds verbouwereerd blijft Ellis wat wezenloos rondhangen in de hal. Ze neemt de trap naar beneden. Even alleen zijn, weg van al die mensen om haar heen. ‘Wat heeft ze jou aangedaan.’ Nou, Olivia heeft haar heel wat aangedaan. Op de middelbare school leerden ze elkaar kennen. Ze zaten niet bij elkaar in de klas, maar hadden wel allebei het keuzevak Kunst in hun lessenpakket. Ellis wist al aan het eind van de basisschool dat ze op vrouwen viel, maar durfde er nog niet in het openbaar voor uit te komen. Olivia was de eerste op wie ze verliefd werd. En meteen een hevige liefde. Maar ze zagen elkaar zo weinig. Daarom leerde Ellis het lesrooster van Olivia uit haar hoofd, zo wist ze precies wanneer ze waar moest zijn om kans te hebben een glimp op te vangen van haar prinses op het witte paard. Ellis en Olivia werden vriendinnen, maar Ellis wilde meer. Op een schooluitstap naar de Ardennen sliepen ze, met twee andere meiden, samen in een tent. Ellis durfde de stap te zetten, ze kon het niet langer voor zich houden, ze moest het kwijt. ’s Avonds, rond het kampvuur, toen de meesten al naar hun tenten of naar het toiletgebouw waren, uitte ze haar liefdesgevoelens. Olivia barstte in woede uit: wie dacht Ellis wel niet dat ze was? En dan sliepen ze ook nog naast elkaar op een luchtbed! Hoe vies! Olivia wilde niets meer met Ellis te maken hebben. Ze stapte onmiddellijk kordaat op de docenten af die als begeleiding mee waren op de trip en kreeg het in haar eentje voor elkaar dat Ellis in een andere tent moest slapen. Binnen de kortste keren wisten alle klasgenoten ervan, niet enkel van wat er op dat kampvuur was gebeurd, maar ook tout court van Ellis’ geaardheid. Het survivalkamp was verpest en Ellis was in zak en as.
Vanaf dat moment werd Ellis door alle leerlingen gezien als een vies, gestoord, zelfingenomen persoon. Iedereen begon alle contact met haar te mijden en Ellis zonderde zich steeds meer af. De pesters op school hadden het op haar gemunt en wierpen haar termen als ‘vieze lesbo!’ en ‘asociale trut!’ toe. Het pestgedrag begon haar schoolresultaten te beïnvloeden, zozeer dat Ellis van de vwo- naar de havo-klas ging, waar ze zakte voor haar eindexamen. Iedereen ging weg om aan het studentenleven te beginnen, en zij bleef nog een jaar achter op die rotschool. De tweede keer was ze gelukkig wel geslaagd. Ze probeerde alles achter zich te laten en in een andere stad met een interessante studie een nieuw leven op te bouwen. Dat lukte aardig, tot ze op een dag Olivia weer tegenkwam, zomaar op straat, na haar jarenlang niet gezien te hebben. Ze hadden een leuk gesprekje met elkaar en Olivia stelde voor later die week eens af te spreken om bij te kletsen. Ellis wilde niets liever. Olivia was nog mooier dan in haar tienerjaren. Ze was lekker vlot en direct, dat had ze altijd al leuk gevonden aan haar. Ellis liep die ene week vervuld van blijdschap rond, ze kon haar geluk niet op. Olivia was er weer! Vrijdagavond was Ellis stipt op tijd in het café waar ze hadden afgesproken. Na enkele minuten kwam Olivia met een brede lach op haar gezicht aangelopen. Ze bestelden iets te drinken en gingen aan een tafeltje in de hoek, aan het raam, zitten. Het weerzien was heel luchtig en gezellig, toen plots Olivia haar hoofd naar Ellis toeboog. Ellis wist niet wat haar overkwam, zo verrukt van geluk voelde ze zich. Haar lippen naderden die van Olivia, bijna raakten ze elkaar. Toen kon Olivia haar lachen niet meer inhouden. “Dacht je nu echt dat ik je toch leuk vond? Natuurlijk niet!” schaterde ze het uit. “Oh, moet je jou nu toch zien zitten, je gezicht!” De mensen aan tafels rondom hen begonnen mee te lachen en ‘lesbo!’, ‘aso!’ te roepen. Ellis dacht enkele oud-klasgenoten te herkennen. Ze wist niet hoe snel ze weg moest komen, zo bedrogen en zo voor schut gezet voelde ze zich.
-
Sindsdien ging het terug bergafwaarts. Het leek alsof de dagen weken waren, en de weken maanden. Ellis begon aan zichzelf te twijfelen: was ze nu echt zo dom? Zo goedgelovig? Zo asociaal? En waarom was ze niet ‘gewoon’ hetero, dan was het toch al een stuk makkelijker geweest allemaal? De existentiële crisis had wederom effect op haar leerprestaties: de tentamens en de stage leden eronder en Ellis liep studievertraging op. Ze zag het niet meer zitten en raakte opnieuw steeds geïsoleerder van iedereen om haar heen. Tot enkele maanden later, toen de uitnodiging voor het ‘sorry-feest’ door de brievenbus viel. Ze was ietwat terughoudend, maar ze zag het zitten, verblind door liefde. Stiekem hoopte ze erop dat Olivia oprechte excuses zou aanbieden en alsnog open zou staan voor een relatie met haar. En daar zit Ellis nu, op dat feest. De goede moed waarmee ze het penthouse was binnengegaan, is als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze moet iets doen, maar wat. Haar blik valt op een spinnenweb in de hoek van de kamer. Wat ooit een vlieg was, hangt nu als een gemummificeerde, zwarte bol vast in het web en kan geen kant op. Op de vensterbank ziet Ellis enkele dode vliegen liggen. Was er niet ook een schoonmaakster onder de genodigden? Ze dacht zoiets te hebben opgevangen. Die mag dan ook wel haar werk wat beter doen. Ze moest trouwens maar vlug zich terug voegen bij de menigte. Als ze de trap oploopt, hoort ze Olivia een toespraak beginnen. Vol jaloezie en pure woede stapt Ellis de feestzaal binnen.
-
Hoofdstuk 4 - Job
(https://lh6.googleusercontent.com/SMpFG5cA6dZxoVsc5s2MmUbOM_mLR46jafBlWifKsXoxNFWStx4tUWl5iMgKnB8-Ojpah44KOz4F1jFNhq0eXWN6PELIKV8aAHJbjfYN5hTCgp-K8TDYJS6wb8PbysKe_mpX0Cfuew)
Drijfnat tot op het bot. “Dit was geen goed idee…” stamelt Job terwijl hij in zijn nette, dure en vooral doorweekte zondagse kleding met alle kracht Olivia probeert mee te slepen door het water. Iemand anders, Job dacht dat hij zich eerder die avond had voorgesteld als Emilio, is ook in het water gesprongen om Job te helpen om het levenloze lichaam van Olivia aan de kant te trekken. Het water kleurt langzaam rood. Job hoeft maar één blik te werpen om te zien dat er op de huid van Olivia vreemde vlekken te zien zijn. Emilio is razendsnel om iets dat op speeksel lijkt, met zijn hand weg te vegen van Olivia’s gezicht, waarna Job deze helpende hand uit paniek wegduwt. Iedereen aan de kant lijkt het snel door te hebben. Dit is écht precies zoals het lijkt: Olivia is dood.
De mensen aan de kant van het zwembad helpen om Olivia op het droge te trekken, terwijl Emilio en Job van onderaf Olivia omhoog proberen te duwen. Even lijkt dit nog onmogelijk door een klein sjaaltje dat vast blijkt te zitten tussen het zuiveringssysteem en Olivia’s hand, maar met wat onhandig en emotioneel getrek en geduw van de heren belandt Olivia naast het zwembad. Snel grijpen er wat handen een paar halfvolle glazen en een flesje weg, om de ruimte helemaal vrij te maken. Iemand zal 1-1-2 vast al gebeld hebben, maar Job schreeuwt voor de zekerheid nogmaals dat het alarmnummer moet worden gebeld. En wel zo snel mogelijk! Terwijl Job ziet dat heel veel mensen zich bekommeren om zijn dochter, werpt hij nog één blik op haar lichaam en raakt hij zelf in shock: was dat nou écht een kruisje om haar nek geweest? Het beeld van dat mes door haar hart zal hij in elk geval nooit meer kunnen vergeten. Een dramatisch beeld, dat zelfs hij niet had willen zien. Job valt op zijn knieën, vouwt zijn handen en begint iets te prevelen dat op een gebed moet lijken.
Bizar, hoe een mes eerst nog hoop kan geven, om daarna alle geloof en liefde definitief weg te snijden…
-
Job had enerzijds veel getwijfeld om op de uitnodiging van het feest in te gaan, maar anderzijds wist hij het meteen: hij zou uiteindelijk besluiten om te gaan. De gedachten dat zijn dochter excuses zou willen aanbieden en daardoor waarschijnlijk haar leven zou gaan verbeteren, waren een bewijs dat de hemel niet slechts van staal is. Al die jaren waarin ze hem, willens en wetens, pijn had gedaan; zelfs na het overlijden van zijn vrouw, hadden er zwaar ingehakt. Geen enkel respect had Olivia getoond, zelfs niet nadat ze bij Job en zijn vrouw Hetty uit de kast was gekomen als biseksueel. Hetty had toen al veel te begripvol gereageerd volgens Job. Zelfs zonder wat te zeggen was haar blik al vol medeleven en liefde geweest. Hoewel Job precies daardoor vele jaren eerder voor haar was gevallen, had hij Hetty toen wel wat aan kunnen doen. Dat was ook precies het moment waarop hij wist dat hij de enige in het gezin was die echt geloofde in de Almachtige.
Jarenlang hadden ze nog eindeloze gesprekken gevoerd, zelfs tot diep in de nacht. Job merkte dat Olivia langzaam steeds zekerder werd over haarzelf en haar geaardheid, maar elke keer wanneer ze met een vriendje thuis was gekomen, maakte zijn hart weer een sprongetje – om weer even hard, of zelfs harder, terug te donderen wanneer Olivia tussen neus en lippen vertelde over een meisje dat ze was tegengekomen. De laatste jaren dat ze contact hadden, kwam ze steeds meer en openlijk uit voor haar gevoelens. Job was ervan overtuigd dat Olivia wist dat ze hem hier heel veel pijn mee had gedaan, want deze levensrichting was alles behalve heilig. Job had geen moment ongebruikt gelaten om dat te verkondigen. Helaas zonder resultaat: juist het averechtse bleek steeds meer werkelijkheid te worden.
Zelfs de dominee was erbij gekomen om recht te spreken, maar ook dat was voor Job uitgelopen op een pijnlijke en eenzame deceptie. Hetty had toen duidelijk uitgesproken partij te kiezen voor Olivia, waarna de dominee hem minachtend had aangekeken: hoe kun je als man zowel je dochter alsook je vrouw niet onder de juiste leer houden? Pas na het overlijden van Hetty, toen zijn mantelzorgtaken erop zaten en er eindelijk weer meer tijd was gekomen voor de kerk, had Job na veel schaamte de moed gehad om de dominee om vergeving te vragen. Hoe had hij het zo ver kunnen laten komen?
Toen hij aan het begin van de avond aan de deur was gekomen en Maurits zich voorstelde als de vriend van Olivia, voelde hij weer de oude bekende hartensprong: zou het dan toch...? Zou Olivia hem vanavond gaan vertellen dat ze tot bekering was gekomen? Job wist eigenlijk niks meer over Olivia’s leven. Al een aantal jaar geleden had Job Olivia de deur gewezen; hij hoefde haar niet meer te zien, tenzij ze haar zonde zou bekennen en ‘gewoon’ zou doen. Olivia was nooit een heilig boontje geweest – dat had Job dus ook niet verwacht – maar dat ze geen nette rok wilde dragen en geïnteresseerd was in alles behalve de Bijbellezing na het eten, hadden hem al vroeg zorgen gebaard. De deur was definitief dicht gedaan toen Olivia hem (na weer een avond Bijbelteksten voorlezen) had uitgescholden voor een liefdeloze vader, zonder oog voor wie ze écht was. Olivia had hem tot slot toegeroepen dat ze helemaal klaar was met dat laffe gedrag, waarbij Jobs reputatie belangrijker was geweest dan haarzelf. Dat ging voor Job alle perken te buiten; hij was toch praktisch de enige die zich zorgen maakte over haar eeuwige leven!? Sinds die avond was er voorgoed een knop omgezet. Olivia was het haar geschonken leven op deze manier aan het weggooien; ze had geen recht om zo goddeloos te leven! Een harde overtuiging, maar gesteund door de kerk wist Job dat hij het bij het rechte eind had. Olivia koos duidelijk de verkeerde kant. Hij had haar zóveel kansen gegeven, maar het was te laat. Tenzij…
-
Een snelle blik door het appartement van Olivia had hem aan het begin van de avond al een klap in het gezicht gegeven: nergens hingen foto’s van Hetty en hem. Nergens leek er enig teken van een geschiedenis te zijn. Zijn naam had niet eens op het toilet-kalender gestaan; iets simpels dat hij zo snel mogelijk had willen checken. Hoezo was hij eigenlijk uitgenodigd? Om hem nóg meer pijn te doen? Om te bevestigen dat ze inderdaad de verkeerde weg op was geslagen? Maar die jongen dan? En het had haar toch vast geraakt dat hij gekomen was?
