Vorige week in The Amazing Race
In de allerlaatste etappe reisden de kandidaten van Cairo, Egypte 2370 km naar Venetië in Italië en even later 755 km terug naar het eginpunt Vaals, waar ze verwachten dat de finish zou zijn. Niets was echter minder waar, want de kandidaten moesten nog doorreizen naar een ander drielandenpunt, namelijk in Ouren, zo’n 70 km verderop!
Een spannende nek-aan-nek strijd ontstond tussen René en Elbert en Toine en Richard, maar het waren die laatste die als eerste bij de finish arriveerden! René en Elbert kwamen tweede en Esther en Roeland werden derde.

Gejoel en gejuich in de studio als Ernst-Paul opkomt. Ernst-Paul zwaait en neemt plaats op een voor hem voorziene kruk:”Dankuwel en welkom dames en heren bij deze terugblik op The Amazing Race. Deze spannende race eindigde vorige week en zo zagen we dat Toine en Richard de uiteindelijke winnaars werden! Vandaag zijn alle duo’s terug hier om over het een en ander na te praten. Bovendien hebben we ook enkele lezers in de studio die hun vragen op de kandidaten en mij kunnen afvuren en ten laatste krijgen we meer te weten over de nieuwe fictiereeks The Mole die binnenkort zal starten!

Graag verwelkom ik nu de kandidaten in de studio! Hier zijn ze…”

Ernst-Paul:”Zo, het is lang geleden dat deze groep nog eens samen was. Hopelijk gaat het goed met jullie allemaal? Laat ik bij het begin beginnen! Aflevering 1. Herman en Andreas, jullie waren het opvallendste duo in die aflevering en niet alleen omdat jullie de eerste afvallers waren! Laten we eens even kijken naar één van de allereerste momenten van de allereerste etappe…”

De kandidaten zetten het op een lopen. “Kom op, pa, lopen!!” roept Fleur haar vader toe. Plotseling maakt Wim languit een tuimeling en smakt tegen de grond! Giovani snelt meteen te hulp: “Gaat het lieverd?” Wim kreunt en antwoordt: “Iemand liet me struikelen!”
Biechtcamera
Wim: “Ik voelde dat iemand mij heeft laten struikelen door me een pootje te lappen!”
Andreas: “Ja, ik beken… ik heb mijn voet uitgestoken en hem laten vallen. Mijn opa is niet meer van de snelsten en we zullen dus met andere middelen moeten winnen.”

Andreas lacht. Ernst-Paul:”Andreas, wat een valse strategie, vond je zelf ook niet?”
Andreas:”Het was niet de bedoeling dat ik hem pijn zou doen. Ik had vantevoren iedereen ingeschat en zag Wim en Giovani als onze grootste concurrenten. Daar moest ik iets aan doen.”
Ernst-Paul:”Door ze hun voet te laten breken en uit de race te halen?”
Andreas:”Nee ik wou alleen een voorsprong hebben als we dat doolhof in gingen.”
Ernst-Paul:”Had je nog meer van zo’n plannetjes bedacht op voorhand?”
Andreas:”Ik had een hele strategie ja. Ik heb de Amerikaanse versie van The Amazing Race gezien en heb zo de kneepjes van het vak geleerd. Maar helaas mocht het niet genoeg baten.”
Ernst-Paul:”Wim, wat vond jij ervan? Jij wist niet wie je had laten struikelen, totdat je het op tv zag toen Andreas het opbiechtte?”
Wim:”Dat was eerlijk gezegd niet eens zo’n grote verrassing. Het konden niet zo heel veel mensen zijn. Andreas en Herman en Karen en Jutta stonden in onze directe omgeving. Ik zag Karen en Jutta totaal niet als de types die dat zouden doen. Herman ook niet, dus het moest Andreas wel geweest zijn.”
Ernst-Paul:”Waarom heb je hem daar niet oer aangepakt?”
Wim:”Omdat ik het niet zeker wist. Ik had geen bewijs.”

Ernst-Paul:”Herman, jij bent ook vooral erg bijgebleven bij de lezers door het volgende… Laten we even naar een compilatie van stukjes uit aflevering 1 kijken…”

Herman: “Ik moet plassen.” Andreas: “Straks opa, kom nu maar mee, we zoeken een hotel!”
Herman: “Wauw, naar Reykjavic! Maar ik moet eerst even plassen, waar zijn hier de wc’s?”
Herman zit op het toilet.
Andreas niet. Hij is Herman kwijt! Terwijl de andere duo’s door de check-out gaan en naar de parking rennen, vindt hij Herman terug op het toilet. Herman: “Sorry jongen, ik moest even dringend.”

