Het duurde daarna niet lang voordat Aagje de eerste tekenen begon te merken dat haar buik dikker begon te worden. Even luchtte dit haar op, want ze liep goed op schema. Toen besefte ze zich plotseling: welk schema? Waar ben ik toch mee bezig? Ik had helemaal niet moeten trouwen, en niet aan een kind moeten beginnen! Ze voelde zich gevangen en machteloos. Ze probeerde er alles aan te doen om de voorspellingen van meneer Brugman uit haar hoofd te zetten.
Maar toen de maanden verstreken en ze weeën begon te krijgen, ging ze er toch weer over twijfelen. Wat nou als die voorspelling toch juist was? Het maakt niet uit, ik zie het wel, dacht ze. Maar net op het moment dat Thomas zijn vrouw wilde feliciteren met hun 1-jarige huwelijk, kreeg ze pijn. Veel pijn. Het ging de hele ochtend en middag zo door. In het ziekenhuis werd er gecheckt, en nog een second opinion, en een third opinion. Geen dokter kon verklaren wat de oorzaak was voor haar plotselinge leed, maar het was dusdanig erg dat ze besloten tot een keizersnee.
Die avond kwam het kind van Aagje en Thomas ter wereld. Een jongetje, en ze noemden hem Jan. En daarmee kwam de tweede voorspelling van meneer Brugman uit.
Hoewel hun kind gezond was, en Aagje goed herstelde van de bevalling, werd het een zware maand. Aagje was er nu wel van overtuigd dat, omdat de eerste twee voorspellingen zijn uitgekomen, de derde ook wel moest kloppen. En dus wist ze dat ze niet lang meer te leven had.
Op de dag dat hun kind 1 maand oud werd, lag Aagje al de hele dag op bed en durfde niet de kamer uit. Wat zou er gaan gebeuren?, vroeg ze zich steeds af. Op welke manier ga ik aan mijn einde komen? Ze keek continu bezorgd of de plafondplaten nog stevig zaten, ze checkte regelmatig of ze geen gas rook, en bleef constant haar eigen hartslag meten. Die leek elke keer sneller te gaan. Gedurende de dag werd haar angst voor de dood zo groot, dat ze eraan begon te denken het misschien maar zelf te doen. Zo snel en zo pijnloos mogelijk, dan was ze er gewoon vanaf.
En nog durfde ze Thomas er niet over te vertellen.
Maar uiteraard begon hij wel te merken dat er iets met Aagje aan de hand was. Ze werd steeds onrustiger, en kon nergens van genieten. Eerst dacht Thomas dat dit nog met de bevalling te maken had, maar vandaag besloot hij dat het zo niet verder kon. Thomas was niet iemand die zich snel zorgen maakte, maar hij wilde nu echt weten wat er mis was.
Dus die avond, kwam Thomas bij Aagje zitten. En Aagje vertelde, vol verdriet, dat dit haar laatste dag was en dat ze dit al ruim een jaar wist. Maar dat ze het niet eerder aan hem verteld had, omdat ze wist dat hij haar toch niet zou geloven. En tot haar enorme frustratie, leek hij zelfs nu niet onder de indruk van deze mededeling. Sterker nog, hij begon hard te lachen.
"Maar de vorige voorspellingen zijn ook uitgekomen!", probeerde Aagje hem duidelijk te maken. "Dan is het toch geen toeval meer?"
"Klopt," antwoordde Thomas. "Dat was ook geen toeval. Je hebt er zelf voor gezorgd dat die voorspellingen uitkwamen."
Aagje schudde haar hoofd. Waarom moest Thomas nou zo koppig zijn? Ze huilde het nu uit van verdriet, en irritatie. Ze had gehoopt dat Thomas haar in haar laatste uren steun zou geven, in plaats van haar uit te lachen. Thomas merkte dit en zei: "Weet je? Ik heb geen glazen bol, maar als ik je nu eens voorspel, dat als ik bij je blijf, de rest van de dag, en we gewoon eens over leuke dingen gaan praten, dat deze dag dan voorbij vliegt voordat je het weet?"
Aagje voelde haar hartslag iets zakken. Thomas heeft gelijk; als dit toch haar laatste avond was, konden ze het maar net zo goed gezellig maken. Jan sliep die avond als een roos, dus konden Aagje en Thomas er een fles wijn bij pakken en de hele avond verhalen vertellen waar ze steeds harder om konden lachen. Al snel had Aagje het zo naar haar zin, dat ze niet eens meer angstig luisterde of ze een boiler hoorde overhitten, en ook niet meer constant controleerde of er een gewapende inbreker door het raam klom. Ze dacht op een gegeven moment zelfs niet meer aan die voorspelling.
Pas na middernacht kwam het weer in Aagje op en keek geschrokken op de klok. "Half 1!", riep ze. "De voorspelling is niet uitgekomen!"
"Jawel, hoor", zei Thomas. "Mijn voorspelling is uitgekomen."
Alle blijdschap die Aagje ruim een jaar lang niet kon voelen, kwam nu in één keer bij haar naar boven. Ze voelde zich bevrijd. En ze wist nu, dat het geen zin had om zich over alles zorgen te maken en overal controle op te willen hebben. Het leven is alleen maar leuk, omdat het onvoorspelbaar is.
En met die gedachte, leefde ze nog lang en gelukkig.
Ook al is dat misschien een beetje een voorspelbaar einde van dit verhaal.