Die gedachten vervlogen weer toen Olivia hem had gevraagd om de taart aan te snijden. Iets dat hij had gedaan met enige tegenzin, maar toch ook rauwe emotie die hem ineens had aangevlogen. Na het aansnijden van de taart hadden ze even een moment samen gehad. Job had zich kunnen afzonderen van de drukte en was onder de indruk van de woorden die Olivia had gesproken, maar ook sceptisch: wat betekende dit alles? Toen het tot hem doordrong dat Olivia zijn directe vragenvuur enigszins had ontweken in hun contact, bekroop hem een woede die hij nog niet eerder had gevoeld. Hoe kon hij recht doen aan de toegekeerde rug naar haar geschiedenis? Naar haar verleden, waarin toch ook zoveel moois was geweest? De toegekeerde rug naar hem als vader, naar zijn autoriteit? Maar nog erger: hoe had ze God de rug toe kunnen keren? En wanneer stond hij als vader op om voor eens en altijd te laten zien aan iedereen die twijfelde aan zijn capaciteiten, dat hij – in tegenstelling tot Olivia – het leven niet simpel, roekeloos en vrijblijvend leefde?
-
Hoofdstuk 5 - Emilio
(https://i.imgur.com/nmJQE3S.png)
Olivia: "Ik voel me echt niet goed, man. Ik heb echt barstende koppijn ineens. Heb toch één glaasje te veel op, denk ik..."
Emilio: "Sst.. ga door, schat. Ga door."
Olivia: "Ik voel me echt niet goed..."
Emilio: "Ga door! Kom op!"
Olivia: "Het boeit jou ook helemaal niks, he? Ik heb enorme koppijn, en jij behandelt me als oud vuil!"
Emilio: "Kom op schat, ga door! Alsjeblieft!"
Olivia: "Jij bent ook helemaal niets veranderd, he?"
Emilio: "Ga niet halverwege ineens stoppen!"
Olivia: "Hallo, ik heb hoofdpijn, ja!?"
Emilio: "Bekijk het dan maar! Ik ben weg!"
Olivia: "Oh! Is goed! Ga maar, lekker naar die gevangenisvriendjes van je. Lekker naar die Dylan, of hoe heet ie, die jongen waar je toen mee had getongd?"
Emilio: "Geen woord over Dylan! Hoor je me? Dat heb ik je in vertrouwen verteld! Ik waarschuw je, serieus!"
Olivia: "Alsof ik bang moet worden van jou. Altijd maar stoer doen, maar ik weet dondersgoed dat je diep van binnen een softie bent…”
Emilio: “Wat!? Nou ben je te ver gegaan! Jij bent de meest harteloze, manipulerende bitch die ooit geleefd heeft! Ik hoop dat je zult branden in de hel, wetende dat niemand op dit feest jou ooit zal missen! Vaarwel!”
...
“Schuldig? Wat betekent dat, ‘schuldig’?”
Emilio voelde zich volledig op zijn gemak. Hij was al talloze keren in deze verhoorkamer geweest. Ze maakten hem niet meer bang. Hij kende het hier als zijn broekzak. En met die eeuwige trucjes konden ze hem ook niet meer verrassen. Die geveinsde vriendelijkheid. Die ongefundeerde bangmakerij. En die zogenaamde spiegel waar natuurlijk twee agenten achter stonden, druk op hun notitieblokjes schrijvend. Af en toe knipoogde Emilio even spottend die richting op. Grote kans dat hij de agenten die erachter stonden ook al kende.
Alleen de agent die tegenover hem zat, kende hij niet. Hij was van middelbare leeftijd, enigszins gezet, met een strakke, zwarte snor. Ene agent Eduard. Vast een nieuweling. Dat stelde Emilio nog meer gerust. Hij hoefde niet bang te zijn dat die rookie iets bij hem los zou krijgen. Zolang hij bij zijn verhaal bleef, kon hij hem niets maken.
“Zeg jij het maar, Emilio”, antwoordde agent Eduard. “Wat betekent het begrip ‘schuldig’ voor jou?”
“Dat betekent voor mij niets", zei Emilio. "Je kan altijd iedereen overal wel de schuld van geven. Maakt niet uit wat je doet, weet je? Iedereen doet gewoon z’n ding. Ik heb genoeg dingen gedaan, ik heb vaak genoeg in de gevangenis gezeten, maar ik heb me nooit schuldig gevoeld. Nooit. Waarom zou ik? Ik heb nooit iets verkeerds gedaan, want ik weet wat ik doe en waarom ik het doe.”
Agent Eduard staarde Emilio een paar seconden vol interesse, bijna geamuseerd aan. “Wat betekende Olivia voor jou?”
“Doekoe. Geld”, antwoordde Emilio alleen maar.
Agent Eduard trok een wenkbrauw op. “Meer niet?”
“Meer niet”, zei Emilio, maar hij wendde zijn blik even af. Toen de agent maar bleef zwijgen, vervolgde Emilio: “Meer was ze niet waard... Je kon haar gewoon niet vertrouwen. Zij had geen hart, zij deed alles uit eigenbelang. En dat deed ze goed, man. Maar wat ik zeg, ik had geld nodig, weet je? En zij had geld. Dus ik startte een relatie met haar. Totdat ze mij ook ging naaien. Dat moet je bij mij niet flikken.”
Opnieuw bleef agent Eduard een paar seconden gebiologeerd naar Emilio kijken. Toen ging hij een beetje onderuitgezakt zitten en zei: “Volgens diverse ooggetuigenverklaringen ben jij op het feest, vlak voor haar dood, samen met Olivia naar een privé-kamer vertrokken. Hoe ging dat?"
"Zij liep ineens naar me toe en begon met me te flirten. Speelde met mijn sjaaltje. Knipoogje, alles. Of ik met haar mee wilde komen. Ze wilde alles op een speciale manier met me goedmaken."
"En wat dacht je toen?"
"Ik wees naar een blonde chick die al de hele avond in haar eentje stond te dansen, en vroeg of Olivia niet twee vliegen in één klap wilde slaan, maar daar had ze helaas geen zin in." Emilio wachtte even, maar agent Eduard hapte niet. "Toen liepen we maar samen naar beneden, langs het zwembad, naar haar gastenkamer, en gingen in bed liggen. Ze kleedde me uit en begon me te verwennen, zeg maar."
"En wat gebeurde er daarna?"
Emilio keek even zwijgend naar agent Eduard, en besloot hem nog verder uit te testen, door de seks tot in de kleinste detail na te vertellen.
"Ja, je kunt de hele avond proberen grappig te gaan doen, maar mij ga je niet aan het lachen krijgen." zei agent Eduard, zonder enige vorm van irritatie. Hij was minder dom dan hij eruit zag. Even wachtte hij, en vervolgde toen: "Jullie kregen ruzie. Hoe ontstond die?"
Emilio schrok. Die ruzie is blijkbaar niet onopgemerkt gebleven. Zou iemand iets hebben gehoord? Moest hij toch de waarheid vertellen? "Zij beledigde een maat van me", besloot hij te antwoorden.
-
"En toen viel je haar aan?", vroeg agent Eduard, die steeds rechter op zijn stoel ging zitten.
Emilio twijfelde. "Waarom zou ik dat doen?", vroeg hij.
"Waarom denk je dat ik het vraag?"
“Geen idee, ouwe.”
Agent Eduard dacht even na en zei: “Men heeft haar horen gillen, vlak voordat jij naar boven liep.”
Emilio begon steeds sneller te ademen. Hoe kan dat? “Ik werd boos, ja toch? Zij begon zich echt als een conjo te gedragen ineens. Dus ik liep weg, de kamer uit en terug naar boven.”
“En waarom begon ze dan te gillen?”
“Zij heeft helemaal niet gegild! Wat ga je praten, vriend?”
Agent Eduard wist dat hij beet begon te krijgen. “Het feit blijft dat Olivia dood is aangetroffen vlak nadat jij naar boven liep. Verder was er niemand beneden. Wat heb je haar aangedaan, Emilio?”
“Ik heb haar niets aangedaan, G, ik zweer!” Het zweet brak hem uit. Hij was vastbesloten om oogcontact te houden, maar hij zag aan de blik van agent Eduard dat die hem niet geloofde. Plotseling besefte Emilio zich dat zijn verhaal helemaal niet zo sterk was.
“Ik kan je vertellen dat je met dit sprookje straks geen enkele rechter gaat weten te overtuigen”, zei agent Eduard. “Waarom denk je dat jij hier zit, Emilio?”
Emilio raakte steeds meer in paniek. Het gesprek ging niet de kant op die hij wilde, dus besloot hij agent Eduard weer wat uit te dagen. "Waarschijnlijk omdat ik een donkere huidskleur heb. Ik was de enige zwarte op dat feest, dus ik zal het wel weer hebben gedaan. Geef maar toe. Is dat het?"
"Nee", zei agent Eduard, die nog steeds niet onder de indruk leek. “Ik denk dat je dondersgoed weet dat het meeste bewijs jouw kant op wijst, Emilio. Dus als ik jou was, zou ik wat beter mijn best doen om het tegendeel te bewijzen.”
Emilio schoot op van zijn stoel. Zijn geduld was plotseling op. Hoe rustiger agent Eduard bleef, hoe nerveuzer dat Emilio maakte. Hij brak ongeschreven regel nummer 1 uit de gevangeniscultuur – toon nooit je emoties, al helemaal niet aan politie. Maar Emilio had het altijd lastig gevonden om zijn woedeaanvallen te beheersen. “Ik heb haar niet vermoord, maat! Dat was ik niet!”
Agent Eduard moest een tevreden grijns onderdrukken. “En hoe verklaar je dan dat ze met jouw sjaaltje aan de bodem van het zwembad hing?”
“Hoe moet ik dat weten, broer? Ik weet van niets, G, ik zweer!”, riep Emilio, die de neiging had om meer in straattaal te gaan praten als hij zich in het nauw gedreven voelde. Hij begon onrustig door de kamer te ijsberen. Agent Eduard wachtte geduldig af. Emilio probeerde zich te herpakken. Hij moest nu niets doms meer zeggen. Keihard bewijs hebben ze nog steeds niet, anders zou dit gesprek niet plaatsvinden. Maar Emilio besefte zich steeds meer dat hij alle schijn tegen zich had. Bovendien vond hij het moeilijk om nog over de gebeurtenissen van die avond na te denken. Hij kreeg er een vreemd, onaangenaam gevoel bij. “Zijn we klaar?”, vroeg hij uiteindelijk. Hij stopte met ijsberen en keek agent Eduard aan. “Ik heb alles gezegd wat ik weet. Ik heb niets meer te zeggen tegen jou. Ik wil me nu beroepen op m’n zwijgrecht.”
“Nog één laatste vraag, Emilio, dan mag je gaan”, zei agent Eduard. “Nadat je op het feest naar boven was gelopen, ben je even later weer teruggegaan naar beneden. Waarom deed je dat?”
Emilio dacht even na en zei toen: “Omdat ik m’n sjaal was vergeten.”
Hij wist dondersgoed dat agent Eduard dit nooit zou geloven. Maar de waarheid zou Emilio nooit durven uitspreken. Niet tegen agent Eduard. En niet tegen zichzelf.
…
Een bloedbad. Langs het water knielde een man die Emilio eerder had ontmoet op het feest, maar daar had hij geen oog voor. Emilio kon alleen maar kijken naar het levenloze lichaam dat in het rode water dreef. Het onbeweeglijke lijf dat net nog zo sierlijk liep te dansen. Het spierwitte gezicht dat daarvoor nog zoveel kleur uitstraalde. De geesteloze blik uit de ogen die zojuist nog in de zijne hebben gestaard. De enige persoon van wie Emilio ooit gehouden heeft, de enige persoon die hem ooit begreep, de enige persoon bij wie hij ooit zijn gevoelens kwijt durfde, lag nu roerloos in het water. Te laat om het sterkste gevoel dat Emilio ooit gehad heeft mee te delen.
Schuldig. Zó voelde het dus.
-
Hoofdstuk 6 - Ruby
(https://lh5.googleusercontent.com/7ARdyehr2428SdBUwK1Ah3P138_UMlWG58kd-3Wi6-87byTMw1wkLbYBGw_U0oe3-_KKLqfh1bZaijoi4TrCU5WhOTaPfcumSaVNgYFxswD9jhHNhL8C7fyyaQtTbp-vueStoH-huA)
“Welkom Robijntjes bij weer een nieuwe vlog! Zoals jullie weten was ik drie dagen geleden op een feestje van...Olivia...hèhè, ja inderdaad ik ging naar een feest van die trut die mij kapot probeerde te maken. Ik had natuurlijk mijn camera mee want wie weet wat voor grappigs er zou gebeuren, maar helaas moest een peasant mij omver lopen en zijn de beelden verloren gegaan *zucht*. Maar nu komt het...Olivia is dood! Dus bij deze een tribuut voor Olivia: veel plezier in de hel. Ik hoop dat de demonen je elke dag onderdompelen in gore knoflooksaus en laten drogen boven een vlammenzee tot je haar en huid aanvoelen als cement. Dat je aan mij herinnerd zal worden elke keer dat je de rode vlammen ziet. Adios, Goodbye, Tchau Olivia, je zal niet gemist worden!” Ruby klikt koel op het upload knopje en kijkt naar de USB stick in haar handen. Ze stopt de stick in haar bh: “Niemand mag gestraft worden voor deze daad”.