Het publiek lacht. De kandidaten ook Herman en Andreas zijn stil en staren naar de grond.
Ernst-Paul:”Haha, ja, Herman, dit was natuurlijk erg opvallend. Denk je dat dit mede bepalend was voor jullie laatste plaats?”
Herman:”Dat zou wel eens kunnen. Maar toen we terug thuis waren heb ik heftige pijn gekregen in mijn liesstreek. Er werd een zeldzame ziekte gediagnosticeerd… het vele plassen was daar al een symptoom van.”
Het wordt stil in de studio. Iedereen is plots erg ernstig.
Herman:”Ik ga er niet dood aan, maar het zal wel verergeren. Zo ver dat ik misschien in een rolstoel terecht zal komen… Het kan geopereerd worden, maar daar heb ik het geld niet voor.”
Een doodse stilte volgt.
Ernst-Paul:”Ik wens je uit de grond van mijn hart veel sterkte en beterschap. Hopelijk vinden jullie snel een oplossing.”
Herman:”Dank u…”

Ernst-Paul:”Dan gaan we over naar Karen en Jutta. Dames, jullie hebben ook maar een korte tijd beleefd in de reeks! Hebben jullie er desondanks toch leuke herinneringen aan over gehouden?”
Karen:”Ach Ernst, we hebben er alléén máár goede herinneringen aan overgehouden. Maar het mooiste dat we meegemaakt hebben is toch IJsland”
Jutta:”Ja, ik wou altijd al eens IJsland bezoeken en nu ben ik er geweest. Het is daar een prachtige natuur! Zo puur en zo mooi! En die waterval was een van de mooiste die ik ooit gezien heb!”
Ernst-Paul:”Het duurde alleen wel even voordat jullie hem gevonden hadden…”

Jutta ziet een waterval. Het is de Seljalandsfoss waterval. Jutta: “Daar! Daar is een waterval!” Karen: “Maar er staat nergens aangegeven dat het die Selja… dinge waterval is. Ik denk dat de waterval die wij moeten hebben, groter is.” Ze rijden het weggetje dat naar de Seljalandsfoss waterval leidt, voorbij.
Karen en Jutta zijn geen enkele waterval meer tegengekomen. Ze stoppen bij een tankstation en vragen de weg. De man achter de kassa wijst hen terug de andere kant op. Jutta: “Zie je wel! Dat was dus wél die waterval!” Karen: “Shit, dat is 10 kilometer terug ofzo! We liggen eruit! Wat stom!!”

Iedereen lacht weer.
Karen:”Ja dat was inderdaad erg stom, maar we waren toch niet laatst uiteindelijk!”

Ernst-Paul:”Krieke en Nathalie, jullie hebben de mooiste, meeste ontroerende eliminatie gehad, we kijken nog eens even.”

Zonder iets te zeggen omhelst Krieke zijn snikkende vriendin. Hij fluistert haar in het oor:”Het geeft niet. We hebben plezier gehad. Het was mooi.” Nathalie snikt:”Maar het is gedaan.” ”Maar niet met ons. Luister even en kijk me aan.” antwoordt Krieke terwijl hij haar loslaat. Hij steekt zijn hand in zijn broekzaak en haalt er iets uit. Vervolgens knielt hij met één knie op de grond en kijkt haar recht in de ogen aan:”In deze race hebben we elkaar nog beter leren kennen. Ik hield al veel van jou, maar na wat we de voorbije dagen meegemaakt hebben is mijn liefde voor jou nog meer gegroeid. Ik wil voor altijd bij je blijven en mijn leven met je delen.” Nathalie slaat de handen even voor haar ogen en lacht terwijl ze haar tranen wegveegt. Krieke opent het doosje dat hij uit zijn broekzak genomen heeft en onthult een prachtige ring:”Daarom, lieve Nathalie. Wil je met mij trouwen?” Nathalie’s tranen stromen weer over haar wangen:”Natuurlijk!”

Nathalie pinkt nog een traantje weg na het bekijken van de beelden. Ernst-Paul:”Het blijft je ontroeren he?”
Nathalie lacht:”Ja die tranen komen steeds weer op als ik dit zie. Ik voelde me dolgelukkig. Ik voel me nog steeds dolgelukkig trouwens!”
Ernst-Paul:”En zijn jullie intussen al getrouwd?”
Krieke:”Jawel! En we hebben speciaal voor jullie onze trouwfoto meegenomen!”

Het publiek in de studio applaudisseert luid bij het bekijken van de foto. Ernst-Paul:”Wat een prachtige en romantische foto! Ik wens jullie veel geluk in jullie huwelijk.”

