Auteur Topic: Verhaal: "Schuldig"  (gelezen 3470 keer)

Offline Jann

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Derde plaats Dixit 2020
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #20 Gepost op: 11-11-2019, 19:34:56 »
VERHORINGSDAG 1

“Toch nog wat kunnen slapen, Ed?” Het is Ayoub, die in de kantine bezig is met een vaas met water te vullen. Eduard onderdrukt een gaap en bromt wat. Het heeft hem meer beziggehouden dan hij had gewild. Hij zit nog maar een paar maanden in de grote stad, maar had niet verwacht dat het verschil zo groot was met het dorp waar hij vandaan komt. Daar had het allemaal iets meer gemoedelijks veldwachter-achtigs de buurt in de gaten houden. Tuurlijk, ook daar vielen doden, maar het hoe en waarom waren vaak eenduidiger dan deze soap-taferelen. “Het technische team heeft de hele nacht gewerkt,” vertelt Ayoub. “Ze moeten er vaart achtermaken van de burgemeester. Die man is natuurlijk bang voor zijn eigen hachie. Hij is praktisch de buurman van die vermoorde vrouw.” Ayoub lacht er wat bij. “Zal ook wel in dezelfde kringen hebben…” Eduard onderbreekt hem. “Sinds wanneer verzorg jij hier de bloemen?” Ayoub kijkt op. “Het was daar een bloemenzee in dat huis, ik dacht een paar zullen ze toch niet missen. Kan ik thuis weer wat punten scoren.” Hij knipoogt grijnzend naar Eduard, die er het zijne van denkt. Hij zal wel een grap maken. Welke agent steelt er nou objecten van een plaats delict? De bloemen doen hem bovendien goed, ze doen hem denken aan zijn oma’s huis. “Gerbera’s toch?”

De eerste verdachte wacht. Een oude schoolgenote van het slachtoffer. Eduard leest het rapport van het forensisch team. Hij is stomverbaasd. Ze lijken de zaak wel erg snel te hebben opgelost. “Bedankt dat u bent gekomen, mevrouw. Aangezien ik weet dat het om een vergevingsfeest ging, zal ik het maar gelijk vragen: waarvoor diende het slachtoffer u te vergeven?” De jonge vrouw zit kordaat tegenover hem, maar met licht trillende lippen en rode ogen. “Zou u in plaats van het over het slachtoffer te hebben, haar naam kunnen gebruiken als u het over haar hebt?” Eduard verzacht. “Natuurlijk. Kunt u mij uw band met Olivia omschrijven?” “Ze was mijn eerste grote liefde, ik kon alleen maar haar naast me in gedachten zien als ik aan mijn toekomst dacht. Maar dat toekomstbeeld heeft zij nogal abrupt stukgegooid.” Eduard hoort haar stem over het laatste woord wegglijden. “Op wat voor manier als ik vragen mag?” De vrouw lacht bitter. “Over welke van de drie wilt u horen? God, wat ben ik blind geweest.” Eduard aarzelt nog even met zijn vraag, maar stelt hem dan toch. “Was u zo teleurgesteld in haar dat u haar voorgoed en onomkeerbaar wilde verwijderen uit uw leven?” “Wilt u zeggen dat ik dat mes in haar heb gestoken? Ik was kapot van verdriet, maar zou haar nooit verraden. Ik weet niet waarom, maar ik heb altijd gedacht dat ze werd beïnvloed door anderen in haar gedrag. Het was altijd alleen met anderen erbij dat ze me pijn deed. Die heb ik vaak genoeg uit de weg willen ruimen.” Ze slaat haar hand voor haar mond. “Maar ook zo ver zou ik nooit gaan. Iemand doorsteken met een mes…” Het is even stil. “En iemand doden door vergif?” vraagt Eduard. “Een stuk humaner, niet?” Ze kijkt hem niet-begrijpend aan. “Mevrouw, er is een leeg flesje met sporen van een dodelijk middel aangetroffen op de moordlocatie. Tussen de dop en het flesje zat een haar. Die haar blijkt van u te zijn.”

