Er stond nog een hele duffe column over masterplan in de metro. Ik ga hem niet overschrijven.
Dan doe ik het wel
Maaasterplan, daar hou ik vandoor: Jacq. VeldmanEerst dacht ik dat het Mastermínd was. Kreeg direct een
flashback naar mijn kindertijd. Had jij vier gekleurde
pinnetjes achter een schermpje op volgorde gezet. Moest je
broertje raden welke kleuren de pinnetjes hadden. Rood, groen,
zwart en wit. Of rood, rood, wit en zwart. Of zwart, wit, wit en
groen. Of wit, rood, groen, zwart. Of groen, wit, rood en wit.
Nou ja, óf gewoon helemáál geen pinnetjes. Kon je broertje raden
tot-ie een ons woog. Jij hekserig lachen, hij huilen, maar jij
was de oudste, dus uiteindelijk huilde jij ook en lachte je broertje
vanaf je moeders schoot geniepig naar jou. Echt een spelletje
voor de zondagmiddag. Voor in dat bijzondere uur voordat jij
en je broertje elkaar gingen afmaken tot de dood erop volgde.
En dat dan Op De Teevee?! Dacht ik steeds. Neh joh, bleek
een héél ander iets te zijn! In het nieuwe Yorin-programma
Masterplan neemt de een of andere Master je leven over zodat
je een willoos subject wordt, begreep ik. Het klonk mij eerlijk
gezegd eerder aanlokkelijk dan spannend in de oren. Geef
mij maar een Master die elke dag even wat bevelen doorsms't.
'Ga nú stofzuigen, Jacq.' Tuurlijk master. Enfin, is weer een ander
verhaal. Ondertussen was de eerste aflevering van Masterplan
nogal slaapverwekkend. Mijn vriend ging tenminste na
drie minuten al gapen en maakte zapbewegingen. Maar we zaten
bij mij thuis, dus ik had de afstandsbediening tussen mijn
benen samengeknepen. Ja, ik lag er ontspannen bij.
Ik ben alweer vergeten welke bevelen de losbollerige kitesurfer
Jordy en de onuitstaanbare Michel van de Master kregen.
Zo saai waren ze. Het is heel erg, maar het enige interessante
aan de eerste aflevering van Masterplan was daarom de stem
van Peter Tuinman. In de slome Friese tongval van Peter Tuinman
is Masterplan bijvoorbeeld ook Maaasterplan geworden.
Op de toon van Stegeman. Mag best, geeft niks, Peter Tuinman
heeft namelijk met stip de mooiste tongval van Nederland.
Er zit alleen één probleempje aan de sympathieke acteur. Peter
Tuinman zegt dan wel onheilspellende dingen als "Is
Jordy eigenlijk wel zo rielekst als-ie denkt dat-ie is?" en "Zal
Michel echt zijn vriendin opgeven als de Maaaster dat van hem
vraagt?" Maar toch weet je ergens dat die jongens er uiteindelijk
niet aan onderdoor zullen gaan. Dat zou Peter Tuinman nooit
willen, namelijk. Is-ie te sympathiek voor. Ergens jammer. Op de
een of andere manier zou je bijvoorbeeld de hoogbegaafde
maar laagsympathieke Michel heel erg graag ergens vanaf zien
storten.
"Zullen we anders even iets ánders leuks gaan doen?", informeerde
mijn vriend net te luchtig. Ik hield echter de benen
bij elkaar. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij gewiekst
gebruik zou maken van een stukje ontspanning mijnerzijds
om snel de afstandsbediening bij mij weg te graaien.
"Nee", zei ik. "Ik volg dit." Daar had mijn vriend niet van terug.
Man/vrouw-kwestie denk ik. Mannen volgen namelijk nooit iets.
Stamt waarschijnlijk uit de oertijd. Als er dan een buffel langskwam,
kon je ook niet zeggen: "Ja sorry ik ben even iets aan het
volgen". Ja sukkel, volg die búffel, riepen de vrouwen dan.
"We kúnnen ook 'Pride & Prejudice' vanaf de video gaan
kijken", zei ik. Ik had mr. Darcy allang in zijn natte
goed aantrekkelijk zien staan wezen, maar kon er geen
genoeg van krijgen. Mijn vriend kreeg een benauwde hoestbui.
Ik klopte hem op de rug. Daarna dwong ik hem om naar Masterplan
te blijven kijken. Paniekerige mannen mochten dan de
zondaguitzending hebben geschrapt wegens tegenvallende
kijkcijfers - ík gaf het programma het voordeel van de twijfel.
Mijn vriend klaagde dat ik hem tot een willoos subject maakte.
"Sssssst!", siste ik. Want daar was Peter Tuinman weer. Maaasterplan,
daar hou ik van.