*flashback*
Ruby zit helemaal achterin de collegezaal haar make-up te doen. Het is de eerste dag van de studie die Ruby beschrijft als “iets-met-media-denk-ik”. Vooraan zit een brunette, perfect gestyled haar, goed gekleed al dan wel iets te conservatief voor Ruby haar smaak. Al gelijk
bij de eerste keer dat de stoffige oude docent een vraag stelt steekt ze haar hand op en zegt ze glimlachend het antwoord. Ruby: ”Soms heb je van die momenten dat je iemand ontmoet en denkt....jou mag ik niet”. Maar ondanks de eerste impressie gaf Ruby toe aan zichzelf dat ze eigenlijk jaloers was op de jonge vrouw die er zo goed uitzag, maar ook intelligentie uitstraalde. Ze raakten goed bevriend tot...
*3 jaar later*
“Welkom Robijntjes bij mijn eerste vlog. Ik ga jullie laten zien hoe je de perfecte wenkbrauwen krijgt!” Ruby epileert de wenkbrauwen van een jongen die ze heeft verleidt om mee te doen. “Oopsie… daar schoot ik een beetje uit”, de jongen kijkt angstig voor zich uit. “Merry Christmas” roept Ruby vrolijk, terwijl ze de mislukte wenkbrauwen van de jongen
laat zien, die inderdaad een beetje op een kerstboom lijken. Het filmpje gaat viraal
en Ruby krijgt al snel een bekende status. Ze is best een metamorfose doorgegaan de laatste drie jaar. Haar haar is vuurrood geverfd, ze heeft een sluwe cateye en gebruikt in haar vlogs een hoog luchtig stemgeluid waardoor ze minder slim overkomt. Olivia: “Ruby ik weet niet wat er met je is gebeurt, maar dit idee is echt niet goed”. Ruby: “Hoe bedoel je? Ik heb altijd al beroemd willen worden”! Olivia: “Je bent veel slimmer dan dit en je kan veel beter! Dit is allemaal een act”! Ruby: “Oh ik zie wat het is. Jij bent gewoon jaloers dat
je met jouw “serieuze” recensies niet zoveel succes hebt als ik heb met mijn vlogs”..”DAT IS NIET WAAR” gilt Olivia. “Sorry schat maar we moeten elkaar even niet zien denk ik” Ruby loopt weg. De vriendschap van de twee stond op breken…
*Twee maanden later*
FAKE RUBY een artikel van Olivia Nieuws. Olivia publiceert verschillende artikelen waarbij ze Ruby target. Ze begint met een interview waarin ze vertelt hoe veel Ruby is verandert en dat haar vlogs een act zijn. Maar een ander artikel van haar gaat viraal. Hierin laat ze zien
dat Ruby schilderijen die ze claimt te schilderen helemaal niet heeft geschilderd. “Het is enige wat Ruby kan verven, is haar haar” luidt de titel. Zelfs Donald Trump heeft gereageerd op het schandaal. Hij tweette: “This Dutch girl is posting FAKE vlogs, more prove that all mainstream media is FAKE. She should meet Hillary, they would get along in JAIL”. Ruby was woedend op Olivia. Hoe kon ze haar carrière zo ondermijnen? Natuurlijk die schilderijen had ze niet echt geschilderd, maar de rest is allemaal van haarzelf! Haar persoonlijkheid was licht aangedikt maar ze had heel veel plezier in het maken van de vlogs. De woede werd steeds groter tot ze elkaar tegenkwamen op de rode loper. Ruby loopt vol zelfvertrouwen over de rode loper. Dan ziet ze Olivia tussen de pers staan en ontsteekt in woede. “WAT doe jij hier kreng, hoepel op” ze grijpt naar Olivia haar haren. Olivia
geeft zich niet zomaar gewonnen en vecht terug waarbij ze Ruby een paar keer
goed raakt. Ruby gaat neer. Dan pakt Olivia een broodje kebab van een voorbijganger en gooit deze vol in Ruby haar gezicht. Ze beseft zich wat ze heeft gedaan en rent daarna snel weg, maar het kwaad is al geschied. Ruby wordt bekend als “de Kebab Grap” en haar carrière is voorbij.
-
*Het feest*
Jaren gaan voorbij. Na vijf jaar rust bouwt Ruby langzaam weer haar vlog empire op. Ze heeft geen contact meer met Olivia. Tot ze de uitnodiging krijgt voor het beruchte feest. “Vergeven pff, dat is nog ongeloofwaardiger dan haar zogenaamde serieuze carrière van shit schrijven” sneert ze. “Maar misschien kan ik hier wel iets uit halen en het vastleggen. En er komen alleen maar mensen die een hekel aan haar hebben dus dat is perfect! Het is besloten, ik ga”! Op het feest aangekomen voelt een fijne haatvolle sfeer. Ellis komt naar haar toe om een handtekening te vragen en Emilio is duidelijk aan het flirten. Ze kan Olivia natuurlijk niet ontlopen “En de vlog kijkers van Ruby! Jullie ook van harte welkom natuurlijk, Robijntjes! Ik ben zo blij dat je er bent zodat we onze strijdbijl kunnen begraven! Het spijt me zo dat je door dat vreselijke artikel van me al die troep over je heen kreeg. Dat was nooit mijn bedoeling!”. “Ik kijk er naar uit om je feest vast te leggen….want het gaat sowieso drama worden”! Wanneer Olivia wegloopt draait ze subtiel met haar ogen naar de camera.
*Heden*
Op dat moment wordt Olivia haar huis nogmaals doorzocht naar bewijsstukken. Eduard staat bij Olivia haar bureau, hij trekt alles open maar tot zijn verbazing is het snel raak. Helemaal bovenop ligt Olivia haar testament: “Hmm dat is interessant” zegt Eduard bedenkelijk. “Alles wordt nagelaten aan...Ruby? Die vlogger die een hekel aan haar heeft. Dit kan niet kloppen”. Hij bladert door de andere documenten: “AHA”.Ruby staat in haar favoriete schoenenwinkel, maar om nou te zeggen dat ze de tijd van haar leven heeft…“Zielloze trut” sneert een vrouw, “Duivelskind” sist een andere. Haar vlog is niet goed gevallen bij het publiek. Ruby rekent haar nieuwe prada’s af en doet ze gelijk aan: “Niets zal deze glans tegenhouden soccer moms”. Maar toch knaagt het, ze denkt even na en besluit dan om naar het politiebureau te gaan. Ze praat in zichzelf: “Misschien als ik mijn beelden geef als bewijs kan ik hier beter uitko…” nog voor ze haar zin kan afmaken komt de politie binnen. Ruby begint te gillen en trekt een klein sprintje op haar nieuwe glanzende hakken:“IK BEN ONSCHULDIG”. Ze wordt snel neergehaald door Eduard: “U staat onder arrest voor verdenking op de moord van Olivia”.
-
Hoofdstuk 7 - Michelle
(https://lh3.googleusercontent.com/-cXefEIdPV9Gyy8yTlB0JXkGPtkhXLS_WkRRakwcFu6954Gmlz3MUXiORnlv031Ca97eZ7AJttCc-9Lp06njc3lxp5CDpJbSqYxeIIJSNwnpM3GC3jhvXNP63qeAycAfeVjpGRv4Yw)
“Het is nog niet bekend waarom de politie vlogster Ruby verdenkt van …”. Michelle zet de TV uit. Ze hoeft er niets meer van te zien. Vloggers. Een raar volk. Het is dat ze haar zoontje Devlin af en toe moet vermaken met Youtube filmpjes, maar voor de rest heeft Michelle helemaal niks met Youtube en al helemaal niets met vloggers.
Arme Olivia. Nooit gedacht dat ze dit zou denken. Michelle kon Olivia eigenlijk niet uitstaan. Ze had het schoonmaakbaantje alleen maar genomen omdat haar uitkering haar uitgavenpatroon niet dekte. Drinken, leuke kleding en een kind, nee dat red je niet met alleen een uitkering van de staat. Olivia was de enige die zwart wilde betalen, daarvoor moest ze echter wel het bijbehorende diva gedrag op de koop toe nemen. Toen Olivia enkele weken geleden op de stoep stond met excuses, een flinke som geld en de allernieuwste iPhone, was Michelle stomverbaasd. Maar vooral dankbaar, want ze kon dit alles zéér goed gebruiken. Olivia was een bijzondere persoonlijkheid, niet de meest vriendelijke en sociale maar de dood had ze niet verdiend. “Ik moet iets doen.” Ze trekt haar jas aan, pakt haar fiets en gaat op pad.
Ongeveer een half uur later staat ze bij het penthouse van Olivia. Tot enkele dagen geleden zat er nog een sticker van de politie met NIET BETREDEN op deur geplakt, maar die is nu weg. “Waarschijnlijk omdat ze nu de dader hebben.”, denkt Michelle. Ze pakt haar sleutels en laat zichzelf binnen. “Oef, het ruikt hier muf, tijd om aan de slag te gaan. Nog een laatste keer schoonmaken.” Ze trekt de deur van de berging open, pakt haar schoonmaakspullen en gaat aan de slag.
Ze begint in de slaapkamer. Het is duidelijk dat hier een tijd niet is schoongemaakt. Zelfs voor het feest was er geen tijd, ze was immers met het verkregen geld van Olivia even gaan shoppen. Ze heeft zowel zoonlief als zichzelf voorzien van een volledig nieuwe garderobe. Eenmaal klaar met dagdromen, besluit ze te beginnen met het stof weghalen onder het bed. Ze bukt en … “IEUW EEN SPIN!” Michelle raapt zichzelf bij elkaar, duikt verder onder het bed, vangt de spin en gooit hem aan één poot het raam uit. “Er zijn al genoeg doden gevallen in dit huis.”, denkt ze bij zichzelf. Als ze nog eens onder het bed kijkt, ziet ze enkele opvallende spullen liggen. De speciale outfits van Olivia, alleen voor de slaapkamer. Michelle kan zich nog goed die ene avond herinneren, dat ze wat later dan normaal was, omdat ze met haar kleine de hele dag op de eerste hulp had gezeten. Maar ze moest van Olivia per se die avond komen. “IK WIL DAT JE KOMT, ANDERS ZOEK JE MAAR EEN ANDERE BAAN”, was wat Olivia haar zo hard over de telefoon toe schreeuwde, dat de hele Eerste Hulp kon meegenieten. Toen ze die avond de slaapkamerdeur open deed om te gaan schoonmaken, lag Olivia daar … naakt … met een donkere man bovenop haar. Olivia: “Michelle, wat leuk, kom er gezellig bij.” De man leek ook wel geïnteresseerd, maar Michelle wist niet hoe snel ze zich uit de voeten moest maken. Die man, Emilio genaamd als ze het zich goed herinnerde, had ze wel eens in de kroeg gezien. Maar daar ging hij met types om, waar Michelle niets van moest weten. Drank, af en toe een pilletje, en hier en daar een avontuurtje, maar Michelle kende haar grenzen. Van types als die Emilio, of hoe hij ook heet, moest ze niets hebben. Dus toen ze die man de avond van het bewuste feest ook weer zag, besloot ze hem te ontwijken.
Na klaar te zijn met de slaapkamer, verplaatst Michelle zich naar de keuken. Hier is de politie duidelijk niet geweest. De beschimmelde restanten van wat ooit een taart was kijken haar aan. Michelle herinnert zich weer een oude man die die avond de taart aansneed. Dat was klaarblijkelijk de vader van Olivia. Olivia had het nooit over haar familie gehad. Blijkbaar een pijnlijk onderwerp. Iets dat Michelle met Olivia gemeen had. Ook Michelle is van haar ouders vervreemd. Toen haar ouders ontdekte dat Michelle op haar 17e zwanger was geraakt van een one-night stand, wilden ze niets meer van hun dochter weten. Ze hebben de kleine Devlin dan ook nog nooit gezien.
-
Dan het zwembad … de plek waar … Michelle wil er eigenlijk niet meer aan denken. Er stonden allemaal mensen in paniek. De één huilend, de ander schreeuwend. Michelle snelde nog toe, of ze iets kon doen. Maar het was al te laat. Olivia was niet meer. Het moet op dat moment zijn, dat Michelle haar telefoon verloor. Ze heeft die avond nog gezocht, maar was nergens te vinden. De volgende dag belde ze met de politie en die bleken hem gevonden te hebben. “Maar omdat deze in de directe omgeving van slachtoffer is gevonden, houden wij deze bij ons als mogelijk bewijsstuk. Wanneer er meer duidelijkheid is wat er met het slachtoffer is gebeurd, zullen we u benaderen als u uw telefoon mag ophalen.”
Michelle loopt naar de berging om de stofzuiger te pakken. Op de avond van het feest was ze daar ook even. Michelle wilde op de avond daar stiekem een sigaretje gaan roken; toen ze de deur van de berging open deed, trof ze daar een huilende vrouw aan. Kort blond haar, en van ongeveer dezelfde leeftijd als Olivia, schatte ze zo in. Ze vermoedde een oude schoolvriendin, maar toen Michelle vroeg of alles in orde was, stormde de vrouw met knalrode ogen en volledig uitgelopen mascara de berging uit. Michelle stak haar sigaretje op, en kwam de vrouw later niet meer tegen. Maar ja, er waren dan ook zoveel mensen op het feest. Mensen die ze, nu ze er eens goed over nadenkt, eigenlijk allemaal niet kende.