De deur wordt opengegooid. “Eduard, dit moet je horen.” De vrouw wordt weggebracht en Eduard staat op de gang met zijn leidinggevende. “Een nieuwe hoofdverdachte: we weten wie het mes heeft aangeraakt. De bloedeigen vader. Van je familie moet je het hebben. Hij wordt nu opgehaald.”
Hier kan uw boodschap komen te staan. Geïnteresseerd? Neem dan snel contact op en bereik een miljoenenpubliek (5 cent per pm)

Offline Jann

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Derde plaats Dixit 2020
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #21 Gepost op: 11-11-2019, 19:36:34 »
“Ik zie dat u Job als voornaam heeft. Akelig toepasselijke naam, die man heeft ook veel te verduren gehad. … Excuus, misschien niet het moment hiervoor.” “Nee, geen probleem. Ik heb zelf ook vaak genoeg de overeenkomst tussen mijn en zijn leven bemerkt.” Eduard haalt zijn wenkbrauwen op. “Dit is niet uw eerste tegenslag?” De man zucht. “Nee.” Het blijft stil. “Was uw dochter een oorzaak van die tegenslagen?” De man kijkt hem ernstig aan. “Bent u gelovig, meneer?” “Mee opgegroeid,” geeft Eduard toe. “Dan weet u misschien hoe een mens eraan toe kan zijn als hij geen zekerheid heeft over het lot van zijn naasten na hun dood.” “Het lot ná hun dood? Zaken als hemel en hel bedoelt u? Ik denk dat ik wat losser ben opgevoed wat dat betreft. En de dader? Wat is zijn lot?” De man kijkt op. “Dat is niet aan ons besteed om daar antwoorden op te geven. We kennen Gods wegen niet.” “Zou het dan kunnen dat het Gods plan was geweest om uw dochter weg te nemen?” De man lijkt in diep gepeins verzonken. “En gebruikt God mensen niet als zijn instrumenten?” De man wordt hierdoor wakker geschud. “Ik begrijp niet zo goed waar u heen wilt.” “Laat ik minder cryptisch zijn; daar hebben we de bijbel al voor. We hebben aanwijzingen dat uzelf misschien uw dochter naar het hiernamaals heeft gezonden, welk hiernamaals dat ook moge zijn.” -Waarom reageer ik zo venijnig? Die man heeft zijn dochter verloren. – Hij besluit het op tafel te gooien. “Uw vingerafdrukken zitten op het mes dat in haar hart is gestoken.” Jobs gezicht betrekt en blijft een tijdje naar het gezicht van de agent staren. Eduard ziet zijn hart haast door zijn borstkas heen kloppen. Dan herinnert de man zich iets. “Allicht, ik heb eerder die avond een taart aangesneden. Het zal het datzelfde mes zijn geweest.” Eduard glimlacht, maar trekt die lach snel weer weg. -Kick ik op de sensatie? Ernstig blijven nu.- “Zou kunnen klinken als een perfect opgezet plan.” Job zet zijn bril af en wrijft in zijn ogen. “U begrijpt dat we u voorlopig nog even vasthouden.”

