24 september 2005
Lief Dagboek,
eindelijk is het zover. Het vliegtuig gaat vertrekken. Rustig stap ik in. Jeez, ik had een luxer vliegtuig verwacht. Er zijn maar 24 stoelen. DAT MOET WEL BETEKENEN DAT DIT MIJN MEDE-KANDIDATEN ZIJN! Ik krijg een glimlach van een blond meisje, wat verderop zitten 2 jongetjes te keuvelen en ik krijg een knipoog van een jongen. Wat moet ik daar nou weer van denken. Ik ga zitten naast een jongen die zichzelf voorstelt als Nicky. Een aardige latino, maar die jongen lacht en lacht maar. Er komt geen einde aan. Na een kort gesprek ga ik maar naar buiten kijken. Het is nog zo ver weg. Ik sluit mijn persoonlijk voorwerp; mijn laptop aan en begin te surfen op het web. Zo kan ik me wel een paar uurtjes vermaken. Na een paar uur ben ik het zat en ik haal een papiertje uit mijn zak.
'Lieve Chriz, zul je voorzichtig zijn daar op de eilanden. Ik denk aan je, je mamma Cora.'
Wat is het toch ook een schat! Ze zou nooit een vlieg kwaad doen en nu moet ze zolang zonder mij. Ik hoop dat mijn moedertje het alleen thuis vol houdt.
Ik weet niet, ik moet in slaap zijn gevallen, toen ik wakker werd waren er opeens 6 kandidaten verdwenen. 'What the fuck?' Ik moet beter gaan opletten! De latino naast me is ook weg. Jammer, t leek me wel een aardige jongen. Een streng kijkende jongen komt naar binnen en ik herken hem. Het is de wereldberoemde presentator en tevens winnaar van CSC II: Molcrazy. Hij schreeuwt: 'Eirc, Juudith, Robbie, Xmoix, Koekoe en Willem hier komen!' Ik bekijk de gezichten. Dat was die jongen die knipoogte! en dat dat mooie meisje dat glimlachte! Maar wie is die kale? Voor ik het weet zijn ze alweer verdwenen. Wat later komt Molcrazy terug en opnieuw roept hij 6 namen. Ik loop met Molcrazy mee en bekijk ondertussen de gezichten. MAAR 1 VROUW!!! Ik glimlach naar haar, maar ze kijkt nors. Ik kijk achterom, een klein jongetje met een rugzak. Jee! Zullen ze die ook meesturen! Opeens hoor ik Molcrazy roepen: 'Springen!'
Ik weet niet waarom, maar ik luisterde. Ik sprong naar beneden en trok aan het touwtje van mijn parachute. GAAAAF! Dat was echt gaaf, zo'n nachtelijke jump. Ik probeer te landen op het strand, maar onervaren als ik ben, land ik in een boom. 'Help! Help!' Niemand hoort me, doh. Opeens zie ik allemaal opstuivend zand. Oh no! Daar komt een tornado aan. Ik word opgezwiept en beland op het strand. 'Gaat het?' Het is het meisje vanuit het vliegtuig....toch wel lief dus! Ik kijk om me heen en de anderen staan er ook. Opeens een stem: 'Kom, jullie moeten met deze boot mee.'
En toen stond ik opeens op battle-island en ik kreeg een korte introductie van alle kandidaten, ik kon lang niet alles onthouden, maar op dit eiland zijn we sterk; met fysieke, intelligente en sociale kracht. Hoppa! Eitje wordt dit. Op mezelf te bewijzen doe ik mijn best in de eerste opdracht en ik sleep een meesterstem binnen. Er zijn argusoogjes.
Op het eiland teruggekomen trek ik me terug op een rots en kijk naar de anderen. Observeren is een goede stap. Die EIDM lijkt me nergens bang voor, een goede leider. Jorg en Aitan prutsen maar wat aan met het kamp. Eigenlijk moet ik ze gaan helpen, maar zal ik wel een goede hulp zijn? De kleine jongen, Kolko heet hij, ligt maar wat te luieren op het strand. Ik ben blij dat hij erbij is. De jeugd heeft de toekomst en saaie discussies hoef je van Kolko niet te verwachten. Interessant.
Het wordt avond en donker. Met z'n 6-en hebben we het kamp opgezet en heerlijke bedjes klaar gemaakt. Nostradamus heeft voor ons gekookt, van de vissen die EIDM en Aitan gevangen hebben. Ik ben benieuwd wat morgen ons brengt
Trusten Lief Dagboek!