Dan het laatste stuk van het huis. De woonkamer. Het is een enorme bende. Boenen, schoonmaken, stofzuigen, Michelle is een paar uur bezig, maar om stipt middernacht blinkt het huis als nooit tevoren. Michelle ploft op de bank. Poeh, dat was een flinke klus, maar Olivia zou er trots op kunnen zijn. Michelle kijkt nog eens om zich heen. Dit zal ongetwijfeld de laatste keer zijn, dat ze zich in dit penthouse bevindt. Kon ze het zelf maar kopen. Met dank aan Olivia heeft ze financieel weer wat ruime, maar een penthouse, nee, dat zit er niet in. Maar dat flatje, 9 hoog, hopelijk kan ze dat binnenkort inruilen voor een kleine eengezinswoning.
Michelle bergt de schoonmaakspullen op in de berging. Haar oog valt op een stapel lege drankflessen in diezelfde berging. De flessen rode wijn zijn er flink doorheen gegaan. Michelle herinnert zich weer een vrouw die ze die avond flink zag drinken. Iemand van wederom Olivia’s leeftijd, nogal slordig gekleed, zonder make-up en een rare vlecht in het haar. Voor de moord ging het éne na de andere glas rode wijn erin, maar na de moord zag Michelle haar niet meer. Vreemd. Tot slot besluit Michelle nog even gebruik te maken van het toilet. Het slot is stuk, dat was ten tijde van het feest ook al zo. Onbegrijpelijk dat Olivia daar niets aan liet doen, geld was immers geen probleem. Het leidde tot nogal ongemakkelijke situatie, toen de DJ ook naar het toilet wilde, toen Michelle er net op zat. De DJ verontschuldigde zich tientallen keren, en zou het opnemen met Olivia, maar Michelle was het eigenlijk alweer bijna vergeten, tot nu.
Een half uur later is Michelle weer thuis. Ze geeft haar buurmeisje een presentje, omdat die even op de kleine Devlin paste. Ze kon haar nooit wat geven, maar sinds Olivia … een traan loopt over de wang van Michelle. Ze kan zich, behoudens tijdens de bevalling, eigenlijk niet herinneren wanneer ze voor het laatst gehuild heeft. Ze kijkt naar de kleine Devlin, die lekker ligt te slapen. Michelle begint te lachen. “Dat kleine ventje is nog zo onschuldig.”, denkt ze. Michelle gaat naast hem liggen en valt al snel in slaap.
…
Het is een uurtje of 8 de volgende ochtend als Michelle haar telefoon gaat. Haar oude versleten Nokia om precies te zijn, aangezien haar nieuwe bij de politie ligt. Michelle: “Hallo?” Eduard: “Goedemorgen, spreek ik met Michelle?” Michelle: “Dat klopt. Eduard: “Mooi. Ik heb nieuws. We willen graag u uw telefoon teruggeven. Kunt u even naar het bureau komen?” Michelle: “Uiteraard. Ik fris me op en kom dan direct!”
De kleine Devlin trekt de aandacht van alle agentes van het bureau. Eduard: “Wat een lieverd.” Michelle: “Ja, vooral een wijsneus. Maar goed, ik kan mijn telefoon ophalen begreep ik?” Eduard: “Loopt u maar even mee, mijn collega’s passen wel even op uw zoontje.” Michelle loopt achter Eduard aan. Ze lopen een ruimte in, en op de tafel ligt de telefoon van Michelle. Eduard: “Dit is hem?” Michelle: “Weet je, ik kan er eigenlijk niet zoveel mee, ik ben helemaal niet zo handig ermee. Maar ik gebruik m vooral om foto’s van Devlin te maken. En die wil ik heel graag terug.” Eduard: “Dat snap ik. Maar even voor de duidelijkheid, deze telefoon is van u?” Michelle: “Ja, dat zeg ik toch?” Eduard: “Dan vrees ik dat we even iets te bespreken hebben … gaat u even zitten … “ Michelle: “Hoe bedoelt u?” Terwijl Michelle gaat zitten, kijkt ze de hal in. Daar loopt Ruby. Met haar vlogcamera: “Jongens, ik ben weer vrij, ik ben onschuldig!”
Wordt vervolgd …
-
Hoofdstuk 8 - Eduard
(https://i.ibb.co/MMjyJfS/Eduard.png) (https://ibb.co/m6YrP0T)
DE AVOND VAN DE MOORD
Eduard staat met zijn jonge compagnon Ayoub in de kantine van het politiebureau. Over een klein halfuur zit hun shift erop. Nog een potje patiencen thuis en dan onder de veren. Ayoub moet lachen als Eduard zich omdraait met zijn koffie. “Er zit een spin in je snor, man. Volgens mij ben je aan het verstoffen.” Eduard voelt aan zijn snor, waar inderdaad een spinnetje uit valt. Ayoub wil erop trappen. “Ho ho,” waarschuwt Eduard. Hij manoeuvreert het beestje zorgvuldig met een papiertje onder een glas en brengt het het raam uit. Zijn collega schudt ongelovig zijn hoofd. Dan klinkt er een harde stem vanuit de deuropening. “Heren, jullie zullen jullie vrouwtjes nog even niet kunnen opwarmen. Er ligt een lijk voor jullie klaar in Nieuw Oost.” Eduard ziet aan Ayoub dat hij hier duidelijk niet op zat te wachten. Hemzelf is het om het even. Er ligt toch niemand om op te warmen thuis.
[/left]
“Een moord in Nieuw Oost. Kan alleen maar roof zijn toch? Een paar duizend patsers op een kluitje, dat vraagt erom.” Eduard hoort zijn collega al rijdend aan. “Er was een feest gaande, niet echt een geschikt moment voor een overval, denk je wel?” “Dan zullen ze zich wel naar de klote hebben gedronken of gesnoven en uit verveling elkaar in de haren gevlogen.” Eduard kijkt vluchtig opzij naar zijn partner. Hij heeft het niet zo op rijkeluisfeestjes. Hij wordt altijd wat mismoedig van die opgeblazenheid van mensen die bang zijn voor de leegte. Wat is er mis met een potje kaarten bij het gezelschap van een hond in de mand?
De rood-witte linten zijn al om het huis gezet als ze aankomen. Binnen zit een groep verdwaasd ogende mensen aan glaasjes water te nippen, sommigen apatisch voor zich uit starend, anderen juist hyperalert alles in de gaten houdend. Eduard krijgt een por van zijn collega. “Jezus, er zijn zelfs celebrity’s. Dat is Ruby, die vlogster.” Eduard kijkt van de uitbundig uitgedoste en opgemaakte vrouw naar Ayoub, maar weet niet waar de jongen het over heeft. “Goed, ik begin maar met vragen stellen,” zegt hij en hij loopt naar een jonge, blonde vrouw die op lijkt te zijn van de emoties. Ze ziet er een stuk aardser uit dan de rest. “Goedenavond mevrouw, kunt u mij misschien wat meer vertellen over deze avond? Wat was er voor feest gaande bijvoorbeeld?” Ze schiet met haar ogen naar de agent. “Ehm, het was een verzoeningsfeest. Een vergevingsfeest. Ze wilde iedereen vergeven met wie ze ooit problemen heeft gehad...” Eduard zucht in zijn hoofd. Precies die decadente onzin van mensen met te veel tijd en geld. Een vergevingsfeest. Waarom niet een middag op de koffie om het een en ander uit te praten? “En aan wat voor problemen moet ik dan denken? Waar had u bijvoorbeeld ruzie over?” De vrouw grijpt met haar hand in de nek en wrijft daar wat. “Iets van lang geleden. We hebben bij elkaar op school gezeten en toen wel eens onenigheid gehad. Maar ze heeft daar duidelijk een punt achter willen zetten met dit feest en nu gebeurt er dit. Ik snap er niks van.” Ze praat snel. Eduard krijgt medelijden met haar. Het arme ding, waarschijnlijk voelt ze zich helemaal niet op haar gemak in dit wereldje. Hij bedankt haar, staat op en kijkt eens om zich heen. Morgen maar eens uitgebreid iedereen aan de tand voelen op het bureau. Op een feest met alleen maar mensen met een problematisch verleden met het slachtoffer kan natuurlijk niemand worden uitgesloten. Wat een belachelijke situatie.
-
VERHORINGSDAG 1
“Toch nog wat kunnen slapen, Ed?” Het is Ayoub, die in de kantine bezig is met een vaas met water te vullen. Eduard onderdrukt een gaap en bromt wat. Het heeft hem meer beziggehouden dan hij had gewild. Hij zit nog maar een paar maanden in de grote stad, maar had niet verwacht dat het verschil zo groot was met het dorp waar hij vandaan komt. Daar had het allemaal iets meer gemoedelijks veldwachter-achtigs de buurt in de gaten houden. Tuurlijk, ook daar vielen doden, maar het hoe en waarom waren vaak eenduidiger dan deze soap-taferelen. “Het technische team heeft de hele nacht gewerkt,” vertelt Ayoub. “Ze moeten er vaart achtermaken van de burgemeester. Die man is natuurlijk bang voor zijn eigen hachie. Hij is praktisch de buurman van die vermoorde vrouw.” Ayoub lacht er wat bij. “Zal ook wel in dezelfde kringen hebben…” Eduard onderbreekt hem. “Sinds wanneer verzorg jij hier de bloemen?” Ayoub kijkt op. “Het was daar een bloemenzee in dat huis, ik dacht een paar zullen ze toch niet missen. Kan ik thuis weer wat punten scoren.” Hij knipoogt grijnzend naar Eduard, die er het zijne van denkt. Hij zal wel een grap maken. Welke agent steelt er nou objecten van een plaats delict? De bloemen doen hem bovendien goed, ze doen hem denken aan zijn oma’s huis. “Gerbera’s toch?”
De eerste verdachte wacht. Een oude schoolgenote van het slachtoffer. Eduard leest het rapport van het forensisch team. Hij is stomverbaasd. Ze lijken de zaak wel erg snel te hebben opgelost. “Bedankt dat u bent gekomen, mevrouw. Aangezien ik weet dat het om een vergevingsfeest ging, zal ik het maar gelijk vragen: waarvoor diende het slachtoffer u te vergeven?” De jonge vrouw zit kordaat tegenover hem, maar met licht trillende lippen en rode ogen. “Zou u in plaats van het over het slachtoffer te hebben, haar naam kunnen gebruiken als u het over haar hebt?” Eduard verzacht. “Natuurlijk. Kunt u mij uw band met Olivia omschrijven?” “Ze was mijn eerste grote liefde, ik kon alleen maar haar naast me in gedachten zien als ik aan mijn toekomst dacht. Maar dat toekomstbeeld heeft zij nogal abrupt stukgegooid.” Eduard hoort haar stem over het laatste woord wegglijden. “Op wat voor manier als ik vragen mag?” De vrouw lacht bitter. “Over welke van de drie wilt u horen? God, wat ben ik blind geweest.” Eduard aarzelt nog even met zijn vraag, maar stelt hem dan toch. “Was u zo teleurgesteld in haar dat u haar voorgoed en onomkeerbaar wilde verwijderen uit uw leven?” “Wilt u zeggen dat ik dat mes in haar heb gestoken? Ik was kapot van verdriet, maar zou haar nooit verraden. Ik weet niet waarom, maar ik heb altijd gedacht dat ze werd beïnvloed door anderen in haar gedrag. Het was altijd alleen met anderen erbij dat ze me pijn deed. Die heb ik vaak genoeg uit de weg willen ruimen.” Ze slaat haar hand voor haar mond. “Maar ook zo ver zou ik nooit gaan. Iemand doorsteken met een mes…” Het is even stil. “En iemand doden door vergif?” vraagt Eduard. “Een stuk humaner, niet?” Ze kijkt hem niet-begrijpend aan. “Mevrouw, er is een leeg flesje met sporen van een dodelijk middel aangetroffen op de moordlocatie. Tussen de dop en het flesje zat een haar. Die haar blijkt van u te zijn.”
De deur wordt opengegooid. “Eduard, dit moet je horen.” De vrouw wordt weggebracht en Eduard staat op de gang met zijn leidinggevende. “Een nieuwe hoofdverdachte: we weten wie het mes heeft aangeraakt. De bloedeigen vader. Van je familie moet je het hebben. Hij wordt nu opgehaald.”
-
“Ik zie dat u Job als voornaam heeft. Akelig toepasselijke naam, die man heeft ook veel te verduren gehad. … Excuus, misschien niet het moment hiervoor.” “Nee, geen probleem. Ik heb zelf ook vaak genoeg de overeenkomst tussen mijn en zijn leven bemerkt.” Eduard haalt zijn wenkbrauwen op. “Dit is niet uw eerste tegenslag?” De man zucht. “Nee.” Het blijft stil. “Was uw dochter een oorzaak van die tegenslagen?” De man kijkt hem ernstig aan. “Bent u gelovig, meneer?” “Mee opgegroeid,” geeft Eduard toe. “Dan weet u misschien hoe een mens eraan toe kan zijn als hij geen zekerheid heeft over het lot van zijn naasten na hun dood.” “Het lot ná hun dood? Zaken als hemel en hel bedoelt u? Ik denk dat ik wat losser ben opgevoed wat dat betreft. En de dader? Wat is zijn lot?” De man kijkt op. “Dat is niet aan ons besteed om daar antwoorden op te geven. We kennen Gods wegen niet.” “Zou het dan kunnen dat het Gods plan was geweest om uw dochter weg te nemen?” De man lijkt in diep gepeins verzonken. “En gebruikt God mensen niet als zijn instrumenten?” De man wordt hierdoor wakker geschud. “Ik begrijp niet zo goed waar u heen wilt.” “Laat ik minder cryptisch zijn; daar hebben we de bijbel al voor. We hebben aanwijzingen dat uzelf misschien uw dochter naar het hiernamaals heeft gezonden, welk hiernamaals dat ook moge zijn.” -Waarom reageer ik zo venijnig? Die man heeft zijn dochter verloren. – Hij besluit het op tafel te gooien. “Uw vingerafdrukken zitten op het mes dat in haar hart is gestoken.” Jobs gezicht betrekt en blijft een tijdje naar het gezicht van de agent staren. Eduard ziet zijn hart haast door zijn borstkas heen kloppen. Dan herinnert de man zich iets. “Allicht, ik heb eerder die avond een taart aangesneden. Het zal het datzelfde mes zijn geweest.” Eduard glimlacht, maar trekt die lach snel weer weg. -Kick ik op de sensatie? Ernstig blijven nu.- “Zou kunnen klinken als een perfect opgezet plan.” Job zet zijn bril af en wrijft in zijn ogen. “U begrijpt dat we u voorlopig nog even vasthouden.”