Ernst-Paul:”Dan gaan we over naar Elias en George! Jongens, jullie beleefden ook veel plezier aan de race?”
Elias:”Ja, het was de mooiste reis van ons leven!”
Ernst-Paul:”Maar het ging niet altijd over rozen. Want in aflevering 5 deden jullie dit…”

Elias en George lopen naar het STOP-bord. Ze grijpen een foto en hangen die op het bord. George:”Wij stoppen Giovani en Wim. Sorry jongens, maar we moeten aan onszelf denken in dit spel.”
Giovani roept:”Wát?! Dit is toch echt niet meer te geloven!” Wim draait de zandloper om:”Wat een matennaaiers zijn dat!”
Biechtcamera
Giovani:”Echt niet te geloven hoe ze zo met de kudde meelopen. Omdat de rest ons niet kan uitstaan, doen ze zelf ook maar mee. Belachelijk!!”

Ernst-Paul:”Jullie waren aanvankelijk nog de enige vrienden die Giovani en Wim in de race hadden, maar toen draaiden jullie ook plots de rug naar hen om. Waarom?”
George:”Een beetje onder de druk van de groep. We wilden bij de rest goed liggen. Beter bij alle anderen op een goed blaadje staan dan bij één koppel. Daar haal je meer voordeel uit. Als wij bovendien met Giovani en Wim samenspeelden, zouden de anderen zich misschien ook tegen ons keren.”
Elias:”We hebben het er achteraf uitgebreid met hen over gehad en alles is uitgepraat. We kunnen weer heel goed met elkaar opschieten.”

Ernst-Paul:”Gelukkig maar! Machteld en Just, voor jullie was deze race heel speciaal. De eerste grote onderneming die jullie zonder man en vader hebben gedaan. Eens kijken hou jullie dat op een gegeven moment ervaarden…”

Een half uur later komen ook de andere duo’s aan. Sommigen van hen besluiten mee te vieren. Machteld wil echter slapen.
Biechtcamera
Machteld: “Ik was zo moe! Just had op de bus geslapen, maar ik kan dat niet. Ik kan gewoon niet in slaap vallen in een rijdend voertuig. Zo is mijn man omgekomen, door een onvoorzichtige buschauffeur die achter het stuur in slaap gevallen was.”
Just: “Ik vond het best vervelend. Ik had echt zin in een party.”
Moeder en zoon hebben buiten een discussie. Machteld: “Ik ben stikkapot, ik wil gaan slapen!” Just: “Ja, ga dan! Ik hou je toch niet tegen?”
Machteld: “Dus je laat mij in mijn eentje een slaapplaats zoeken? Hoe ga jij dan weten waar je straks na je feestje naartoe moet?”
Just: “Ik slaap hier wel op zo’n ligstoel op het strand.”
Machteld: “Just doe eens normaal. Ik en gewoon moe. Ik heb in die bus niet kunnen slapen en je weet goed genoeg waarom.”
Just: “Daar kan ik toch niks aan doen? Zet je er eens over, mam! Papa is dood, hij komt niet meer terug, of je nou in een bus kan slapen of niet!” Kwaad loopt hij terug naar binnen en daarbij laat hij een Machteld in tranen achter. Zij slentert naar het dichtstbijzijnde hotel en boekt een kamertje.

Machteld:”Toen zijn alle opgekropte emoties plots naar boven gekomen en is de bom even gebarsten. Maar de volgende ochtend ging het gelukkig weer goed met ons.”
Just:”Ik heb overigens erg veel spijt van mijn uitbarsting daar in Turkije. We waren allebei heel moe en gespannen. Ik weet niet wat me overkwam en ik had nooit zo mogen reageren tegen mij moeder.”
Machteld:”Ik ben wel heel blij dat ik dit met Just heb mogen doen. We hebben rust gevonden in het feit dat mijn man er niet meer is. Hij is nog wel in ons hart, maar wij moeten toch gewoon verder…”

Ernst-Paul:”En toen kwam het moment waar velen op gewacht hadden…”

Ernst-Paul vervolgt:”Giovani en Wim… dat betekent dat jullie het laatste team zijn.”
Giovani knikt. Wim laat zijn hoofd zakken. René geeft Wim een schouderklopje en Elbert wrijft bemoedigend over Giovani’s rug.
Ernst-Paul:”Het spijt me jullie te moeten zeggen dat jullie uit de race liggen.”
Wim’s ogen worden vochtig. Hij begint stilletjes te huilen. René drukt hem tegen zich aan en klopt hem op de schouder.
Biechtcamera
Wim:”Ik vind het heel jammer. Ik heb vandaag enkele hele lieve en bemoedigende woorden gehoord van onze medekandidaten. We hadden toch meer steun dan we dachten en ik kreeg eindelijk meer plezier in deze race.”
Giovani:”Jammer maar helaas. Ondanks alle pech en de houding van de groep tegenover ons, vond ik het toch leuk en ik ben heel blij dat ik dit met Wim heb mogen delen.”