Eduard stapt de kantine in. Ayoub zit met een arm om de stoel naast hem en een been op een andere geleund in een instant-soepje te roeren. “Al beet, Eddie?” Eduard gaat zuchtend zitten. “Ik snap er steeds minder van. Iedereen lijkt het gedaan te hebben. Net die Emilio gesproken.” “Ha! Fijn dat er nog bepaalde vaste waarden in dit werk zijn. Die duikt bij elke grote zaak wel een keer op. Heb je hem nog een beetje nerveus kunnen maken?” “Hij was behoorlijk aan het zweten inderdaad.” Ayoub buigt zich over de tafel naar voren. “Serieus? Wat heb je daar voor gedaan?” “Niet veel. De feiten lijken hem overduidelijk vast te pinnen.” Eduard somt op: “Hij is de laatste die haar zag, mét ruzie, draait zijn hand niet om voor geweld als hij zijn zin niet krijgt, zijn sjaaltje lag er én hij ging terug om nog iets te verwijderen van het lichaam, als ik de vader mag geloven. Misschien heeft hij dat mes met zijn sjaaltje vastgehouden, wetende dat andermans vingerafdrukken erop zaten.” “Je schat hem dan wel erg intelligent in.” Ayoub gooit zijn laatste beetje soep naar binnen. “Gadver.” Eduard kijkt hem vragend aan. “Check dat monster daar in de hoek. Durf je die ook op te pakken?” Eduard volgt zijn blik en ziet een dikke, zwarte spin op het plafond. Hij klimt op een stoel met zijn bekertje terwijl Ayoub met afgrijzen zijn bewegingen volgt. “Ja, succes daarmee, ik ben weer weg.”


Morgen verhoringsdag 2...
Hier kan uw boodschap komen te staan. Geïnteresseerd? Neem dan snel contact op en bereik een miljoenenpubliek (5 cent per pm)

Offline Jann

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Derde plaats Dixit 2020
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #22 Gepost op: 12-11-2019, 17:01:59 »
VERHORINGSDAG 2

“Ed! Ik hoorde dat je Ruby, die vlogster, bij de kraag hebt gevat voor een gesprekje. Mag ik je sidekick zijn?” “Als je niks beters te doen hebt? Hm, misschien kan je tolk tussen ons spelen. Ik heb wat van die vloks… van die vlokken… fimpjes van haar opgezocht. Ik begrijp er de helft niet van. Maar niet te veel de fan spelen alsjeblieft, want de pijlen zijn nu serieus op haar gericht.” “Dat meen je!” “Ik vond deze morgen iets opvallends in het huis van het slachoffer. Het lijkt allemaal erg op sluw chantagewerk te wijzen. Ze heeft zichzelf in het testament van die Olivia gewerkt, en als je even googelt op beide namen, hoef je geen whizzkid te zijn om erachter te komen dat die twee een nogal oorlogszuchtig verleden hebben.” Ayoub klapt in zijn handen. “Ha! Dit maakt dit werk zo leuk.” Eduard trekt een wenkbrauw op. “Er is nog steeds een mens vermoord.” “Jaja, weet ik. Geen woorden als whizzkid gebruiken trouwens. Dat zegt echt niemand.” Eduard bromt wat door zijn snor.

