SesamstraatDoor D**nIn navolging van de
column van Chriz over Sesamstraat heb ook ik de stoute schoenen aangetrokken en ben om 6 uur stipt voor de televisie gaan zitten om me open te stellen voor een kwartier aan pure kindertelevisie. Het duurde even voordat ik het kind in mij gevonden had (en dat terwijl mijn Sesamstraat-periode relatief nog helemaal niet zo lang geleden is), maar toen was ik er ook helemaal klaar voor.
En ik moet zeggen, het viel ontzettend mee. Het begon met de leader. Een leuk muzikaal stukje, waarin je duidelijk iedereen eventjes voorbij ziet komen, en de rollen duidelijk worden. Een stukje waarin het kind zich voor kan bereiden op het begin. Heel anders dan Chriz ons probeert te vertellen.
Dan de eerste scène. Meneer Aart hoort een telefoon overgaan, en toont dat zelfs mopperige meneertjes (wat de rol is van meneer Aart) zo hulpvaardig zijn om eventjes de telefoon op te nemen. Dan komt Tommie, die Knuffeldag viert en daarom voor een dagje zijn knuffel ook eens in de stoel van meneer Aart wil zetten. Een goed staaltje van kinderdenken en ik weet zeker dat de kinderen zich hiermee kunnen identificeren. Dan komt Rik, die de rol van nooit opgegroeide volwassene heeft, om ook op de stoel te gaan zitten. Een dialoog tussen Tommie en Rik volgt, waarin Rik blijft roepen dat Meneer Aart het versieren van de stoel niet op prijs stelt. Maar Meneer Aart komt terug, ziet de knuffel en uiteindelijk zet Meneer Aart zijn eigen knuffel naast die van Tommie. Conclusie? Iedereen heeft een hart. Over dit soort stukjes hoor je Chriz niet.
Daarna volgen de Amerikaanse poppenstukjes en animaties. Over het algemeen zeggen de stukjes hetzelfde moraal maar ieder op dezelfde manier. Een mooie manier om kinderen duidelijk te maken (bijvoorbeeld) dat knuffelen en hand-in-hand lopen iets is om trots op te zijn, of dat, ook al verhuis je van je ledikant naar een bed, je nog steeds je eigen pop bij je mag hebben, of dat het zijn van een grote zus iets is om blij van te worden. Niks geen hard stuff, geen gegeil op cijfers, niks. Misschien dat Chriz' column meer zegt over zijn eigen
Sick Mind dan over Sesamstraat.
Dan: een liedje van Ernie. Ik geef toe, niet helemaal mijn muziekstijl, maar de ode aan zijn eendje was erg leuk om te horen PLUS dat het spellen van de naam van de badeend ("eendje") kinderen leert om te spellen. Geen Bert dit keer. Toch kwam Ernie mij in geen enkel opzicht over als een "zwerver van het puurste soort" die "gevoelens faket". Het is een onschuldige POP, zonder leeftijd of geaardheid. Ik merk trouwens dat Chriz' twee heel oude Bert & Ernie filmpjes citeert en dan ook nog eens verkeerd. We weten immers allemaal dat Ernie Bert niet kon verstaan omdat er een banaan in zijn oor zat, en niet andersom. Ook het "Ik kan niet slapen" stukje klopt niet. Chriz' verhaal doet vermoeden dat Bert en Ernie op twee aparte kamers slapen, terwijl wij allemaal weten dat hun bedden naast elkaar staan. Bert en Ernie hebben een rol gekregen in onze maatschappij, laat die Chriz maar praten over zwerverhomo's en dergelijken.
Dan een stukje wat mij erg aansprak. Hakim loopt in een groen grasveld vol met Zonnebloemen naar een deur die in het midden van het grasveld staat. Een beetje abstract en kunstzinnig. Hij drukt op de bel (die er niet is, maar dan opeens wel) en er wordt niet gereageerd. Hij moet een hoed afgeven, hij speelt er wat mee en tovert er een konijn uit. Een mooie manier om kinderen met kunst om te laten gaan. Ook over dit soort dingen hebben wij Chriz niet gehoord.
Dan een liedje van Pino, dat ze haar dekentje overal mee naartoe wil nemen. Ook hier merkt een kind dat dat heel normaal is, en zich dus nergens voor hoeft te schamen.
Dit zijn slechts enkele voorbeelden, gegrepen uit één aflevering van een kwartier. In de aflevering van Sesamstraat herkende ik geen van de beelden die Chriz' probeerde te creeëren over Sesamstraat. Ik begin zelfs te twijfelen over het feit of Chriz wel een recente aflevering van Sesamstraat heeft gezien, om er over te kunnen oordelen.
