Hoofdstuk 5 - Emilio Olivia: "Ik voel me echt niet goed, man. Ik heb echt barstende koppijn ineens. Heb toch één glaasje te veel op, denk ik..."
Emilio: "Sst.. ga door, schat. Ga door."
Olivia: "Ik voel me echt niet goed..."
Emilio: "Ga door! Kom op!"
Olivia: "Het boeit jou ook helemaal niks, he? Ik heb enorme koppijn, en jij behandelt me als oud vuil!"
Emilio: "Kom op schat, ga door! Alsjeblieft!"
Olivia: "Jij bent ook helemaal niets veranderd, he?"
Emilio: "Ga niet halverwege ineens stoppen!"
Olivia: "Hallo, ik heb hoofdpijn, ja!?"
Emilio: "Bekijk het dan maar! Ik ben weg!"
Olivia: "Oh! Is goed! Ga maar, lekker naar die gevangenisvriendjes van je. Lekker naar die Dylan, of hoe heet ie, die jongen waar je toen mee had getongd?"
Emilio: "Geen woord over Dylan! Hoor je me? Dat heb ik je in vertrouwen verteld! Ik waarschuw je, serieus!"
Olivia: "Alsof ik bang moet worden van jou. Altijd maar stoer doen, maar ik weet dondersgoed dat je diep van binnen een softie bent…”
Emilio: “Wat!? Nou ben je te ver gegaan! Jij bent de meest harteloze, manipulerende bitch die ooit geleefd heeft! Ik hoop dat je zult branden in de hel, wetende dat niemand op dit feest jou ooit zal missen! Vaarwel!”
...“Schuldig? Wat betekent dat, ‘schuldig’?”
Emilio voelde zich volledig op zijn gemak. Hij was al talloze keren in deze verhoorkamer geweest. Ze maakten hem niet meer bang. Hij kende het hier als zijn broekzak. En met die eeuwige trucjes konden ze hem ook niet meer verrassen. Die geveinsde vriendelijkheid. Die ongefundeerde bangmakerij. En die zogenaamde spiegel waar natuurlijk twee agenten achter stonden, druk op hun notitieblokjes schrijvend. Af en toe knipoogde Emilio even spottend die richting op. Grote kans dat hij de agenten die erachter stonden ook al kende.
Alleen de agent die tegenover hem zat, kende hij niet. Hij was van middelbare leeftijd, enigszins gezet, met een strakke, zwarte snor. Ene agent Eduard. Vast een nieuweling. Dat stelde Emilio nog meer gerust. Hij hoefde niet bang te zijn dat die rookie iets bij hem los zou krijgen. Zolang hij bij zijn verhaal bleef, kon hij hem niets maken.
“Zeg jij het maar, Emilio”, antwoordde agent Eduard. “Wat betekent het begrip ‘schuldig’ voor jou?”
“Dat betekent voor mij niets", zei Emilio. "Je kan altijd iedereen overal wel de schuld van geven. Maakt niet uit wat je doet, weet je? Iedereen doet gewoon z’n ding. Ik heb genoeg dingen gedaan, ik heb vaak genoeg in de gevangenis gezeten, maar ik heb me nooit schuldig gevoeld. Nooit. Waarom zou ik? Ik heb nooit iets verkeerds gedaan, want ik weet wat ik doe en waarom ik het doe.”
Agent Eduard staarde Emilio een paar seconden vol interesse, bijna geamuseerd aan. “Wat betekende Olivia voor jou?”
“Doekoe. Geld”, antwoordde Emilio alleen maar.
Agent Eduard trok een wenkbrauw op. “Meer niet?”
“Meer niet”, zei Emilio, maar hij wendde zijn blik even af. Toen de agent maar bleef zwijgen, vervolgde Emilio: “Meer was ze niet waard... Je kon haar gewoon niet vertrouwen. Zij had geen hart, zij deed alles uit eigenbelang. En dat deed ze goed, man. Maar wat ik zeg, ik had geld nodig, weet je? En zij had geld. Dus ik startte een relatie met haar. Totdat ze mij ook ging naaien. Dat moet je bij mij niet flikken.”
Opnieuw bleef agent Eduard een paar seconden gebiologeerd naar Emilio kijken. Toen ging hij een beetje onderuitgezakt zitten en zei: “Volgens diverse ooggetuigenverklaringen ben jij op het feest, vlak voor haar dood, samen met Olivia naar een privé-kamer vertrokken. Hoe ging dat?"
"Zij liep ineens naar me toe en begon met me te flirten. Speelde met mijn sjaaltje. Knipoogje, alles. Of ik met haar mee wilde komen. Ze wilde alles op een speciale manier met me goedmaken."
"En wat dacht je toen?"
"Ik wees naar een blonde chick die al de hele avond in haar eentje stond te dansen, en vroeg of Olivia niet twee vliegen in één klap wilde slaan, maar daar had ze helaas geen zin in." Emilio wachtte even, maar agent Eduard hapte niet. "Toen liepen we maar samen naar beneden, langs het zwembad, naar haar gastenkamer, en gingen in bed liggen. Ze kleedde me uit en begon me te verwennen, zeg maar."
"En wat gebeurde er daarna?"
Emilio keek even zwijgend naar agent Eduard, en besloot hem nog verder uit te testen, door de seks tot in de kleinste detail na te vertellen.
"Ja, je kunt de hele avond proberen grappig te gaan doen, maar mij ga je niet aan het lachen krijgen." zei agent Eduard, zonder enige vorm van irritatie. Hij was minder dom dan hij eruit zag. Even wachtte hij, en vervolgde toen: "Jullie kregen ruzie. Hoe ontstond die?"
Emilio schrok. Die ruzie is blijkbaar niet onopgemerkt gebleven. Zou iemand iets hebben gehoord? Moest hij toch de waarheid vertellen? "Zij beledigde een maat van me", besloot hij te antwoorden.