Ach wat vreselijk... en natuurlijk niet minder vreselijk van Leentje, die ik nooit ontmoette.
Ernst Paul wel.
Bij de selecties voor ER in 2007 en later nog even op 'het' eiland, waar ik 10 dagen mocht wezen en een indrukwekkende tijd had.
Ernst Paul vond ik in het echt precies als op de TV.
Het leek me een aardige en leuke man.
ER zal niet meer hetzelfde zijn zonder hem.
Later vertelde een vriendin van me dat ze Ernst-Paul als jongetje van 12 in Kenia had meegemaakt, en dat hij een heel leuke surinaamse moeder had. Of zij en zijn vader nog leven is mij onbekend. Maar als het antwoord ja is dan wil ik ze toewensen dit verdriet te kunnen verwerken. Wat moet dat moeilijk zijn...
Ik wens Gracia, Uma, zijn twee zoons, en al degenen die van hem hielden heel veel sterkte in de komende tijd en veel mooie herinneringen later en ook nu hopelijk al tussen alle verdriet door.
En dan Leentje, waarvan ik verder niets weet.... behalve dat ze nog zo gruwelijk jong was. Alle geliefden van Leentje....heel heel veel sterkte.
Hopelijk vindt u het allen niet erg om deze wensen van een u volslagen onbekende te krijgen. Als ik me mijn eigen verlies op 18 jarige leeftijd van mijn moeder herinner doet zelfs de getoonde interesse van volslagen vreemden toch een beetje goed.
Vandaar dat ik het er maar op waag.
Jolien Hazewinkel, ER 2007, 1 van de 100