“Mevrouw ehm… Ruby. Heel prettig dat u vrijwillig uw gemaakte camerabeelden aan ons ter beschikking hebt willen stellen.” “Als ze maar niet misbruikt worden door een of ander agentje hier met ambities om via mij beroemd te worden.” Eduard kijkt even naar Ayoub, en dan weer naar Ruby. “Maar waren de beelden sowieso niet bedoeld voor een van uw filmpjes…” Ruby lacht minachtend. “Filmpjes? Hoe oud denk je dat ik ben? Twaalf?”  “Ja, goed, hoe u die dingen dan ook wilt noemen. Heb ik het juist als ze bedoeld waren voor publieke doeleinden?” “Om aan alle Robijntjes te laten zien,” verduidelijkt Ayoub grijnzend. “Dan snapt u toch niet helemaal hoe het werkt. Ik ben nog uren bezig met beelden selecteren en monteren, hoor, het is niet zomaar filmen en klaar.” “Zijn er beelden die u tussen het feest en nu hebt weggeselecteerd?” Ruby kijkt de agent hooghartig aan . “Nou, ik heb geen blood shots gewist hoor, als je daar naar aan het vissen bent. Ik mag dan wel Ruby heten, maar robijnrode vlekken zijn toch moeilijk uit je kleren te halen.” “Laten we toch maar even wat beelden bekijken, misschien maakt dat wat wijzer.” Eduard klikt een klaargezet fragment aan, waarop Ruby een gezellig ogend onderonsje met het slachtoffer heeft. Ik kijk er naar uit om je feest vast te leggen… want het gaat sowieso drama worden! “Nou, die blik hier spreekt boekdelen, vindt u niet?” “Pff, als dat alles is…” Ruby kijkt naar haar nagels. Eduard weet dat in de rest van de beelden niets wijst op enige intentie tot moord, maar hij hoopte alvast wat nervositeit in haar los te kunnen maken. Hij gooit een document op tafel. “Herkent u dit?” Ze werpt er een korte blik op. “Nope.” “Merkwaardig, aangezien het nogal met u te maken heeft. Het is het testament van die goeie vriendin van u, Olivia. Nooit gedacht dat ze u alles zou achterlaten. Terwijl het hele land weet dat jullie de grootste vijanden zijn.” Ruby fronst geërgerd. Dan begint ze te lachen. “All right, ik heb het door, dit is een prank. Funnyyy, die jongens van Geinige Gozers zitten zeker achter die gluurspiegel mee te kijken. Haha, waarom zou Olivia mij alles achterlaten?” “Omdat u haar handtekening hebt vervalst. Kijk maar even mee, die komt niet echt overeen met haar eigen handtekening hè?” Ayoub kijkt met grote ogen naar Ruby. Dan vliegt de deur open. “Ed, een doorbraak. Laat deze vrouw voorlopig vrij, de beelden spreken volledig voor haar onschuld.” “Hm, de burgemeester zeker weer?” fluistert Eduard net iets te hard naar Ayoub. “Wat zei je, Ed?” “Niets. Er was een doorbraak?”
Hier kan uw boodschap komen te staan. Geïnteresseerd? Neem dan snel contact op en bereik een miljoenenpubliek (5 cent per pm)