Ernst-Paul:”Jongens, hoe kwam het toch dat jullie zo slecht in de groep lagen?”
Wim:”Ik heb werkelijk geen idee! We hebben niemand iets misdaan, we hebben niets fout gedaan, we hebben niemand verraden of laten struikelen of taxi’s afgebeld. En toch waren wij blijkbaar de slechteriken van de groep.”
Giovani:”Het was natuurlijk erg vervelend, maar aan de andere kant ook wel handig, want nu moesten we met niemand rekening houden en mede daardoor zijn we volgens mij zo ver geraakt.”
Sophie:”Mag ik daar even iets aan toevoegen? Het klopt inderdaad dat Giovani en Wim niets misdaan hebben. Ik weet niet hoe het gebeurd is, maar er heerste een bepaalde anti-Giovani en Wim sfeer in de hele groep. En John en ik, evenals vele andere duo’s volgens mij, werden daarin meegesleept. Het wordt in zo’n spel dan namelijk ook zo dat als jij anders denkt of doet dan de hele groep, je snel buiten de groep valt en je buitengesloten voelt. Daarom deed iedereen onbewust mee aan de anti-Giovani en Wim campagne… Een erg jammer voorbeeld van de kuddegeest van de mens.”
Ernst-Paul:”Dankje voor die toelichting Sophie. En nu je toch aan het woord bent, springen we automatisch over naar jullie. En laten we het toegeven, je broer was toch de meest opvallende deelnemer in jullie duo?”
Sophie lacht:”Ja ook alleen maar omdat ie zijn eigen soapstory begonnen is met Fleur hoor!” Ze knipoogt naar John.
Ernst-Paul:”Laten we eerst nog eens kijken naar het moment dat dit aan het licht kwam…”

Iedereen is moe en gaat vroeg slapen. Bijna iedereen… twee personen zijn naar de andere kant van het eiland gewandeld en kijken naar de zonsondergang. ”Wat mooi hè?” zegt de vrouw. ”Eén van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien.” antwoordt de man terwijl hij recht in haar ogen kijkt. Hij leunt voorover. Zij brengt haar gezicht dichterbij. Hun lippen raken elkaar en ze geven elkaar een hartstochtelijke kus. ”Ik ben zo blij dat ik jou hier heb leren kennen, John.” zucht Fleur vol verliefdheid.

John en Fleur houden elkaar’s hand vast in de studio. Als het filmpje gedaan is kijken ze elkaar diep en de ogen en geven elkaar een klein kusje.
Ernst-Paul:”Nou, tortelduifjes, vertel!”
Fleur:”Oh bij mij was het de eerste dag al meteen raak hoor! Ik dacht al meteen wat een lekker ding, die wil ik beter leren kennen!”
John:”En ik was veel te hard met de race bezig. Pas in Rusland toen we na de Pit Stop de rustpauze hadden, heb ik Fleur leren kennen. En we hadden al eerder gekust hoor, alleen was het toen op Gorriti Island de eerste keer dat we betrapt werden door de camera’s!!”
Ernst-Paul lacht:”En hebben jullie ook trouwplannen?”
Fleur:”Ja, eind dit jaar treden ook wij in het huwelijksbootje!”
Ernst-Paul:”Proficiat! Jullie gaan ongetwijfeld een mooie toekomst tegemoet!”

Ernst-Paul:”Douwe… Fleur heeft nu wel genoeg in de spotlights gestaan, over naar jou!”
Douwe:”Ja, dat wordt eens tijd!”
Ernst-Paul:”Jij hebt je dochter in deze race voor het eerst leren kennen. Zij heeft haar natuurlijke vader opgezocht, jou dus, en zo zijn jullie samen aan dit avontuur begonnen. Is het positief uitgedraaid?”
Douwe:”Het kon niet positiever! Ik heb een pracht van een dochter en ben erg trots op haar. Ik ben heel blij dat ze me heeft opgezocht! En John is de ideale vent voor haar!”
Ernst-Paul:”Dat zou je na deze beelden toch niet denken…”

Als ze daar aankomen, zien ze het STOP bord. Douwe loopt erheen en graait in de bak met foto’s. Hij hangt een foto op en Fleur zegt:”Wij gaan onze grootste concurrenten Toine en Richard stoppen!” Snel lopen ze daarna het hotel binnen. Maar dan blijkt dat Douwe de verkeerde foto heeft opgehangen! In plaats van Toine en Richard hangt er de foto van John en Sophie…