Eduard stapt de kantine in. Ayoub zit met een arm om de stoel naast hem en een been op een andere geleund in een instant-soepje te roeren. “Al beet, Eddie?” Eduard gaat zuchtend zitten. “Ik snap er steeds minder van. Iedereen lijkt het gedaan te hebben. Net die Emilio gesproken.” “Ha! Fijn dat er nog bepaalde vaste waarden in dit werk zijn. Die duikt bij elke grote zaak wel een keer op. Heb je hem nog een beetje nerveus kunnen maken?” “Hij was behoorlijk aan het zweten inderdaad.” Ayoub buigt zich over de tafel naar voren. “Serieus? Wat heb je daar voor gedaan?” “Niet veel. De feiten lijken hem overduidelijk vast te pinnen.” Eduard somt op: “Hij is de laatste die haar zag, mét ruzie, draait zijn hand niet om voor geweld als hij zijn zin niet krijgt, zijn sjaaltje lag er én hij ging terug om nog iets te verwijderen van het lichaam, als ik de vader mag geloven. Misschien heeft hij dat mes met zijn sjaaltje vastgehouden, wetende dat andermans vingerafdrukken erop zaten.” “Je schat hem dan wel erg intelligent in.” Ayoub gooit zijn laatste beetje soep naar binnen. “Gadver.” Eduard kijkt hem vragend aan. “Check dat monster daar in de hoek. Durf je die ook op te pakken?” Eduard volgt zijn blik en ziet een dikke, zwarte spin op het plafond. Hij klimt op een stoel met zijn bekertje terwijl Ayoub met afgrijzen zijn bewegingen volgt. “Ja, succes daarmee, ik ben weer weg.”
Morgen verhoringsdag 2...
-
VERHORINGSDAG 2
“Ed! Ik hoorde dat je Ruby, die vlogster, bij de kraag hebt gevat voor een gesprekje. Mag ik je sidekick zijn?” “Als je niks beters te doen hebt? Hm, misschien kan je tolk tussen ons spelen. Ik heb wat van die vloks… van die vlokken… fimpjes van haar opgezocht. Ik begrijp er de helft niet van. Maar niet te veel de fan spelen alsjeblieft, want de pijlen zijn nu serieus op haar gericht.” “Dat meen je!” “Ik vond deze morgen iets opvallends in het huis van het slachoffer. Het lijkt allemaal erg op sluw chantagewerk te wijzen. Ze heeft zichzelf in het testament van die Olivia gewerkt, en als je even googelt op beide namen, hoef je geen whizzkid te zijn om erachter te komen dat die twee een nogal oorlogszuchtig verleden hebben.” Ayoub klapt in zijn handen. “Ha! Dit maakt dit werk zo leuk.” Eduard trekt een wenkbrauw op. “Er is nog steeds een mens vermoord.” “Jaja, weet ik. Geen woorden als whizzkid gebruiken trouwens. Dat zegt echt niemand.” Eduard bromt wat door zijn snor.
“Mevrouw ehm… Ruby. Heel prettig dat u vrijwillig uw gemaakte camerabeelden aan ons ter beschikking hebt willen stellen.” “Als ze maar niet misbruikt worden door een of ander agentje hier met ambities om via mij beroemd te worden.” Eduard kijkt even naar Ayoub, en dan weer naar Ruby. “Maar waren de beelden sowieso niet bedoeld voor een van uw filmpjes…” Ruby lacht minachtend. “Filmpjes? Hoe oud denk je dat ik ben? Twaalf?” “Ja, goed, hoe u die dingen dan ook wilt noemen. Heb ik het juist als ze bedoeld waren voor publieke doeleinden?” “Om aan alle Robijntjes te laten zien,” verduidelijkt Ayoub grijnzend. “Dan snapt u toch niet helemaal hoe het werkt. Ik ben nog uren bezig met beelden selecteren en monteren, hoor, het is niet zomaar filmen en klaar.” “Zijn er beelden die u tussen het feest en nu hebt weggeselecteerd?” Ruby kijkt de agent hooghartig aan . “Nou, ik heb geen blood shots gewist hoor, als je daar naar aan het vissen bent. Ik mag dan wel Ruby heten, maar robijnrode vlekken zijn toch moeilijk uit je kleren te halen.” “Laten we toch maar even wat beelden bekijken, misschien maakt dat wat wijzer.” Eduard klikt een klaargezet fragment aan, waarop Ruby een gezellig ogend onderonsje met het slachtoffer heeft. Ik kijk er naar uit om je feest vast te leggen… want het gaat sowieso drama worden! “Nou, die blik hier spreekt boekdelen, vindt u niet?” “Pff, als dat alles is…” Ruby kijkt naar haar nagels. Eduard weet dat in de rest van de beelden niets wijst op enige intentie tot moord, maar hij hoopte alvast wat nervositeit in haar los te kunnen maken. Hij gooit een document op tafel. “Herkent u dit?” Ze werpt er een korte blik op. “Nope.” “Merkwaardig, aangezien het nogal met u te maken heeft. Het is het testament van die goeie vriendin van u, Olivia. Nooit gedacht dat ze u alles zou achterlaten. Terwijl het hele land weet dat jullie de grootste vijanden zijn.” Ruby fronst geërgerd. Dan begint ze te lachen. “All right, ik heb het door, dit is een prank. Funnyyy, die jongens van Geinige Gozers zitten zeker achter die gluurspiegel mee te kijken. Haha, waarom zou Olivia mij alles achterlaten?” “Omdat u haar handtekening hebt vervalst. Kijk maar even mee, die komt niet echt overeen met haar eigen handtekening hè?” Ayoub kijkt met grote ogen naar Ruby. Dan vliegt de deur open. “Ed, een doorbraak. Laat deze vrouw voorlopig vrij, de beelden spreken volledig voor haar onschuld.” “Hm, de burgemeester zeker weer?” fluistert Eduard net iets te hard naar Ayoub. “Wat zei je, Ed?” “Niets. Er was een doorbraak?”
-
Eduard kijkt naar de vrouw tegenover hem. Dat achter dit meisje een moordenaar schuilt, kan hij moeilijk verwerken. Het lijkt wel of deze door God vergeten stad elk mens onverbiddelijk verziekt. Misschien dat hij na deze zaak maar weer naar zijn roots terugkeert. Innerlijk zuchtend buigt Eduard zich naar de schoonmaakster. “Had u een erge hekel aan uw werkgever?” Michelle schokt met haar hoofd naar achteren. “Een hekel? … Ze zorgde juist heel goed voor me. Zonder haar hadden ik en mijn zoontje het een stuk minder gehad.” “Financieel zorgde ze misschien voor u, maar werd u ook goed behandeld?” “Nou ja, ze had misschien wat bijzondere eisen en ze was niet zo bezig met mijn leven, maar zolang ik betaald werd, kon ik het allemaal prima verdragen.” Michelle kijkt vragend van de ene naar de andere agent. “Kent u deze man?” Ayoub laat een foto van Emilio zien. Michelle aarzelt. “Ehm, ja, vaag. Ik ken hem wel van het uitgaan…” Eduard trekt zijn wenkbrauwen op. “… maar ging niet echt met hem om, hoor. Hij was ook wel eens bij Olivia thuis.” “Ja, daarover gesproken. We hebben met deze man gepraat, en volgens hem heeft zij u nogal beledigende voorstellen gedaan. Zij riep u wel eens midden in de nacht op om schoon te maken, maar daar aangekomen wenste zij dat u met hen… wat ging spelen. Is dit tekenend voor hoe zij met u omging?” Michelle schrikt van de gedetailleerde informatie. Schouderophalend zegt ze: “Ja, dat bedoel ik. Ze had haar gekke buien. Maar die kon ik hebben.” Eduard lacht minzaam. - Laten we het nu maar eens en voor al gaan oplossen.- “Waar was u op de afgelopen dagen? We konden u eerder niet bereiken.” “Ik was een weekendje weg.” “Wat doen?” “Eh, shoppen met een vriendin.” “U bazin betaalde u dus niets te weinig?” “Ze had me kort geleden wat extra toegestopt.” “Wat attent. Veel?” “Nou ja, ik kon er dus een weekendje mee weg veroorloven.” “En nog goeie merkkleding ook, blijkbaar.” Het was Ayoub die dit opmerkte. Michelle keek naar haar kleren. “Het was een leuk bedrag, ja. Ze wilde het goed met me maken. Daar was dat hele feest toch ook voor?” “En, het naar uw zin gehad op dat feest?” -Niet zo geprikkeld overkomen nu, even gas terug.- “Jawel, maar… ik voel me daar fijner in huis als ik schoonmaak dan als gast op een feest.” “Ja, interessant dat u dat zegt. Ik hoorde van mijn collega’s dat zij het huis vanmorgen spik en span aantroffen. Uw werk?” Eduard zag wat zweet op Michelles voorhoofd tevoorschijn komen. -Beet.- “Ik dacht dat jullie daar niet meer bezig waren?” “Er moest nog wat worden opgehaald. Toch wel wat vreemd dat u het huis van iemand schoonmaakt die al is overleden. Moest u misschien nog het een en ander uit de weg ruimen voor de zekerheid?” “Als u denkt dat ik daar heb vermoord, heeft u dat goed mis!” schreeuwt Michelle nu. “Nou ja, praktisch gezien heeft u haar ook misschien niet vermoord inderdaad. U heeft haar laten vermoorden.” “Ik kende niemand op dat feest!” “U kende Emilio, zei u al… En even kijken, hoor…” Eduard pakt de telefoon erbij en scrollt wat door een lijst. “Zo te zien had u ook het nummer van de vader van uw werkgeefster, van haar oude schoolvriendin… zelfs van Ruby, die beroemdheid. Volgens mij hadden zij net als u ook allemaal wel een reden om haar dwars te zitten.” “Dat kan niet! Ik ken die mensen niet!” “Misschien niet van naam. U heeft ze dan ook allemaal onder olijke pseudoniemen opgeslagen. Die schoolvriendin bijvoorbeeld: ‘de gifmenger’, haar vader: ‘de messenwerper’, Emilio: ‘de wurgslang’.” Eduard kijkt op van het scherm. “Jullie hadden jullie kansen blijkbaar gespreid? De mes en het gif deden hun werk. De wurgslang? Dat moest gebeuren met Emilio’s sjaaltje zeker?” Eduards borstkas ging nu sneller op en neer. “Jullie maakten er verdomme een spelletje van. Wie vermoordt haar als eerste? En jij was de spelleider die de pionnen klaarzette.” Eduard slaat met zijn vlakke hand op tafel. “Gefeliciteerd, jullie hebben het spel gewonnen! Daar mogen jullie nu met zijn allen de komende jaren lekker van genieten achter gesloten deuren. Je zoontje zal trots zijn.” Bij Michelle rollen de tranen naar beneden. Ayoub kijkt verbijsterd naar zijn collega. Hij heeft hem nog nooit zo los zien gaan.
Eduard staat in zichzelf gekeerd in de kantine met een bakje koffie. Er klinkt een ritmisch getik tegen het raam, gecombineerd met een voortdurend gezoemd. Eduard kijkt geërgerd op. Een vlieg gewikkeld in spinnenrag hangt aan het raamkozijn langs het raam en probeert zich los te vliegen. Eduard blijft er even fronsend naar kijken. Dan pakt hij een krant en mept met één forse klap de vlieg dood. Ayoub kijkt achterom op op zijn stoel. “Geen glaasjes en papiertjes deze keer?” Eduard bromt wat en verlaat de ruimte.
-
Hoofdstuk 9 - Olivia (Slot)
(https://lh5.googleusercontent.com/rmaVfQXmwyBKBRiPIidDPpAp387I_jqXL4Fnc_3S8ESLtfPy0JndN2U2yKrSaTooWLiS8nXZRNqrqA-14_hb1YTMQuOM0lfU2noWkhI0HazIYWD4yN0vOv19q4yAYPTeCS8) (https://lh5.googleusercontent.com/rmaVfQXmwyBKBRiPIidDPpAp387I_jqXL4Fnc_3S8ESLtfPy0JndN2U2yKrSaTooWLiS8nXZRNqrqA-14_hb1YTMQuOM0lfU2noWkhI0HazIYWD4yN0vOv19q4yAYPTeCS8)
De Voorbereiding
De periode voorafgaand aan het feest was omschakelen geweest voor Olivia. Ze had moeten oefenen om warm en vriendelijk over te komen. Ze had voor de spiegel haar script doorgenomen, hoe ze bijna onder een trein was gekomen, het detail van de gespen op de schoen, het spreektempo, met pauzes waarin de toehoorder naar adem kon happen. Uiteindelijk was het verhaal een deel van haar geworden. Ze hoefde niet meer te spieken op haar blaadje, en kon bijna de angst van een persoon in die situatie voelen.