Offline Jann

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Derde plaats Dixit 2020
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #23 Gepost op: 12-11-2019, 17:04:35 »
Eduard kijkt naar de vrouw tegenover hem. Dat achter dit meisje een moordenaar schuilt, kan hij moeilijk verwerken. Het lijkt wel of deze door God vergeten stad elk mens onverbiddelijk verziekt. Misschien dat hij na deze zaak maar weer naar zijn roots terugkeert. Innerlijk zuchtend buigt Eduard zich naar de schoonmaakster. “Had u een erge hekel aan uw werkgever?” Michelle schokt met haar hoofd naar achteren. “Een hekel? … Ze zorgde juist heel goed voor me. Zonder haar hadden ik en mijn zoontje het een stuk minder gehad.” “Financieel zorgde ze misschien voor u, maar werd u ook goed behandeld?” “Nou ja, ze had misschien wat bijzondere eisen en ze was niet zo bezig met mijn leven, maar zolang ik betaald werd, kon ik het allemaal prima verdragen.” Michelle kijkt vragend van de ene naar de andere agent. “Kent u deze man?” Ayoub laat een foto van Emilio zien. Michelle aarzelt. “Ehm, ja, vaag. Ik ken hem wel van het uitgaan…” Eduard trekt zijn wenkbrauwen op. “… maar ging niet echt met hem om, hoor. Hij was ook wel eens bij Olivia thuis.” “Ja, daarover gesproken. We hebben met deze man gepraat, en volgens hem heeft zij u nogal beledigende voorstellen gedaan. Zij riep u wel eens midden in de nacht op om schoon te maken, maar daar aangekomen wenste zij dat u met hen… wat ging spelen. Is dit tekenend voor hoe zij met u omging?” Michelle schrikt van de gedetailleerde informatie. Schouderophalend zegt ze: “Ja, dat bedoel ik. Ze had haar gekke buien. Maar die kon ik hebben.” Eduard lacht minzaam. - Laten we het nu maar eens en voor al gaan oplossen.- “Waar was u op de afgelopen dagen? We konden u eerder niet bereiken.” “Ik was een weekendje weg.” “Wat doen?” “Eh, shoppen met een vriendin.” “U bazin betaalde u dus niets te weinig?” “Ze had me kort geleden wat extra toegestopt.” “Wat attent. Veel?” “Nou ja, ik kon er dus een weekendje mee weg veroorloven.” “En nog goeie merkkleding ook, blijkbaar.” Het was Ayoub die dit opmerkte. Michelle keek naar haar kleren. “Het was een leuk bedrag, ja. Ze wilde het goed met me maken. Daar was dat hele feest toch ook voor?” “En, het naar uw zin gehad op dat feest?” -Niet zo geprikkeld overkomen nu, even gas terug.- “Jawel, maar… ik voel me daar fijner in huis als ik schoonmaak dan als gast op een feest.” “Ja, interessant dat u dat zegt. Ik hoorde van mijn collega’s dat zij het huis vanmorgen spik en span aantroffen. Uw werk?” Eduard zag wat zweet op Michelles voorhoofd tevoorschijn komen. -Beet.- “Ik dacht dat jullie daar niet meer bezig waren?” “Er moest nog wat worden opgehaald. Toch wel wat vreemd dat u het huis van iemand schoonmaakt die al is overleden. Moest u misschien nog het een en ander uit de weg ruimen voor de zekerheid?” “Als u denkt dat ik daar heb vermoord, heeft u dat goed mis!” schreeuwt Michelle nu. “Nou ja, praktisch gezien heeft u haar ook misschien niet vermoord inderdaad. U heeft haar laten vermoorden.” “Ik kende niemand op dat feest!” “U kende Emilio, zei u al… En even kijken, hoor…” Eduard pakt de telefoon erbij en scrollt wat door een lijst. “Zo te zien had u ook het nummer van de vader van uw werkgeefster, van haar oude schoolvriendin… zelfs van Ruby, die beroemdheid. Volgens mij hadden zij net als u ook allemaal wel een reden om haar dwars te zitten.” “Dat kan niet! Ik ken die mensen niet!” “Misschien niet van naam. U heeft ze dan ook allemaal onder olijke pseudoniemen opgeslagen. Die schoolvriendin bijvoorbeeld: ‘de gifmenger’, haar vader: ‘de messenwerper’, Emilio: ‘de wurgslang’.” Eduard kijkt op van het scherm. “Jullie hadden jullie kansen blijkbaar gespreid? De mes en het gif deden hun werk. De wurgslang? Dat moest gebeuren met Emilio’s sjaaltje zeker?” Eduards borstkas ging nu sneller op en neer. “Jullie maakten er verdomme een spelletje van. Wie vermoordt haar als eerste? En jij was de spelleider die de pionnen klaarzette.” Eduard slaat met zijn vlakke hand op tafel. “Gefeliciteerd, jullie hebben het spel gewonnen! Daar mogen jullie nu met zijn allen de komende jaren lekker van genieten achter gesloten deuren. Je zoontje zal trots zijn.” Bij Michelle rollen de tranen naar beneden. Ayoub kijkt verbijsterd naar zijn collega. Hij heeft hem nog nooit zo los zien gaan.

Eduard staat in zichzelf gekeerd in de kantine met een bakje koffie. Er klinkt een ritmisch getik tegen het raam, gecombineerd met een voortdurend gezoemd. Eduard kijkt geërgerd op. Een vlieg gewikkeld in spinnenrag hangt aan het raamkozijn langs het raam en probeert zich los te vliegen. Eduard blijft er even fronsend naar kijken. Dan pakt hij een krant en mept met één forse klap de vlieg dood. Ayoub kijkt achterom op op zijn stoel. “Geen glaasjes en papiertjes deze keer?” Eduard bromt wat en verlaat de ruimte.
Hier kan uw boodschap komen te staan. Geïnteresseerd? Neem dan snel contact op en bereik een miljoenenpubliek (5 cent per pm)

Offline hulpdakdekker

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Babbelt maar wat
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #24 Gepost op: 21-11-2019, 16:49:10 »
Hoofdstuk 9 - Olivia (Slot)


De Voorbereiding
De periode voorafgaand aan het feest was omschakelen geweest voor Olivia. Ze had moeten oefenen om warm en vriendelijk over te komen. Ze had voor de spiegel haar script doorgenomen, hoe ze bijna onder een trein was gekomen, het detail van de gespen op de schoen, het spreektempo, met pauzes waarin de toehoorder naar adem kon happen. Uiteindelijk was het verhaal een deel van haar geworden. Ze hoefde niet meer te spieken op haar blaadje, en kon bijna de angst van een persoon in die situatie voelen.