Ernst-Paul:”Douwe toch! Wat-“ Douwe:”Jaja ’t is al goed! Ik heb me vergist, volgende vraag!”
Wederom hilariteit alom in de studio.
Ernst-Paul:”Ok, dan gaan we over naar het duo dat derde geëindigd is. En ik stel al maar meteen dé vraag die op ieder’s lippen brandt: Esther en Roeland… zijn jullie nog steeds samen gelukkig getrouwd?”
Esther kijkt Roeland aan. Hij kijkt terug.
Roeland:”Ja! We hebben het toch nog geprobeerd na The Amazing Race.”
Esther:”En we hebben het nog twee weken volgehouden!”
Het publiek lacht zich wederom een ongeluk.
Roeland:”Dus ja… we zijn gescheiden.”
Ernst-Paul:”Jullie lijken er niet eens veel mee te zitten?!”
Esther:”We zijn als vrienden uit elkaar gegaan. Door deze race hebben we samen toch nog iets tot een goed einde kunnen brengen. Nouja, we waren derde, maar we zijn wel tot het einde door kunnen gaan. Thuis hebben we het dus eerst nog geprobeerd, maar na veel gesprekken en overleg, besloten we dat het zo beter was.”
Roeland:”Bovendien hadden we allebei eigenlijk al iemand anders ontmoet.”
Ernst-Paul:”Oh dus jullie hebben allebei al een andere partner?”
Roeland knikt:”Ik heb een alleraardigste vrouw leren kennen. Dankzij The Amazing Race ook! Ze is naar het schijnt bijna presentatrice geworden van het programma in plaats van jij, Ernst-Paul. Ze heet Roos Van Acker.”
Ernst-Paul:”En Esther, met wie ben jij nu dan samen? Ik kan het al raden…”
Esther:”Ja inderdaad… ik ben nu heel gelukkig met Toine!”
Roeland:”Mag ik er overigens aan toevoegen dat ik niets meer tegen Toine heb. In de race was het niet zo leuk, maar nu we toch officieel uit elkaar zijn, wens ik hen allebei veel geluk toe.”
Ernst-Paul:”En ik heb vernomen dat er nog meer heuglijk nieuws is?”
Esther:”Ja, want ik ben namelijk in blijde verwachting!!”
Applaus van het publiek.
Esther:”Ik heb speciaal voor jullie een foto van de echografie meegenomen. Het is erg duidelijk wie de vader is. Maar ik wil graag benadrukken dat dit niet tijdens de race gebeurd is! Ik ben wat dat betreft altijd trouw gebleven aan Roeland! Trouwens, Roeland zal de peetvader worden van ons kindje!”

Ernst-Paul:”Ok, dank je voor deze openbaringen… René en Elbert. Vergeleken met die twee zijn jullie toch een erg onopvallend duo geweest. Jullie vielen voornamelijk op toen Douwe en Fleur afvielen en jullie hen wilden wreken.”
René:”Ja en dat is helaas niet gelukt. Maar toch vind ik tweede een goede verdienste. We hebben toch minstens één van onze zogenaamde vijanden kunnen kloppen!”

Ernst-Paul:”Een ander moment waarbij jullie in the picture waren, was dit moment…”

Even later komen René en Elbert er ook aan. Ze brengen de spullen naar binnen en tientallen kinderen komen rond hen staan. Elbert begint te huilen. De dames zijn bezorgd en vragen wat er aan de hand is. Elbert probeert stoer te blijven en veegt zijn tranen af.
Biechtcamera
Elbert:”Mijn vrouw en ik proberen al jaren om een kind te krijgen. Maar het lijkt nooit te lukken. We hebben als al geprobeerd… en dan zie je daar al die kinderen zonder ouders. Mijn hart brak ter plaatse en ik wou ze allemaal meenemen.”

Ernst-Paul:”De stoere buitenwipper liet eindelijk zijn gevoelige kant zien. Het was erg mooi om te zien, Elbert.”
Elbert glimlacht:”Nouja, zelf vond ik het niet zo geweldig. Ik word er bij de disco nog vaak over aangesproken dat ik gehuild heb op tv. Maar ach, het kan me niet schelen. En na thuiskomst heb ik het er met mijn vrouw over gehad en we hebben een beslissing genomen: Wij reizen binnenkort terug naar Soweto en daar gaan we een kind adopteren. Zo gaat onze kinderwens in vervulling en hopelijk gaat ook de wens op een beter leven van dat kind.”
Het publiek applaudisseert luid.
Ernst-Paul:”Heel veel succes, Elbert!”

