De allerlaatste biecht...
Het spel is gespeeld. En ik heb gewonnen. Ik had het nooit durven dromen, maar het is gelukt
Ik moet het nog even beseffen, maar ik mag zeggen: Ik ben de winnaar!
Melancholie overheerst. Het waren drie intense maanden, maar tegelijkertijd ben ik ook opgelucht dat het erop zit. Niet meer op hoeven letten op mijn woorden, wat ik deel, geen speurhond meer spelen om informatie te verkrijgen, geen boosheid spelen als de groep weer eens de pot af wil pakken (die is van mij!), geen dingen meer verzwijgen voor mensen die echt ik echt ben gaan waarderen, geen geklooi meer, geen vallen meer voor de mol zetten en niet meer tot in den treuren de gekste details onthouden en noteren. Misschien was dit nog intenser dan 2 edities hosten in één jaar. Ik ben ook echt moe nu en gelukkig kan ik het spel loslaten (want ik heb ook wel eens gedroomd dat mol Chowi mij minjokers wilde aansmeren).
Het is afgelopen en dat vind ik jammer (voor de Samson en Gert kenners, die kennen de reference). Ik wil Chowi bedanken voor de vele fijne gesprekken en de manier waarop ze zich in haar rol heeft ingezet. Frenkie, ik wil jou bedanken om mijn hoofdpijndossier te zijn, Tim en Dennis nogmaals bedankt voor het realiseren van het spel, kijkers bedankt voor het volgen van het spel en al mijn medekandidaten (niet-finalisten) ook heel erg bedankt voor de vele herinneringen en gezelligheid.
Het boek sluit, het besef daalt in, maar het is ook tijd voor een nieuw avontuur. Want niks is wat het lijkt en iets is wat het niet lijkt. En als datgene wat zeker is, zelfs niet meer zeker is, wat is er dan nog zeker?
De mol gaat ondergronds tot 2023
Liefs, de winnaar.