Olivia gebruikte het verhaal voor het eerst bij de bloemist. Vlekkeloos. De bediende schrok precies op de juiste momenten. Hij had nog nooit van een verontschuldigingsfeestje gehoord, maar hij vond eigenlijk een heel goed plan. Natuurlijk vond hij het een goed plan: ze wilde immers heel veel bloemen hebben bij het feest. Het was pure handel, maar de medewerker speelde het goed. Het type bloemen boeide Olivia niet, zodat ze vroeg of de bloemist iets moois kon samenstellen. Ze gaf het budget, een omschrijving van de plekken waar ze moesten komen, de kleur van het interieur, en meldde dat er geen gerbera’s in mochten zitten. “Ook niet als krans? Die kunnen we juist heel mooi maken.”, vroeg de medewerker. Nee, dacht Olivia. Gerbera’s konden ervoor zorgen dat ze aan haar moeder zou worden herinnerd en emotioneel zou worden. Dat kon niet. Deze avond moest perfect worden.

Haar moeder, Hetty, hield van veel, maar vooral van gerbera’s en van haar dochter. Olivia had haar moeder gewaardeerd. Het was een sterke vrouw geweest. Ze leerde Olivia met anderen om te gaan. Als opa en oma een cadeautje gaven, dan moest je blij doen. Ook als het stom was. Je hoefde niet blij te zijn, maar wel te doen. Dat scheelde een hoop gefrons, vragen, en gezeur in het algemeen. Dankbaarheid tonen was efficiënt.

Olivia was dankbaar geweest op het sterfbed van haar moeder. Ze had het kleine gouden kruisje gekregen dat haar moeder altijd had gedragen. “Ik weet dat je het niet wilt, en niet zult dragen, maar ik wil het je geven”. Olivia had ‘bedankt’ gezegd, en had het gemeend. Haar moeder was hoopvol ingeslapen. Dat kruisje zou ze op het feest dragen.

Het verhaal over de aanstormende trein ging er ook bij de catering in als zoete koek. Olivia begon op te sommen over hoeveel spijt ze wel niet had van alles. Het personeel probeerde haar zowaar te troosten, want iedereen maakt wel eens een fout, en we konden altijd proberen om beter te zijn dan hoe we gister waren. Olivia overwoog om van de situatie gebruik te maken om een korting te bedingen, maar liet het zitten. Wat boeide geld nou.

De DJ hapte niet op haar verhaal. Hij leek het vreemd te vinden, en was duidelijk geen fan van de muzieksmaak. Terecht. Toch, hij zou zorgen dat haar feestje helemaal ‘het einde’ zou worden, en dat niets in haar leven er daarna nog overheen zou komen. Hij had blijkbaar een hoop vertrouwen in z’n eigen kunsten, hoewel hij verder weinig memorabel overkwam. Het leek een normale jongen, met een normale lengte en normaal postuur. Misschien was hij wel de koning van het geluidsbehang, en zou zijn werk zowel buitengewoon goed als compleet vergetelijk zijn. Dat iedereen achteraf zou zijn vergeten dat hij er was geweest.

Het uitnodigen van de eerste gast, haar schoonmaakster Michelle, ging vlekkeloos. Ze leek aanvankelijk de excuses van Olivia te wantrouwen. Logisch. Maar een berg geld was een effectieve ijsbreker, zodat Michelle uit dankbaarheid Olivia bijna wilde knuffelen. Daar gaan we natuurlijk niet aan beginnen. Olivia kon het eenvoudig afwimpelen, en Michelle was nog steeds te overdonderd om dat erg te vinden. De anderen zou Olivia per brief uitnodigen.
« Laatst bewerkt op: 21-11-2019, 16:53:12 door hulpdakdekker »
Ik wil me bij deze distantiëren van bovenstaande post en wens niet op enige manier in verbinding te worden gebracht met dat idiote inhoudsloze gezwam.