Olivia gebruikte het verhaal voor het eerst bij de bloemist. Vlekkeloos. De bediende schrok precies op de juiste momenten. Hij had nog nooit van een verontschuldigingsfeestje gehoord, maar hij vond eigenlijk een heel goed plan. Natuurlijk vond hij het een goed plan: ze wilde immers heel veel bloemen hebben bij het feest. Het was pure handel, maar de medewerker speelde het goed. Het type bloemen boeide Olivia niet, zodat ze vroeg of de bloemist iets moois kon samenstellen. Ze gaf het budget, een omschrijving van de plekken waar ze moesten komen, de kleur van het interieur, en meldde dat er geen gerbera’s in mochten zitten. “Ook niet als krans? Die kunnen we juist heel mooi maken.”, vroeg de medewerker. Nee, dacht Olivia. Gerbera’s konden ervoor zorgen dat ze aan haar moeder zou worden herinnerd en emotioneel zou worden. Dat kon niet. Deze avond moest perfect worden.
Haar moeder, Hetty, hield van veel, maar vooral van gerbera’s en van haar dochter. Olivia had haar moeder gewaardeerd. Het was een sterke vrouw geweest. Ze leerde Olivia met anderen om te gaan. Als opa en oma een cadeautje gaven, dan moest je blij doen. Ook als het stom was. Je hoefde niet blij te zijn, maar wel te doen. Dat scheelde een hoop gefrons, vragen, en gezeur in het algemeen. Dankbaarheid tonen was efficiënt.
Olivia was dankbaar geweest op het sterfbed van haar moeder. Ze had het kleine gouden kruisje gekregen dat haar moeder altijd had gedragen. “Ik weet dat je het niet wilt, en niet zult dragen, maar ik wil het je geven”. Olivia had ‘bedankt’ gezegd, en had het gemeend. Haar moeder was hoopvol ingeslapen. Dat kruisje zou ze op het feest dragen.
Het verhaal over de aanstormende trein ging er ook bij de catering in als zoete koek. Olivia begon op te sommen over hoeveel spijt ze wel niet had van alles. Het personeel probeerde haar zowaar te troosten, want iedereen maakt wel eens een fout, en we konden altijd proberen om beter te zijn dan hoe we gister waren. Olivia overwoog om van de situatie gebruik te maken om een korting te bedingen, maar liet het zitten. Wat boeide geld nou.
De DJ hapte niet op haar verhaal. Hij leek het vreemd te vinden, en was duidelijk geen fan van de muzieksmaak. Terecht. Toch, hij zou zorgen dat haar feestje helemaal ‘het einde’ zou worden, en dat niets in haar leven er daarna nog overheen zou komen. Hij had blijkbaar een hoop vertrouwen in z’n eigen kunsten, hoewel hij verder weinig memorabel overkwam. Het leek een normale jongen, met een normale lengte en normaal postuur. Misschien was hij wel de koning van het geluidsbehang, en zou zijn werk zowel buitengewoon goed als compleet vergetelijk zijn. Dat iedereen achteraf zou zijn vergeten dat hij er was geweest.
Het uitnodigen van de eerste gast, haar schoonmaakster Michelle, ging vlekkeloos. Ze leek aanvankelijk de excuses van Olivia te wantrouwen. Logisch. Maar een berg geld was een effectieve ijsbreker, zodat Michelle uit dankbaarheid Olivia bijna wilde knuffelen. Daar gaan we natuurlijk niet aan beginnen. Olivia kon het eenvoudig afwimpelen, en Michelle was nog steeds te overdonderd om dat erg te vinden. De anderen zou Olivia per brief uitnodigen.
-
Binnenkomst van de Gasten
Op de dag van het feest voelde Olivia zowaar een lichte spanning. Het feest was immers toch een hele verandering, hiermee zou ze haar oude leven afsluiten. Natuurlijk had ze alles tot in de puntjes voorbereid, maar er waren altijd onverwachte wendingen mogelijk. Er kwamen veel mensen met overwegend heftige emoties. En ja, Olivia had zelf dit feest bedacht, en ja, ze stond in principe in het middelpunt van de belangstelling - dus theoretisch had ze tijdens het feestje een hoop aanzien en macht.. Maar tegelijkertijd maakte dat haar kwetsbaar. Ze dacht met genoegen terug aan het kebab-incident met Ruby. Ruby was destijds ook een middelpunt geweest, maar Olivia had beter geïmproviseerd, en door alle aandacht was Ruby extra diep gevallen. Je moest flexibel zijn als je in de spotlights stond.
Aan de voorbereiding zou het echter niet liggen. Het penthouse kleurde, de catering geurde, en de DJ.. Waar was de DJ? Ze had hem toch al gezien vandaag? Nou, goed, er klonk muziek, dus de DJ was ook ergens. Zo begonnen de gasten binnen te druppelen. Aanvankelijk kwamen vooral de geheel oninteressante gasten. Gasten die ze vooral had uitgenodigd ter opvulling van het feest. Je kon niet een fancy feest in je penthouse houden voor een half dozijn genodigden. Dan zouden mensen nog vragen waarom ze niet bij ieder op de koffie was gegaan. Nee, het moest een groots feest worden.
Naamloze mensen kwamen binnen, gevolgd door Peter. Nee, Pieter. Ze verwelkomde iedereen allerhartelijkst. Maar wat deed Pieter hier? Olivia had z’n vader uitgenodigd. Die leefde nog, voor zo ver Olivia wist. Daarnaast was die vader ook vooral opvulling geweest, ze had hem alleen ontslagen. Dat vervolgens z’n auto in de fik was gestoken was niet de verantwoordelijkheid van Olivia. In ieder geval niet haar directe verantwoordelijkheid, en dat was wat uiteindelijk telde. Maar kijk, daar had je het al. Ineens Pieter hier. Het begin van de chaos. Nee, focussen nu, Pieter was onbelangrijk. Wel hem even noemen in je speech.
Kort later kwam Ellis, haar eerste echte gast. Ze had een bos gerbera’s mee. Typisch. Hoe wist ze dat nu weer. Stalker. Of misschien had Olivia het ooit verteld, maar dat kon ze zich niet voorstellen. “Oh, dat was toch niet nodig. Maar bedankt!”. Bedankt. Heh, goeie. Ellis was de eerste persoon waarop ze echt geëxperimenteerd had. Ze had niet eens specifiek iets tegen Ellis, maar ze was daar. Ze stelde zichzelf beschikbaar. Kijk, hier is mijn hart. Dit is de code tot kluis tot mijn gevoelens. Het instrument waarmee je me gelukkig of depressief kan maken. Nou, succes ermee. Probeer er geen misbruik van te maken! Ellis was zo’n naïef, dom gansje. Dat deed je toch niet? Ze had met haar liefdesverklaring meteen alle macht uit handen gegeven, ze had zichzelf opzettelijk zwak gemaakt, en voor wat? In het beste geval een vochtig kusje en een onhoudbare belofte over toekomstig samenzijn? Nou, spring op de banken van geluk, wat een goede deal. Dus Olivia voelde zich geenszins schuldig om gebruik te maken van zo’n domme, onrealistische, inefficiënte beslissing.
Olivia had het daarvoor al geweten. Ellis was bijzonder vaak in de buurt op school, terwijl ze probeerde om niet op te vallen, maar wel opmerkelijk vaak ‘toevallig’ naar Olivia keek. Het was totaal niet subtiel. Vervolgens duurde het eeuwen voordat Ellis het überhaupt durfde te bekennen, zodat Olivia had overwogen om zelf er maar naar te vissen. Bij het kamp was het zo ver. Olivia had woedend gereageerd, dat leek haar de interessantste reactie. De liefde beantwoorden of zeggen dat het niet wederzijds was maar ze nog wel vriendinnen konden blijven: dat kon ze zelf ook wel voorzien. Maar wat zou er gebeuren met verliefdheid wanneer ze hard zou terugduwen, als ze deed of het walgelijk was. Zou Ellis zich om laten duwen, of uiteindelijk weerstand bieden? Olivia mikte op een 50/50.
Achteraf was het onverstandig geweest. Het was te explosief, en de situatie was te snel voorbij. Daar had ze van geleerd, voor met Jenny. Oh, ja, Jenny was ook nog uitgenodigd. Jenny was een van Olivia’s eerste relaties geweest, vooral om haar vader te jennen. Dat lukte goed. Mensen die verliefd op je waren, waren handig - alleen Jenny had niet veel te bieden. Uiteindelijk had ze het hoofd van Jenny gebruikt voor een terugkerende meme rond mutserig gedrag, die uiteindelijk viral waren gegaan met behulp van een paar duizend betaalde twitter-bots. Dat was geen experiment, ze moest gewoon van Jenny af.
-
Een tijd later was ze Ellis nog eens op straat tegengekomen. Ze was niets veranderd. Ze was nog steeds volledig afhankelijk van wat anderen van haar vonden. Dan vraag je er ook gewoon om hoor. Olivia had nog contact met enkele oud-klasgenoten, noemde Ellis, en suggereerde het café-plan. De suggestie was niet eens serieus, meer een ‘stel je voor dat..’, maar niemand bood echt tegenwicht. Olivia begreep niet helemaal waarom niet. Misschien omdat het sowieso op het conto van haar zou komen, waarna de rest zonder veel moeite meeloper kon zijn. In ieder geval, mensen waren raar.
Terwijl Ellis de bloemen probeerde aan te reiken, kwam Olivia’s vader binnen. Job. Het plan was om hem vanavond te vriend te houden, in het openbaar. Ze noemde hem ‘pap’, had het kettinkje om, zei zo blij te zijn dat hij wilde komen, en dat ze écht nog moesten praten. Later zou Maurits ook nog even langskomen, zou Olivia heel impulsief Job de taart aan laten snijden, en er kwam vast nog wel een onderonsje.
Het was bijna overdreven, zeker aangezien hij uiteindelijk dezelfde zwakte had als Ellis. Liefde. Niet zo openbaar, maar onuitgesproken en onbeholpen. Dat maakte hem kwetsbaar, Kwetsbaar toen ze had gezegd dat hij liefdeloos en laf was, kwetsbaar toen ze met een vrouw thuis was gekomen. Het was aanvankelijk vooral wat puberaal gepest. Hij maakte zich zo-veel zorgen over haar onsterfelijke ziel, en dan pontificaal op zijn waarden gaan staan. Knak. En dat terwijl Job zo recht in de leer was. Of, eigenlijk, terwijl hij zo’n trouwe volgeling was. Daarom was hij ook simpelweg kwetsbaar: hij voegde zich altijd naar de mening van anderen, van de predikant, van de Bijbel. Hij herhaalde, maar had hij ooit een eigen mening gehad?
Mam had gezegd dat Job en Olivia op elkaar leken. Beide waren uitgesproken in hun wereldbeelden, die niet eens zoveel verschilden. Olivia kaderde de wereld in via macht. Bij Job ging het weliswaar over het Goddelijk Oordeel - maar hij probeerde invloed te hebben op zijn eigen oordeel via zijn levenswijze, en invloed op het oordeel van zijn naasten uit te oefenen door zijn levenswijze aan hen op te dringen. Macht of invloed, uiteindelijk waren het synoniemen. Had ze toch nog iets van haar vader overgenomen.
Natuurlijk was zijn levenswijze verder een uitvlucht. Het werd opgedrongen door de huidige religieuze machthebbers, en was alleen relevant als je daarin geloofde. En ze geloofde niet. Daarmee eindigde ook de relevantie van Job’s volledige argument. Eigenlijk was het Oordeel gewoon een scoresysteem, als je score hoog genoeg was ging je naar de hemel. Alleen, waarmee scoorde je punten? Job claimde het ene, maar een zelfmoordterrorist had een andere visie. Misschien hadden ze beide gelijk, maar bestond er alleen een duivels figuur, en werd iedereen met een negatieve score beloond. Dat zou onwijs grappig zijn.
Niet dat daarvan ook maar iets te testen was. Waarschijnlijk was er jammer genoeg geen duiveltje, en ook geen opperwezen dat haar vader en de zelfmoordterrorist wilden zien. Vermoedelijk was er niets na de dood. Sterker nog, Olivia dacht dat er ook niet zo veel voor de dood was. Iedereen was zo simplistisch en maakte zulke inefficiënte keuzes. Haar vader had gewoon een knopje waar ze op kon drukken om hem boos te maken, en een ander knopje waarmee hij ineens toch weer van z’n dochter hield. Hij was zo vereenvoudigd.
Gedurende de jaren was het idee in Olivia’s hoofd gegroeid: er was niet daadwerkelijk een reden om aan te nemen dat andere mensen bestonden op de manier dat zij bestond. Personen waren weinig meer dan schimmen van haar eigen inzicht en complexiteit. Ze waren speeltjes van haar, en voor haar. En als zij zou sterven, dan zou het spel van haar leven ook afsluiten. Olivia had nooit last gehad van schuldgevoelens, maar sindsdien was ze haar leven puur als vermaak gaan zien. Ze streefde doelen na, offerde andere dingen daarvoor op, en probeerde te optimaliseren. Als iets geen nut meer had, dan kon je het net zo goed deleten.Sommige nutteloze dingen vond ze echter gewoon leuk om te behouden. Wat dat betreft: Ruby was ook gekomen.
Alles rond Ruby leek Olivia om macht te draaien, zonder dat Ruby ook maar ergens erg in had. Het was alsof ze het opzettelijk ontweek. Ruby was geprivilegieerd geboren, als dochter van de huidige burgemeester en zijn vrouw. Ruby’s moeder trok aan de touwtjes, en de burgemeester had een verkiesbaar hoofd. Ze woonden op de hoek, Olivia was er vaak geweest.
