Ilse: "Droom in duigen"
Gepubliceerd op woensdag 26 november 2003
Psychologe Ilse zal de Planet Race-kandidaten volgen. Wekelijks geeft ze haar commentaar op de gebeurtenissen in de Race. Wie is de leider van de groep, wat zijn de zwakke kandidaten en wie is de stille kracht? Ilse geeft het antwoord! Een verslag van de derde week. Voor eerdere verslagen kun je hier kijken.
Henk-Jans droom is vervlogen. Hij ligt eruit. En dat terwijl hij de fitste deelnemer is, degene die het liefste wilde winnen en daar alles voor overhad. Een winnaar, dacht hij zelf. Maar dat is hem lelijk opgebroken.
Je kon het al een beetje zien aankomen. Henk-Jan: ‘Ik probeer zoveel mogelijk initiatief te nemen. We moeten op tijd komen en zo nodig neem ik een beslissing. Iemand moet het toch doen.’ Waar dat gevoel vandaan komt is wel duidelijk. Lachwekkende taferelen als ‘s morgens vier avonturiers als kippen zonder kop rondrennen door een busstation, halve discussies voeren en de ‘locals’ vragen stellen zonder op een antwoord te wachten.
Leider
Hoewel Henk-Jan zichzelf best een leider vindt, bleken de anderen het daar niet mee eens. Als vanzelf wezen Peter-Paul en Ellen Vincent aan, die zelf ook vond dat hij het moest doen. Met drie voor werd het pleit beslecht. Niet echt een voorbeeld van goede besluitvorming overigens,
( Waarom niet? drie voor en waarschijnlijk 1 tegen democraties toch) naar Henk-Jan’s mening werd niet eens gevraagd. En dat terwijl Vincent vond dat de leider niet nodig was om knopen door te hakken, maar om ‘het besluitvormingsproces te structureren’. Wat een taal trouwens, alsof hij een Tweede Kamer ging instellen. Deze eerste kans om te ‘structureren’ liet hij dus wel voorbij gaan, op zijn minst had hij ook naar Henk-Jan’s mening en argumenten kunnen vragen.
Einzelgänger
Maar waarom kwam Henk-Jan niet aan bod? Ik vermoed dat de anderen hem niet sociaal vinden.
( hier geef jezelf het antwoord op de vorige vraag) Hoewel hij veel en graag praat, is hij in wezen een Einzelgänger. Hij gaat om te winnen en doet wat daarvoor nodig is. Je zag het ook weer toen Vincent en hij met zijn tweeën de berg op moesten klimmen om de geheime schat te bemachtigen. Henk-Jan ging voorop. Hij was al boven toen hij ontdekte dat Vincent zich paniekerig aan de rots vastklampte en niet meer voor- of achteruit durfde. Toen kwam hij wel weer naar beneden om hem omhoog te helpen. Als hij direct rekening had gehouden met Vincent was hij veel dichterbij gebleven. Vincent had namelijk nog nooit geklommen en last van hoogtevrees. Pas toen Henk-Jan ontdekte dat ze zo niet allebei bovenkwamen ging hij terug om te helpen. In zijn fanatisme vergeet hij de anderen.
Fikse ruzie
Eerder al werd dat pijnlijk duidelijk toen Peter-Paul helemaal stuk zat, net voor het einde van een kanotocht. Hij had de gewonde Ellen achterin en moest alleen roeien. Twee minuten wilde hij rusten, dan ging het wel weer. Maar Henk-Jan stond erop om van plek te ruilen. Hij kon nog harder, weer een paar minuten eerder aankomen. Peter-Paul wilde het gewoon nog even afmaken. Een fikse ruzie volgde, de toch al slechte sfeer in de groep daalde tot het dieptepunt. Toen de stemmen staakten en Peter-Paul de doorslag mocht geven was het wel duidelijk hoe het zou aflopen.
Jammer
Toch is het jammer, juist voor deze jongen die zo graag wilde. Die zo aandoenlijk ontroerd was toen hij mocht chatten met zijn vriendin. Die zo hard zijn best deed en zoveel steun had uit Nederland. Eén keertje de rode band en meteen naar huis. Het leven is hard, spelletjes soms ook.
Ilse
Wat een Psychologie van de koude grondIs dit een bijdrage van een psychologe of gewoon een opsomming van de feiten.
Ik vrees het laatste.
Ik vrees dat de psychologie die hier verwoord wordt het zelfde is als de uitzending.
Een slap aftreksel
