Om het even over een hele andere boeg te gooien: Bestaat toeval of gebeurt alles met een reden?
De reden van mijn vraagstelling:
Een tijdje geleden moest ik naar het ziekenhuis voor een moedervlek die onrustig was. Ik dacht toendertijd dat ze hem meteen gingen weghalen, maar dat was niet zo, er moest een nieuwe afspraak gemaakt worden. Ivm tentamens en een reis naar Berlijn en nog meer tentamens, was de datum die uiteindelijk geprikt zou worden gisteren, maar ook dat kwam niet zo goed uit, aangezien die avond het afscheidsconcert was van Van Dik Hout. Nu moet ik erbij zeggen dat ik een periode gehad heb waarin die band heel erg belangrijk voor me was, alsmede eigenlijk alles wat daar omheen gebeurde, vrienden, nieuwe contacten etc. En dit is voorlopig het laatste concert, dus echt niet iets om te missen. Nou goed. Ik vertrok dus gistermiddag na mijn werk RUIM op tijd om naar het ziekenhuis in Schiedam te komen. een uur en een kwartier op een treinritje van een half uur, dat moet toch te doen zijn. Ware het niet dat er wat treinen vertraagd stonden en ik dus aan de conducteur vroeg welke trein het snelste in Schiedam was. Hij raadde me aan om met de stoptrein mee te gaan en dan over te stappen in Den Haag. Alwaar ik de aansluiting mis omdat hij later weg ging dan gepland. Ik bel mijn moeder om te zeggen dat ik iets later op het station aankom, nou ja om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk moest ik ook het ziekenhuis bellen dat ik iets verlaat was. Ik kreeg te horen dat dat ECHT niet kon, en dat er een nieuwe afspraak gemaakt moest worden, er was geen mouw aan te passen. Ik kon mijn oren niet geloven, en besloot toch maar gewoon te haasten en te gaan. Ik heb altijd zo´n idee dat alles wel op zijn pootjes terecht komt. Ik kwam om precies te zijn 2,5 minuut te laat binnen stormen, maar de deur was dicht en er was niemand te bekennen. Moest ik dus toch nog een nieuwe afspraak maken, de eerstvolgende gelegenheid is over 3 weken (en dat met een spoedverwijzing) en daar heb ik al voor moeten lullen als Brugman. Het idee dat alles op zijn pootjes terecht komt, had nu dus even een flinke deuk opgelopen.
Ik ben weer naar huis gegaan en ging me klaarmaken voor het concert. Om een lang verhaal wederom kort te maken, het concert was GE-WEL-DIG!!! We hadden een heeeel goede plek, we zijn helemaal los gegaan en ik heb het idee dat ze nog nooit zo goed gespeeld hebben, wat natuurlijk voor een groot deel aan je eigen beleving ligt.
Als ik wél op tijd was geweest voor die ziekenhuisafspraak, dan had ik (anderhalve week) niet mogen sporten, zwemmen, DOUCHEN, drinken (overigens heb ik maar 1 wijntje gedronken, dus daar lag het niet aan) en was die moedervlek, aangezien hij nogal op een cruciale plek zit, waarschijnlijk pijnlijk geweest. Dan had ik aan de rand van de zaal of achterin of boven gestaan of op een stoel gezeten. Dat is niet mijn manier van concertbeleving, en dan had ik waarschijnlijk voor mezelf niet het gevoel dat ik deze periode van 10 jaar goed had afgesloten.
Mijn moraal aan dit verhaal: alles komt tóch altijd op zijn pootjes terecht, weliswaar soms anders dan je gepland had. (Had ik het al gehad over het stress-level wat hiermee gepaard ging en de voorbereidingstijd?) Sommige belangrijke dingen gebeuren voor een reden en toeval bestaat niet.
Graag visies van anderen hier op!
Overigens heb ik nu wel "ruzie" met mijn moeder, omdat ze het een stomme actie VAN MIJ vond nota bene, dus ik ben kwaad weggegaan. Ik had geen zin om ja en amen te zeggen, wat ik normaal wel doe. Ik denk dat dit op zich wel los gaat lopen, maar het is wel een vervelend bijverschijnsel.