-
Evenals Olivia was Ruby vervolgens mediastudies gaan doen. Olivia was toen nog jong en zelfs idealistisch geweest. Ze zou een invloedrijk columnist en recensent worden, een gevraagd opiniemaker. Ze zou indirect de wereld naar haar inzicht wijzigen. Stuur het nieuws, stuur de waarheid, stuur de wereld. Helaas was Olivia News een vroege dood gestorven, en daarmee haar idealen.
Ruby had nooit idealen gehad. Ze wilde views, volgers, en veel verdienen. Zo oppervlakkig. Olivia kon het gebrek aan ambitie niet respecteren, en de vriendschap werd opgeblazen. Dat was vrolijk luidruchtig en messy geweest, en Olivia had er eigenlijk wel van genoten. Ze was dan ook blij dat, na de de schilderijen-affaire, het nog een vervolg kreeg via de kebab op de rode loper. En nu had Ruby ein-de-lijk na jaren alles weer opgebouwd, dus wie weet kon de vete nog een staartje krijgen. Desalniettemin, dit was haar feestje, ze zou allervriendelijkst zijn, zeker zolang Ruby’s camera draaide.
Ze verwelkomde Ruby en haar robijntjes, en benadrukte hoe blij ze was dat ze de strijdbijl konden begraven en dat ze toch echt zo’n spijt had van dat verschrikkelijke artikel. Olivia twijfelde of ze het er niet te dik op legde, maar Ruby had niets door. Ze benutte direct de kans door te stellen dat het feest vast een drama zou worden. Niet over-acten nu, neem je verlies. Olivia probeerde verbaasd te kijken, misschien lichtelijk beteuterd, en liep weg naar de uitroep van “Lieve Olief!? Waar bennn jeeee?” bij de voordeur.
Maurits was haar recentste projectje. Ze zou het waarschijnlijk niet afronden, met de veranderingen in haar leven en alles. Maurits was een soort Ellis, maar dan als man. Een soort puppy. Op zijn avances was ze wel ingegaan, want ach, een beetje variatie. Ze waren nog niet met elkaar naar bed geweest, want ‘ze kenden elkaar pas een maand’, en dat was voor Maurits te snel. Desalniettemin was de maand ruimschoots genoeg geweest dat hij meermaals zijn eeuwigdurende liefde had uitgesproken. Okee dan. Dat kon Olivia ook hoor, eeuwigdurend. Sterker nog, ze kon zich niet voorstellen dat ze zonder hem kon leven! Daar was hij het helemaal mee eens geweest. Als zij er niet zou zijn, dan had zijn leven ook werkelijk geen zin meer. Oh Mau, ga toch lekker voor Ellis. Jullie passen wél bij elkaar..
Olivia koos er natuurlijk voor om dat niet te zeggen. In plaats daarvan zei ze beknopt ‘hoi’, om hem vervolgens langdurig en uitgebreid te gaan zoenen. Daar was hij tenminste niet op tegen, en het was tenslotte haar feestje. Natuurlijk kwam net toen Ellis het halletje binnengelopen, ze had het niet beter kunnen plannen. Oh, kijk, en Job ook nog eens. Perfect. Ze introduceerde Maurits en Ellis bij elkaar, en liet ze achter om ongetwijfeld een geheel ontspannen gesprek te hebben over hoe fantastisch Olivia wel niet was.
Ze had andere zaken aan haar hoofd. Olivia had net een onbekend persoon in de mensenmassa gezien. Geen catering, maar wie het wel was?.. Pietertje kon ze nog wel mee dealen, ze wist grofweg wat hij zou willen en zeggen, maar deze persoon was onbekend. Onbekendheid zorgde voor chaos, chaos zorgde voor een verlies van controle, en Olivia moest vanavond onder controle hebben. Als iemand anders controle had, dan was je onvrij, afhankelijk, een instrument. Zoals vrijwel iedereen hier. Misschien had ze daarom deze mensen om zich heen verzameld, omdat ze allemaal talent hadden om gebruikt te worden als instrument. Haar eigen kudde volgelingen.
Olivia wilde de onbekende vrouw gaan zoeken, maar de catering kwam inmiddels vol bombarie met de taart binnenrijden. Er werd om Olivia geroepen om de taart aan te snijden. Goed dan. Eerst de toespraak, taart, en wanneer iedereen zou zijn afgeleid met suiker als de wiedeweerga die vrouw vinden. Zou ze de catering om hulp vragen? Nee, nu, eerst de toespraak.
-
Vrede Sluiten
Het verhaal naar de bloemist, catering en DJ was vooral een oefening geweest voor deze toespraak. Nu moest ze haar empathie vol aanzetten en oprecht overkomen in haar spijt. Ze was net begonnen, toen iemand riep dat ze inderdaad niet zo aardig tegen iedereen was. Olivia wist niet wie het was, maar ze moest nu in haar rol blijven, dit was niet het moment om haar gram te halen. Daarnaast leek het de spanning enigszins te breken. Ze vervolgde de speech, met enkele gerichte verontschuldigingen. De anderen zou ze de rest van de avond wel spreken.
Toen ze de speech afrondde schakelde de DJ de muziek weer in. Ah, hij was er toch. Terwijl ze naar de taart liep speurden haar ogen rond voor Job. Hij stond een beetje achteraan, als de kleurloze figuur die hij altijd was geweest. Olivia liep hem voorbij, stopte, en draaide zich om: “Job, wil jij misschien de taart aansnijden?” Ze pakte hem op al z’n punten: symboliek, zijn vaderlijke afwezigheid, haar egoïsme, vergeving. Ze speelde quasi-afwezig met haar kettinkje. Natuurlijk ging haar vader voor de bijl, hij had geen kans. Ze zag het in al z’n kleinste bewegingen: hoe hij z’n rug een fractie rechtte, een glimmertje hoop dat in z’n ogen glom, een glimlachje dat over z’n gezicht waaide. De man was ontroerd door het nieuwe begin, en wilde graag bijdragen door de taart aan te snijden. Job was altijd het eenvoudigst te manipuleren geweest. Ze gaf hem een warme knuffel.
Natuurlijk zou nu niet alles goed zijn. Olivia wist ook wel dat Job, na het publiekelijk snijden van de taart, het tijd zou vinden voor een trademarked Goed Gesprek. Het zou hem ongetwijfeld zijn opgevallen dat er geen foto’s van haar ouders stonden. Ze had speciaal vanochtend de foto van haar moeder opgeborgen. En inderdaad, Job liep de drukte uit, Olivia volgde, en daar was de eerste vraag. Over de kalender. “Mam staat er wel op, en haar sterfdag”, antwoordde ze. Ze zag een zenuwtrekje, wat was zijn gevoel toch breekbaar, en vervolgde: “Natuurlijk weet ik jullie geboortedagen uit mijn hoofd, daar heb ik geen kalender voor nodig. Dat is relevanter wanneer ik mensen nog minder lang ken, zoals Maurits”, bij die naam lichtten zijn ogen weer op, maar ze sprak verder: “Maar hoe lang die relatie nog standhoudt..”, en ze waren weer uit.
Job nam het initiatief: “Ja, Maurits. Of een andere man, natuurlijk. Maar is het nu klaar met die ongein? Nu, hier, dit feest, je gaat weer normaal doen toch.” Ha, normaal. “Alles wordt nieuw, pap. Laten we de geschiedenis laten rusten, daar leef je al zo veel in, we kunnen beter kijken naar de toekomst. Dat zou mam vast ook hebben gewild.” Hij had duidelijk willen protesteren tegen de claim dat hij in het verleden zou leven, maar de verwijzing naar haar moeder ontspoorde zijn gedachten. “Ja, mooi, je moeder, ja.. Maar jouw toekomst dus. Je bent van plan om je verantwoordelijkheid te nemen, voor je leven en je ziel, dat je een goede invloed wordt voor je naasten, in plaats van die.. die roekeloze vrijblijvendheid?” “In zekere zin heb ik dat altijd gedaan, maar destijds niet op de manier die jij wilde. Vanaf nu zal ik proberen om een persoonlijke invloed te hebben op al de rest van je levensdagen. Dat het er veel moge zijn!” Ze glimlachte er warm bij, om te suggereren dat ze het goed bedoelde. Job leek licht in de war, alsof iets hem niet zinde, maar hij niet precies door had wat. Dat kwartje zou vast vanavond nog wel vallen. “Maar Job, ik moet nog met anderen ook praten vanavond - je weet hoe ik ben”. Hij maakte een begrijpend wegwuifgebaar, in gedachten verzonken wat er nu net was gebeurd.
Olivia wandelde terug het feestgedruis in, waar Emilio en Pieter met elkaar stonden te praten. Ze hoorden elkaar niet te kennen, hoewel ze voor Olivia beide betrokken waren geweest voor hetzelfde project: haar inkomsten. Nadat Olivia News nergens naartoe leek te gaan, koos Olivia voor sneller en eenvoudiger geld. Toen ze nog bij Ruby thuis over de vloer kwam had ze kennisgemaakt met haar moeder, Hannah. Hannah was zeer bedreven in het krijgen wat ze wilde. Ze stuurde de belangrijkste beslissingen van haar man, de huidige burgemeester, zonder dat die iets door had. Hij wist ook niets van z’n vrouws nevenactiviteiten.
-
Olivia was de opvolgster geweest die Hannah eigenlijk in Ruby had willen hebben. Ze begrepen elkaar. Hannah en Olivia waren het erover eens dat de eenvoudigste manier om aan veel geld te komen chantage was. Mensen moesten niet te chanteren zijn, maar als ze dat wel waren, dan was dat hun eigen stomme fout, en iemand zou er gebruik van maken, dus deden zij het maar. Mannen waren het makkelijkst te chanteren, want die hielden van jonge vrouwen. Ze hielden echter niet van buitenechtelijke kinderen, vooral niet in verkiezingstijd. Spijtig als zulke dingen uit zouden komen. Dat zou de vent in kwestie ineens z’n huwelijk, baan, of maatschappelijke status kunnen kosten, en dat zou toch tragisch zijn? Dat zouden we niet willen.
Olivia was aantrekkelijk genoeg en haar slachtoffers waren überhaupt niet gewend dat een jongedame het initiatief nam voor een onenightstand. Negen maanden later kwam het slechte nieuws (optioneel met ‘bewijs’), wat kon worden opgelost met een eenmalige grote betaling, of maandelijks kleine. Olivia was daar heel flexibel in. Vervolgens zouden ze volledig uit het leven van het slachtoffer blijven.
Het beste doelwit waren mannen die een hoop te verliezen hadden, met liefst genoeg geld voor de afkoopsom. Ze moesten echter niet te ontstellend rijk zijn, want die lui hadden vaak een privé-advocaat die maar ging neuzen. Getrouwde voetballers waren fantastisch: een berg geld, maar weinig ervaring hoe ze ermee om moesten gaan.
Sowieso was de betaling een belangrijk aspect. Het was potentieel een hoop gedoe, en het zou vraagtekens oproepen als Olivia als zielige alleenstaande moeder het ineens keihard zou proberen te spelen. Daar had ze Emilio voor, als de gespierde communicatie dat de betaling toch echt aan te raden was. Emilio was geweldig, want hij was zo enorm zichzelf. Hij vond zichzelf een hele jongen, met al z’n stoere kleine criminaliteit. Hij had niet de ballen voor meer dan dat, maar dat was ook niet nodig. Emilio had lak aan regels en de politie, en liet dat keer op keer overduidelijk blijken. Hij was intimiderend en zou nooit praten, de ideale bliksemafleider.
Op deze manier had Olivia binnen enkele jaren een penthouse bij elkaar verdiend. Hannah kreeg een klein percentage van de winst, en Emilio kreeg genoeg om tevreden te blijven. Hij verdiende zo een stuk meer dan met zijn eerdere methode van kleine inbraken, maar hoefde er veel minder voor te doen. De rijkdom zelf was niet zo boeiend, maar het gaf Olivia een makkelijk en zelfstandig leven.
Het enige probleem was dat ze alle inkomsten nog wel moest witwassen. Olivia had het grappig gevonden om daarvoor daadwerkelijk een wasserij over te kopen, van Pieter’s vader. De vader mocht gedurende een overgangsperiode in functie blijven, maar bleek al snel in de administratie te grasduinen waarom de cashflow ineens zo omhoog was geschoten. Olivia had hem moeten ontslaan. Nadat hij was langsgekomen, met het dreigement om instanties erbij te halen, had Hannah zijn auto in de fik laten steken. Auto’s waren te vervangen.
“Zo, heren, jullie moet ik ook nog mijn persoonlijke excuses maken.” Emilio leek geamuseerd: “Hoe persoonlijk?” Olivia knipoogde glimlachend, en antwoordde: “Dat merk je straks wel”. Olivia boog zich voorover, en fluisterde nog wat in Emilio’s oor. Pieter stond er enigszins ongemakkelijk bij, maar was duidelijk gekomen om Olivia eens flink de waarheid te vertellen: “Je hebt mijn vader ontslagen, zijn auto in de fik gestoken, en je durft hier vrolijk een feestje te houden? Nee! Nu praat ik! Mijn vader, hij heeft zijn hele leven gewerkt om die wasserij op te bouwen! Zijn auto.. hij is bang! En jij! Hij durfde niet eens te komen! Het is zijn levenswerk, maar jij steekt zijn auto in de fik”. Ditmaal keek Emilio toe, maar hij leek zich goed te amuseren. “Okee, rustig maar Pieter”, suste Olivia: “Het spijt me van alles. Ik wist ook niets van de auto. In de fik? Zo dat is me nogal wat. Ik zag er laatst iets van op het nieuws, maar dat was dus die van je vader. Oef. Weet je, ik wil jullie helpen. Bel me morgenmiddag, nee, morgenochtend, ik sta er op. We gaan dit samen oplossen, jij en ik, voor je vader.” Wat een drama zeg, zoveel heb ik je ook weer niet misdaan man. Ze speurde inmiddels de zaal af voor een volgend gesprekje. Dit ging goed.