Ernst-Paul:”En dan als laatste ga ik naar onze winnaars, Toine en Richard! Toine, allereerst proficiat met je aanstaande vaderschap!”
Toine:”Dankje, ik ben erg blij dat ik Esther heb leren kennen. Nu Roeland en Esther als vrienden uiteen zijn gegaan heb ik er zelf ook geen moeilijkheden meer mee. Want tijdens de race probeerde ik mijn gevoelens vaak te negeren, omdat Esther al gelukkig getrouwd was. Dat lukte niet altijd, maar oké.”
Ernst-Paul:”Jullie zijn in ieder geval de terechte winnaars. Bijna elke etappe waren jullie eerst of tweede, en dan meestal nog omdat het duo dat eerst was een Fast Forward had genomen. Rest ons nog één vraag: wat gaan jullie met het geld doen?!”
Richard:”Euhmm… eigenlijk is ons geld al op… we hebben een luxe-villa in Zuid-Frankrijk gekocht. Met zwembad, jacuzzi, privé-sauna, de nieuwste technische snufjes. Echt alles er op en er aan! Heerlijk luxe leventje!”
Ernst-Paul:”Was dat niet erg kwistig? Jullie hadden ook Herman kunnen helpen met het betalen van zijn operatie bijvoorbeeld?”
Richard:”Ja… dat krijg ik nu ook te horen… maar we wisten daar niets van!  Anders hadden we vast kunnen helpen.” Hij laat zijn hoofd vol schaamte zakken.
Toine heeft ook een rood hoofd van verlegenheid gekregen. Toine:”We hebben nog wel 5 euro over… dat zou ik graag symbolisch aan Herman willen overhandigen…” Hij staat op en geeft een briefje van 5 euro aan Herman. Herman:”Nou… dankje… maar met symboliek ben ik helaas niet veel.”
Een ijzige stilte vult de studio. Niemand weet wat te zeggen. Plots doet de regisseur teken naar Ernst-Paul.
Ernst-Paul:”Euh, ja, bedankt allemaal. Dan gaan we nu verder met vragen van de lezers. Slechts twee lezers hebben vragen opgestuurd, maar het zijn dan ook meteen een hoop vraagjes. We hebben ze uitgenodigd in de studio. Ten eerste is hier Tinuzzz! Stel je vragen maar, jongen!”
Tinuzzz krijgt een microfoon onder zijn neus geduwd:”Euh… ja, hallo? Goed, mijn eerste vraag is voor Toine en Richard: Allereerst gefeliciteerd met jullie overwinning. Maar wat ging er door jullie heen toen jullie wisten dat jullie gewonnen hadden?”
Toine:”Ik kon het in het begin even niet geloven. Je hebt zoveel gezien, zoveel meegemaakt. En dan plots is het ten einde. Dat moest ik eerst nog verwerken. En toen kwam het besef dat we gewonnen hadden. Echt geweldig.”
Richard:”Ik weet nog dat ik aan Ernst-Paul vroeg om me even te knijpen om te zien dat ik niet droomde!”

Tinuzzz:”Mijn volgende vraag komen te vervallen want die zijn intussen al beantwoord, want die was of Fleur nog steeds contact had met John? Dus dan doe ik mijn vraag voor Krieke & Natalie: Werd het niet te veel om na een avontuur als Peking Express ook nog een avontuur als The Amazing Race samen te beleven?”
Nathalie:”Peking Express is alweer meer dan twee jaar geleden. Bovendien waren we toen nog geen koppeltje. Toen waren we gewoon vreemden voor elkaar, die vrienden werden tijdens het programma en zelfs meer nadien. We wilden nog eens een soortgelijk avontuur meemaken, maar dan als verliefd stelletje, om te zien of onze relatie stand zou houden.”
Krieke:”En dat is meer dan gelukt, zoals je al weet!”