Offline hulpdakdekker

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Babbelt maar wat
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #25 Gepost op: 21-11-2019, 16:52:49 »
Binnenkomst van de Gasten
Op de dag van het feest voelde Olivia zowaar een lichte spanning. Het feest was immers toch een hele verandering, hiermee zou ze haar oude leven afsluiten. Natuurlijk had ze alles tot in de puntjes voorbereid, maar er waren altijd onverwachte wendingen mogelijk. Er kwamen veel mensen met overwegend heftige emoties. En ja, Olivia had zelf dit feest bedacht, en ja, ze stond in principe in het middelpunt van de belangstelling - dus theoretisch had ze tijdens het feestje een hoop aanzien en macht.. Maar tegelijkertijd maakte dat haar kwetsbaar. Ze dacht met genoegen terug aan het kebab-incident met Ruby. Ruby was destijds ook een middelpunt geweest, maar Olivia had beter geïmproviseerd, en door alle aandacht was Ruby extra diep gevallen. Je moest flexibel zijn als je in de spotlights stond.

Aan de voorbereiding zou het echter niet liggen. Het penthouse kleurde, de catering geurde, en de DJ.. Waar was de DJ? Ze had hem toch al gezien vandaag? Nou, goed, er klonk muziek, dus de DJ was ook ergens. Zo begonnen de gasten binnen te druppelen. Aanvankelijk kwamen vooral de geheel oninteressante gasten. Gasten die ze vooral had uitgenodigd ter opvulling van het feest. Je kon niet een fancy feest in je penthouse houden voor een half dozijn genodigden. Dan zouden mensen nog vragen waarom ze niet bij ieder op de koffie was gegaan. Nee, het moest een groots feest worden.

Naamloze mensen kwamen binnen, gevolgd door Peter. Nee, Pieter. Ze verwelkomde iedereen allerhartelijkst. Maar wat deed Pieter hier? Olivia had z’n vader uitgenodigd. Die leefde nog, voor zo ver Olivia wist. Daarnaast was die vader ook vooral opvulling geweest, ze had hem alleen ontslagen. Dat vervolgens z’n auto in de fik was gestoken was niet de verantwoordelijkheid van Olivia. In ieder geval niet haar directe verantwoordelijkheid, en dat was wat uiteindelijk telde. Maar kijk, daar had je het al. Ineens Pieter hier. Het begin van de chaos. Nee, focussen nu, Pieter was onbelangrijk. Wel hem even noemen in je speech.

Kort later kwam Ellis, haar eerste echte gast. Ze had een bos gerbera’s mee. Typisch. Hoe wist ze dat nu weer. Stalker. Of misschien had Olivia het ooit verteld, maar dat kon ze zich niet voorstellen. “Oh, dat was toch niet nodig. Maar bedankt!”. Bedankt. Heh, goeie. Ellis was de eerste persoon waarop ze echt geëxperimenteerd had. Ze had niet eens specifiek iets tegen Ellis, maar ze was daar. Ze stelde zichzelf beschikbaar. Kijk, hier is mijn hart. Dit is de code tot kluis tot mijn gevoelens. Het instrument waarmee je me gelukkig of depressief kan maken. Nou, succes ermee. Probeer er geen misbruik van te maken! Ellis was zo’n naïef, dom gansje. Dat deed je toch niet? Ze had met haar liefdesverklaring meteen alle macht uit handen gegeven, ze had zichzelf opzettelijk zwak gemaakt, en voor wat? In het beste geval een vochtig kusje en een onhoudbare belofte over toekomstig samenzijn? Nou, spring op de banken van geluk, wat een goede deal. Dus Olivia voelde zich geenszins schuldig om gebruik te maken van zo’n domme, onrealistische, inefficiënte beslissing.

