Waar ik me dus heel boos over maak, of eigenlijk heb gemaakt, want het gebeurt nu niet meer (in ieder geval ga ik er nu niet meer op in): Mijn baas, die mij steevast halverwege mijn vakantie opbelt, om te vragen of ik wil komen werken. Want een collega van mij heeft me dan in de stad gezien, en DUS wordt er geconcludeerd: als hij niet weggaat met vakantie, kan hij ook komen werken.
Ik ben daar een paar keer ingetrapt, en toen ik dan kwam, bleek het helemaal niet zo druk te zijn. Moet ik invallen voor iemand die mij vervangt, en zich vervolgens ziek heeft gemeld.
Op zich is er niets tegen terugroepen vanwege grote drukte, maar dat moeten ze dus bij iedereen doen, en niet bij de mensen die in hun eigen veronderstelling geen nee durven te zeggen. Want IK heb mijn vakantie even hard nodig als anderen. Doordat ik op gezette tijden stoom kan afblazen, ben ik in staat te blijven werken zonder me in de afgelopen 11 jaar te hebben ziekgemeld. In Limburg (en misschien daarbuiten), kennen ze het begrip ''ziek vieren''. Ik ken het begrip wel, maar het staat niet in mijn woordenboek. Griep is griep, en dan moet je inderdaad thuisblijven, maar met een simpele verkoudheid zal ik dat niet doen. Het gevaar is er natuurlijk dat je dan anderen aansteekt, die het niet zo nauw nemen met het ziekmelden.
Het is 1 keer noodgedwongen ervan gekomen dat ik moest afhaken: toen mijn knie het liet afweten. Ze waren er dus net op tijd bij om te redden wat er te redden viel: er is een groot stuk kapot kraakbeen verwijderd.
Wat mij erg boos maakt: ik ben alleenstaand: ik hoef met niemand rekening te houden, en DUS kan ik worden opgeroepen. Jammer, maar zo redeneren ze op mijn werk. Nu heb ik wel een nummermelder, en zie ik wanneer mijn baas mij belt, maar als die dat doet zo 's morgensvroeg even voor 7 uur (wat ik sowieso asociaal vind), dan neem je met een slaperige kop de telefoon op, zonder even te kijken wie er belt. En als je dan de tegenwoordigheid van geest hebt om te zeggen dat je vakantie hebt, wordt dat als oncollegiaal opgevat.