Tinuzz:”Elias & George: Hadden jullie het gedacht dat Toine en Richard hebben gewonnen?”
Elias en George tegelijk:”Ja!”
Elias:”Die twee gingen er zo hard voor en eindigden altijd bij de eerste drie. Dat kón niet anders dan dat zij zouden winnen.”
George:”Al was het wel spannender geweest als iemand anders plots gewonnen zou hebben”
Tinuzz:”Giovani & Wim: Was het soms niet hartverscheurend om te zien hoe de andere kandidaten met jullie omgingen? “
Giovani:”We snapten er niets van en voelden ons inderdaad vaak erg eenzaam in de groep.”
Wim:”Gelukkig hadden wel elkaar nog. Bovendien ligt dat nu in het verleden en hebben we het met iedereen kunnen uitpraten!”
Tinuzzz:”René & Elbert: Waar hebben jullie het laten liggen in de finale, of vonden jullie dat jullie niks hebben laten liggen en dat jullie alles hebben gegeven?”
Elbert:”Dat laatste. Het scheelde echt weinig of wij waren de winnaars geweest. We hebben ons est gedaan en ik kan niets verzinnen waardoor we de winst net gemist hebben.”
René:”Nou, misschien had je wat harder kunnen lopen, Elbert!”
Tinuzzz:”Machteld, heb je je rijbewijs al gehaald?”
Machteld lacht:”Ik had mijn rijbewijs al wel hoor. Alleen voor een automaat. Thuis rijd ik ook met een automaat, veel handiger. Dat schakelen kon ik echter niet. Maar daar ga ik geen lessen voor volgen, want hier heb ik dat toch niet nodig!”
Tinuzz:”Ok, dank jullie wel! Ik heb ook nog een paar vragen voor Ernst-Paul, als dat mag?”
Ernst-Paul:”Vuur je vragen maar af, hoor!”
Tinuzz:”Komt er ook nog een DVD van het avontuur?”
Ernst-Paul lacht:Ja, stuur allemaal maar geld naar Robbie en wie weet! Haha, nee ik vrees dat die er voorlopig nog geen zal komen.”
Tinuzz:Had jij van tevoren gedacht wie er zou winnen?
Ernst-Paul:Aanvankelijk schatte ik René en Elbert hoog in. De sterke mannen. Maar ze deden het in het begin niet zo goed. Mijn tweede keuze werd toen al gauw Toine en Richard.”
Tinuzz:Wat was het mooiste land waar je voor het avontuur naar toe bent geweest?
Ernst-Paul:”Oei dat is een hele moeilijke vraag. Ik heb in elk land wel mooie en minder mooie dingen gezien. In elk land was er een nieuwe cultuur en zag het er anders uit. Ik kan echt niet kiezen…”
Tinuzzz:”Komt er een nieuwe The Amazing Race? Zo ja, ga je het dan weer presenteren?”
Ernst-Paul lacht weer:”Daar mag ik nog niets over zeggen. Misschien ooit wel eens, maar of ik die dan ook zal presenteren is nog maar de vraag. Dat zullen de lezers dan ook moeten beslissen!”

Egelot steekt zijn hand op:”Ik heb ook nog een paar vragen voor Ernst-Paul!”
Hij krijgt de microfoon en Ernst-Paul luistert aandachtig.
Egelot:” Wie was de aardigste deelnemer van de amazing race?”
Ernst-Paul:”Oh jee, wat hebben jullie moeilijke vragen! Euhmm… Ik vond Sophie één van de aardigste geloof ik.” Sophie glimlacht.
Egelot:”En wie was de mooiste?”
Ernst-Paul lacht hartelijk:”Wéér zo’n moeilijke! Alle kandidaten zijn mooi. De vrouwen natuurlijk het mooist! Als ik echt één persoon moet kiezen… ga ik toch weer voor Sophie.” Hij knipoogt naar Sophie, die begint te giechelen en plots roept:”En ik ben nog vrijgezel hoor!”
Egelot:”Wat is je salaris?”
Ernst-Paul:”Mijn salaris voor The Amazing Race is jammer genoeg helemaal fictief….”
Egelot:”En wat presenteer je liever: Peking Express, Expeditie robinson of the Amazing Race?”
Ernst-Paul:”Jeetje, jij blijft moeilijk vragen afvuren he? Haha! Elk van die programma’s heeft zijn eigen sfeertje. Ik doe ze allemaal even graag, maar The Amazing Race was nu weer helemaal nieuw, dus daardoor toch weer net dat ietsje leuker!”
Egelot:”Ok dankjewel, ik heb nog maar één vraag, maar volgens mij weet ik het antwoord al.”
Ernst-Paul:”Wat was je vraag?”
Egelot:”Wie was jouw favoriet?”
Ernst-Paul lacht:”En wat denk je dat mijn antwoord is?”
Egelot:”Sophie?”
Het publiek lacht. Ernst-Paul:”Je hebt nog gelijk ook!”

