Dit lied valt bijna niet te beschrijven. Toen ik haar perongeluk tijdens de zoektocht hoorde werd ik even stil. Zelfs al spreek je de taal niet voel je gewoon de boodschap en de emoties die de jonge zangeres weet over te brengen. Ik kreeg al meteen kippenvel.
Maar daarna ging ik de vertaling opzoeken en die heb ik even in spoilertags toegevoegd. Ik raad zeker aan om die even te lezen.
Het gaat over de intense liefde die je voor iemand kan voelen maar vooral hoe die gevoelens versterkt kunnen worden in donkere dagen. En hoe graag je de pijn van je geliefde zou willen overnemen. En hoe cliché het ook klinkt, samen kun je alles overwinnen.
Hoe deze boodschap echt poëtisch wordt gemaakt zowel in de tekst als in de manier hoe deze vrouw dit prachtig vol emotie bij je binnen brengt komt echt aan.
Strofe 1:
Hoe jammer dat ik niet uit een roman van Remarque kom,
Waar alle raketten tussen de liefde door vliegen,
Waar heel de oorlog achterbleef in het archief,
En wij met zijn tweeën grijs en gelukkig zijn.
Je ogen zijn leeg, jij — bijna zonder pols,
Een beetje hersenschudding… Straks word ik wakker
Van geschreeuw en pijn, van angst en beven.
Ik wil het zoals ooit: een park, het tjilpen van vogels.
Refrein:
Ik leef om jouw pijn van je over te nemen
Ik leef om jouw pijn weg te nemen
Strofe 2
Ik val samen met de bladeren, ik los in jou op,
Als suiker in thee, liefde — in verdriet.
Jouw lach in mijn hoofd besmet me, maar tranen
Vallen recht uit mijn ogen op mijn wangen…
In de adem van de wind hoor ik jouw stem,
In het ritselen van de bladeren herinner ik me jouw lach,
In de schaduwen zie ik jouw sterke schouders,
Je ogen herken ik uit duizenden!..
En als iemand ooit al mijn geheugen wist,
Of het vanzelf zou verdwijnen,
Dan word ik wakker zonder te weten wie ik ben of waar ik ben,
Maar met mijn blik zal ik jou elke keer weer vinden!..
Refrein