-
Olivia liep naar de andere kant van de zaal, waar Ruby vrolijk in haar camera zat te bitchen. “Zo, Ruby, hoe gáát het nu met je?” Ruby keek verstoord op. “Tot nu toe is het feestje geen drama, toch?”, vroeg Olivia poeslief. Ruby was niet onder de indruk: “Ja, like, behalve, zeg-maar alles.” Ze wees een beetje globaal op de mensen, het decor, en de rest van de wereld. De camera draaide nog steeds. Olivia kon het niet ontkennen: “Ja, helaas is niet alles helemaal perfect. Dat lijkt me ook zo moeilijk weet je. Jij moet steeds perfect zijn voor al je kleine robijntjes, en je moet steeds mooi en relevant en verrassend zijn. Want je populariteit kan zo, plop, als een bubbel barsten. Net als eerst met je schilderijen enzo, ach, daar heb ik echt spijt van hoor! Hoe lang heeft het je gekost om weer alles op te bouwen? Vijf jaar ofzo? Ik zou als ik jou was echt als de dood zijn dat het weer instort, daar moet je toch niet aan denken?! En je bent ook de jongste niet meer, dus als je fans je zouden inruilen voor een jongere en hippere vlogster.. Lig je daar niet wakker van? Ik zou er wakker van liggen..” Ruby was gestopt met filmen. Ze keek Olivia woordenloos aan, haat gemengd met achterdocht. “Nou, ik vond dit gesprekje heel fijn! En ik wil nogmaals zeggen dat ik heel veel spijt heb, en dat ik alles heel knap van je vind. We spreken elkaar nog he?!” Olivia liep weg. Ze had haar schoonmaakster Michelle naar boven zien gaan, en moest daar ook nog echt even een babbeltje mee hebben.
Toen ze naar boven was gelopen kon ze Michelle niet direct vinden. Wel werd ze zelf gevonden, door de onbekende vrouw die ze eerder had gezien. De vrouw bleek Maud te heten. Maud vond dat Olivia haar had kunnen kennen, want blijkbaar had Olivia haar op school gepest. Als ze dat allemaal al moest gaan onthouden. Vervolgens kwam Maud met een vaag verhaal over dat ze was ontslagen en haar vriend was kwijtgeraakt, en dat Olivia daar schuld aan zou hebben. Olivia barstte in lachen uit.
Dit was weer zo’n typisch bang, grijs muisje dat zelf geen verantwoordelijkheid durfde te nemen, maar zich alleen maar een gekwetst slachtoffer voelde van de grote boze buitenwereld. Zo’n watje, dat haar eigenwaarde totaal baseerde op wat anderen vonden. Oh-nee, iemand zou je maar stom vinden. Het efficiënte antwoord daarop was ‘val dood’, maar nee, mensen kozen er alom voor om in plaats daarvan gewoon nachtenlang wakker te liggen. Het was onbegrijpelijk dat niet iedereen deze persoontjes totaal probeerde uit te knijpen - het was zo eenvoudig, ze hadden zelfs zichzelf al tot slachtoffer gemaakt! Olivia genoot steeds meer van de avond.
Olivia deelde Maud vrolijk mede dat Maud toch echt zelf verantwoordelijk was, en dat ze het allemaal maar moest uitzoeken. Natuurlijk deinsde ze terug, maar net voordat Maud zich omdraaide leek Olivia een vonkje van woede in haar ogen te bespeuren. Mooi, dan had de avond in ieder geval nog enig nut gehad.
Nadat Maud terug naar het feest was gegaan, had Olivia weinig moeite om Michelle te vinden. Hun relatie was een stuk verbeterd sinds ze Michelle een berg geld had gegeven, zodat ze eindelijk eens aan zichzelf kon denken. Kort vakantietripje, beetje shoppen, eindelijk even verlost van haar gremlin Devlin. Dat snapte Olivia sowieso niet, alleenstaande moeders. Tuurlijk, ze speelde ze vaak genoeg voor haar werk, maar waarom?! Ja, het was een onenightstand geweest, maar probeer dan in ieder geval de vader te vinden, en hem de voogdij op te dringen. Dan was je er vanaf.
Het was ook totaal onpraktisch voor Olivia. Dat Michelle ineens belde dat ze niet kon komen, omdat haar zoontje ziek was, of iets gebroken had, of in het ziekenhuis lag ofzo. Dat was weer typisch iets van kinderen. Altijd maar huilen, of zichzelf of anderen bezeren. Dat deden ze nu eenmaal, dus daar moest je verder niet te veel aandacht aan besteden. Daarnaast, zij had Michelle gewoon nodig die avond. Emilio was namelijk ook weer niet zó goed in bed, en ze vond het tijd voor wat variatie. Michelle stond er niet voor open. Vast ook op de een of andere manier door dat kreng. Het zou voor iedereen veel beter zijn als ze Devlin opgaf voor adoptie, Olivia had het een keer gesuggereerd, maar Michelle moest er niets van weten. Waarom maakte ze het zo moeilijk voor zichzelf?
-
“Michelle! Daar ben je, ik zocht je al. Zeg, over dat geldbedrag he. Pas je wel op dat je dat niet op je bankrekening stort? Aangezien je natuurlijk een uitkering hebt, en ik betaal je zwart, en dat willen we allebei niet uit laten komen, want dat zou je een berg problemen op kunnen leveren!” Michelle keek argwanend nu Olivia hierop terugkwam: “Nee, Olivia, dat zouden we zeker niet willen..” Olivia pakte de draad direct op: “Wat je natuurlijk zou kunnen doen, is dat je je zoontje in een hotel zet met een voorraad chips, cola, en een gameboy, en dan heb jij allang in een tropisch land een nieuw leven opgebouwd tegen de tijd dat het management door heeft dat je niet terugkomt, en dan..” “Voor de laatste keer, ik laat Devlin niet achter! Wat denk jij? Wat voor rare kronkels heb jij toch in je brein?” Olivia nam wat gas terug: “Okee, okee, ik denk alleen maar met je mee. Maar geen probleem hoor, jouw geheim, over je illegale extra inkomsten enzo, is veilig bij mij.” Ze glimlachte, en ging vriendelijk verder: “Maar kom, laten we plezier maken, in plaats van ons zorgen te maken over dingen als justitie en kinderen”. Ze leidde Michelle terug naar het feest.
Plons
Een uur of wat later begon Olivia wel genoeg te krijgen van haar eigen feest. Ze liep even langs de garderobe, om vervolgens Emilio te gaan zoeken. Emilio was altijd wel te porren voor een avontuurtje, en hij volgde haar zeer gewillig naar de gastenkamer. “Heb je het?” Hij knikte, en haalde Michelle’s telefoon tevoorschijn: “Ik dacht dat je zakkenrollen niet de moeite waard vond?” Ze pakte de telefoon over en fluisterde in z’n oor: “Ik zal jouw zak eens rollen..”
Olivia duwde Emilio op bed. Sjaaltje af, jasje uit, rits open.. Emilio liet alles passief over zich heen komen, zoals altijd. Net toen hij ergens begon te komen, begon Olivia te klagen over hoofdpijn. Ja, spijtig, spijtig, maar dit ging hem toch echt niet worden vanavond voor haar. Emilio wilde daar natuurlijk niets van weten, hij zou nooit veranderen. Hij werd boos. Zij haalde gevangenisvriendje Dylan erbij. Hij werd woest. Emilio begon te schreeuwen, zoals verwacht, hoewel Olivia hem niet eerder zo woedend had gehoord. Even dacht Olivia dat hij daadwerkelijk zou gaan slaan, maar het bleef zoals altijd bij alleen een grote bek. Hij ritste met enige moeite z’n broek dicht, pakte z’n jasje, en beende weg, de kamer uit.
Dat had Olivia nooit aan Emilio gesnapt, hoe weinig problemen hij had met de gevangenis. Dat was toch verschrikkelijk? Je had geen vrijheid, geen invloed, geen macht, niks! Het was veruit de zwaarste straf denkbaar, die jarenlange hulpeloosheid op een paar vierkante meter. De doodstraf was een lachertje. Het was even kortstondig rottig, maar dan was je er ook vanaf. Emilio zag dat blijkbaar anders. Ze hoopte dat hij zich goed zou vermaken.
-
Emilio was inmiddels de trap opgegaan, en ze had weinig tijd. Ze pakte Michelle’s telefoon en gooide die in het prullenbakje. De telefoon was ruim vooraf al geprepareerd, dat de relevante telefoonnummers automatisch zichtbaar zouden worden na het feest. Ze moest alleen zorgen dat hij worden gevonden door de politie, en dat prullenbakje zou ongetwijfeld worden doorzocht. Voorbereiding was alles. Haar nieuwste testament had ze al dagen eerder slordig met links ondertekend en slecht opgeborgen in haar bureau.
Ze haalde haar gifflesje uit haar tasje, en sloeg het in één teug achterover. Beetje bitter en blikkerig. Ze pakte een haar van Ellis, die ze zojuist van haar jas in de garderobe had gestolen, en klemde die tussen het flesje en de dop. Het flesje zette ze op de rand van het zwembad neer. Nog een paar minuten. Uit een ooghoek zag ze buiten de DJ naar huis lopen. De muziek stond blijkbaar op repeat en hij was ‘m gesmeerd. Dan werd hij in ieder geval niet verdacht. Ze wikkelde alvast het sjaaltje van Emilio om haar hand, dat moest ze niet vergeten.
Voorzichtig pakte ze het mes waarmee de taart was aangesneden uit haar tasje. Niet alle vingerafdrukken uitvegen nu, en even de tandjes op elkaar. Ze hapte naar adem toen ze het mes dwars door haar borstbeen heen ramde. Man, dat deed echt pijn! Voor de vorm gaf ze een harde gil, waarna ze achteruit drentelde en languit in het zwembad viel.
Terwijl de levenskracht uit Olivia sijpelde dacht ze aan Job, Ellis, Emilio, Ruby en Michelle. Ze waren het makkelijkst en het geloofwaardigst geweest.. Ze was benieuwd of de wereld zonder haar over een paar minuten nog zou bestaan. Als dat zo was, dan wenste ze haar slachtoffers een hoop plezier in de gevangenis. Voor haar was het alleen even pijnlijk geweest. In de verte hoorde ze rumoer, slaande deuren, mensen die de trap af kwamen..
Epiloog
De burgemeester had al z’n invloed gebruikt om snel daadkrachtige straffen te forceren. Dat zijn eigen dochter erbij zat was alleen maar goed als toonbeeld van zijn eerlijkheid. Eigenlijk had Hannah alles ingefluisterd, maar zoals altijd had ze gewoon gelijk, vond de burgemeester. De exacte gebeurtenissen waren niet helemaal helder geworden, maar hij beklemtoonde in verscheidene praatprogramma’s dat dit afschuwelijk was, dat de daders elkaar het hand boven het hoofd hielden, dat ze allemaal schuldig waren, en dat ze lange straffen verdienden. Aldus geschiedde. Alle daders waren schijnbaar moedwillig en met voorbedachte rade van plan geweest om Olivia te vermoorden, dus hun intentie was leidend, ongeacht wie de daadwerkelijke doodsteek had gegeven.
- Job stierf enkele jaren later als een gebroken man, hoewel hij nooit zou weten hoe sterk de persoonlijke invloed van Olivia op zijn verdere leven was geweest.
- Emilio bloeide op in de gevangenis en werd een geliefd sjacheraar van illegale handel.
- Ruby werd na anderhalf jaar vrijgelaten. Hannah meende dat dat voldoende tijd was om haar vlog-ambities te vernietigen, zodat Ruby bij Hannah in de leer kon voor een efficiëntere carrière.
- Ellis en Michelle leerden elkaar beter kennen in de vrouwengevangenis. Ze maakten plannen om het ouderschap over Devlin te delen nadat ze vervroegd vrij zouden komen.
Epi-epiloog
Precies 10 jaar na Olivia’s dood werd een documentaire uitgezonden over de moord en de opvolgende juridische zaak. Hierin werd gesteld dat voor elke veroordeelde inmiddels ontlastend bewijs was gevonden. Zo was Emilio aanvankelijke ten laste gelegd dat hij alleen met Olivia was geweest toen zij ijzingwekkend had gegild. Achteraf zouden gasten echter hebben geclaimd dat hij toen al boven was en het niet kon zijn geweest. De documentaire claimde dat alle vijf verdachten onschuldig waren, en dat het meesterbrein achter de moord vrij was blijven rondlopen. Maud.
In een appartementje in Maastricht keek een postbode naar de documentaire. Hij schudde z’n hoofd: “Olivia kan toch ook de hand aan zichzelf hebben geslagen?...”
Dit einde was wellicht heftig om te lezen. Heb je hierom hulp nodig?
Dan kun je contact opnemen met Stichting 113 Zelfmoordpreventie via 0900 0113 (24/7 bereikbaar) en 113.nl.