Ernst-Paul:”En nu vraag ik graag de maker van dit avontuur op het podium: Robbieazerty!”
Robbie stapt met een rood hoofd het podium op:”Ik wist niet dat ik hier ook nog moest komen.”
Ernst-Paul:”Natuurlijk wel, jij hoort er toch ook bij?! Bovendien heb ik vernomen dat Tinuzzz ook nog enkele vraagjes voor jou heeft. Tinuzzz, kom maar op!”
Tinuzzz:”Hoi Robbie, alles goed? Ik heb inderdaad ook nog wat vragen voor jou. Welke aflevering vond je het leukst om te schrijven?”
Robbie:”Ze waren allemaal wel leuk, door de wendingen die er in voorkwamen. En het was ook voor mij telkens afwachten wie jullie zouden kiezen. Na een tijdje werd het wel een beetje voorspelbaar dat alle slechte dingen bij Giovani en Wim zouden gebeuren. Maar het leukste stukje vond ik dat John en Fleur elkaar kusten. Mijn bedoeling was om iedereen te laten denken dat het Esther en Toine waren en blijkbaar was ik geslaagd in mijn opzet. Erg leuk om te lezen. Sowieso leuk om alle reacties op het forum te lezen, dank jullie wel allemaal!”
Tinuzzz:”Wist je van tevoren wie er zou winnen?”
Robbie:”Nee dat wist ik niet, al had ik na een paar afleveringen wel een vermoeden. Toine en Richard waren de gedoodverfde favorieten. Ze waren het recentst van allemaal op tv geweest en ze zijn sowieso al bekende Nederlanders, dus ze hadden duidelijk enkele streepjes voor op de rest. Maar het was leuk om het verschil eens te zien. Bij Expeditie Fictie waren het onbekende kandidaten voor iedereen en daar bleef het een verrassing tot het einde wie er kon winnen. Hier had ik het idee dat het na een paar afleveringen al snel vast lag.”
Tinuzzz:”Heb je weleens een duo gespaart? Bv. bij Machteld en Just, die etappe dat ze afvielen, dat je er dan snel een non-eliminatie-etappe van maakte?
Robbie:”Nee, nooit. Daar hou ik niet van. Ik wil het voor mezelf ook onvoorspelbaar houden en wil dan niet gaan manipuleren. Ik had de hele race (de opdrachten en waar ze heen zouden gaan en welke etappes non-eliminatie zouden zijn) in februari al uitgeschreven. Het stond dus al echt helemaal vast wanneer er een non-eliminatie-etappe zou zijn. Waarom zou ik bovendien Machteld en Just sparen? Dan kon ik beter Giovani en Wim sparen om iedereen te pesten!”
Tinuzzz lacht:”Ok bedankt, dat waren mijn vragen.”
Robbie:”Graag gedaan! Jij ook bedankt voor het opsturen van je vragen. En Egelot ook!”
Ernst-Paul:”Robbie, nu je hier toch bent, kan je misschien wat meer uitleg geven over het volgende fictie verhaal? Ik heb begrepen da het The Mole gaat heten. Is het zoiets als Wie is De Mol?”
Robbie:”Het is helemaal zoiets als Wie is De Mol! Ik ben van plan om elke aflevering drie opdrachten te doen. Twee uit verleden molreeksen van over de hele wereld en één zelfverzonnen. Maar daar moet ik nog eens hard over nadenken, want ik heb nu wel minder voorbereidingstijd dan bij The Amazing Race. Dus ik moet zien of ik wel interessante nieuwe opdrachten kan verzinnen. En het moet natuurlijk niet al te lang worden, want dan haken er misschien lezers af. Dus misschien besluit ik op het laatste moment toch gewoon 2 opdrachten pe keer te doen.”
Ernst-Paul:”Er is de voorbije week al een poll geweest over The Mole?”
Robbie:”Ja, iedereen mocht al mee bepalen uit welke categorie de kandidaten moesten komen. De meerderheid heeft uiteindelijk voor de gulden middenweg gekozen: van alles wat. Zo is er voor ieder wat wils! Daar ben ik zelf ook wel blij mee. Vanaf zondagavond gaan er nieuwe polls over voor het kiezen van de kandidaten. Ik ben zelf erg benieuwd wie er gekozen zullen worden!”
Ernst-Paul:”Ik ook! En heb je al een presentator?”
Robbie:”Ook die mag het publiek weer kiezen!”
Ernst-Paul:”Maak ik nog kans?”
Robbie:”Ik ga jou een rustpauze geve. Je hebt Expeditie Fictie én The Amazing Race al gedaan. Excellent gedaan trouwens! Maar misschien is het eens tijd voor een nieuw gezicht?”
Ernst-Paul:”Ok heel goed… dan ik meer tijd met mijn nieuwe vriendin Sophie doorbrengen!”
Robbie:”Gaan jullie ook al trouwen?”
Ernst-Paul:”Wie weet! Robbie, erg bedankt voor je komst. Hopelijk wordt The Mole even leuk. Veel succes ermee!”
Robbie:”Jij ook bedankt, de kandidaten ook en last but not least alle lezers en pollstemmers! Dankzij jullie beleef ik er ook plezier aan! Hopelijk zie ik jullie allemaal terug voor The Mole!”