Ik ontdekte het scheepsjournaal van kapitein Chriz in een klooster dat uitkijkt over de zee.
In de ochtend van de 23e februari 2005 legde Chriz zijn schip voor anker achter een koraalrif dichtbij de Survivor-eilanden. Niemand weet hoe lang hij doorgebracht heeft op de Survivor-eilanden, maar tien maanden later werd de kapitein half bewusteloos op een strand gevonden, zijn journaal nog in de arm geklemd.
Hij beschreef daarin de wereld van de Survivors....het echte verhaal
Niemand geloofde hem,
maar weet je?
Ik denk,
dat het verhaal van kapitein Chriz best es waar kan zijn...
:muzieknootje: Toe ga mee naar Survivorland in de diepe zee
en beleef de avonturen van Chriz mee :muzieknootje:
Introductie
23 september 2005
Lief Dagboek,
Vandaag gaat het toch echt beginnen. Vanmorgen vroeg vertrokken met de trein, op weg naar Schiphol, de plaats waar ik dit aan het schrijven ben. Vannacht vliegen we naar een onbekende locatie, vanaf daar zullen we met een ouderwets zeilschip worden overgebracht naar de Survivor-eilanden. Tenminste zoiets verwacht ik, de spelleiding is onnavolgbaar. Dagen, weken, maandenlang heb ik thuis gezeten wachtend op een bericht wanneer ik vertrekken kon.
Ik heb geen idee wat ik kan verwachten, maar er staat het een en ander te gebeuren. Ik heb een onderbuikgevoel, een voorgevoel kan ik wel zeggen. Iets duisters staat me te wachten, maar ik heb geen idee wat. Ik kijk heftig om me heen, maar het heeft geen zin. Ik weet niet eens wie de andere kandidaten zijn. Ik vraag me af waar ik vanavond zal slapen, waarschijnlijk zal het de laatste keer zijn dat ik in een warm bedje stap.
Oe, ik hoop toch zo dat er mooie vrouwen op het eiland zitten. Ik moet nog met iemand knuffelen nu ik zolang mijn vriendin niet zie. Straks word ik met alleen maar mannen ingedeelt.
Terwijl ik dit schrijf voel ik een koude wind blazen in me nek. Ik kijk naar het vliegveld. Daar komt vlucht 012 aan. Dat is mijn vlucht! Zucht, het gaat beginnen. Ik vraag me af wat die zwarte kraai op de neus van het vliegtuig doet. Ik ga maar eens even kijken of ze hier worstenbroodjes verkopen, het kan weleens mijn laatste zijn.
Tot morgen dagboek, dan zie ik je weer op het witte strand van een van de Survivor-eilanden..
(Waarom heb ik het gevoel dat iemand naar mij kijkt...)