Olivia had het daarvoor al geweten. Ellis was bijzonder vaak in de buurt op school, terwijl ze probeerde om niet op te vallen, maar wel opmerkelijk vaak ‘toevallig’ naar Olivia keek. Het was totaal niet subtiel. Vervolgens duurde het eeuwen voordat Ellis het überhaupt durfde te bekennen, zodat Olivia had overwogen om zelf er maar naar te vissen. Bij het kamp was het zo ver. Olivia had woedend gereageerd, dat leek haar de interessantste reactie. De liefde beantwoorden of zeggen dat het niet wederzijds was maar ze nog wel vriendinnen konden blijven: dat kon ze zelf ook wel voorzien. Maar wat zou er gebeuren met verliefdheid wanneer ze hard zou terugduwen, als ze deed of het walgelijk was. Zou Ellis zich om laten duwen, of uiteindelijk weerstand bieden? Olivia mikte op een 50/50.

Achteraf was het onverstandig geweest. Het was te explosief, en de situatie was te snel voorbij. Daar had ze van geleerd, voor met Jenny. Oh, ja, Jenny was ook nog uitgenodigd. Jenny was een van Olivia’s eerste relaties geweest, vooral om haar vader te jennen. Dat lukte goed. Mensen die verliefd op je waren, waren handig - alleen Jenny had niet veel te bieden. Uiteindelijk had ze het hoofd van Jenny gebruikt voor een terugkerende meme rond mutserig gedrag, die uiteindelijk viral waren gegaan met behulp van een paar duizend betaalde twitter-bots. Dat was geen experiment, ze moest gewoon van Jenny af.
Ik wil me bij deze distantiëren van bovenstaande post en wens niet op enige manier in verbinding te worden gebracht met dat idiote inhoudsloze gezwam.

Offline hulpdakdekker

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Babbelt maar wat
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #26 Gepost op: 21-11-2019, 16:55:19 »
Een tijd later was ze Ellis nog eens op straat tegengekomen. Ze was niets veranderd. Ze was nog steeds volledig afhankelijk van wat anderen van haar vonden. Dan vraag je er ook gewoon om hoor. Olivia had nog contact met enkele oud-klasgenoten, noemde Ellis, en suggereerde het café-plan. De suggestie was niet eens serieus, meer een ‘stel je voor dat..’, maar niemand bood echt tegenwicht. Olivia begreep niet helemaal waarom niet. Misschien omdat het sowieso op het conto van haar zou komen, waarna de rest zonder veel moeite meeloper kon zijn. In ieder geval, mensen waren raar.

Terwijl Ellis de bloemen probeerde aan te reiken, kwam Olivia’s vader binnen. Job. Het plan was om hem vanavond te vriend te houden, in het openbaar. Ze noemde hem ‘pap’, had het kettinkje om, zei zo blij te zijn dat hij wilde komen, en dat ze écht nog moesten praten. Later zou Maurits ook nog even langskomen, zou Olivia heel impulsief Job de taart aan laten snijden, en er kwam vast nog wel een onderonsje.

Het was bijna overdreven, zeker aangezien hij uiteindelijk dezelfde zwakte had als Ellis. Liefde. Niet zo openbaar, maar onuitgesproken en onbeholpen. Dat maakte hem kwetsbaar, Kwetsbaar toen ze had gezegd dat hij liefdeloos en laf was, kwetsbaar toen ze met een vrouw thuis was gekomen. Het was aanvankelijk vooral wat puberaal gepest. Hij maakte zich zo-veel zorgen over haar onsterfelijke ziel, en dan pontificaal op zijn waarden gaan staan. Knak. En dat terwijl Job zo recht in de leer was. Of, eigenlijk, terwijl hij zo’n trouwe volgeling was. Daarom was hij ook simpelweg kwetsbaar: hij voegde zich altijd naar de mening van anderen, van de predikant, van de Bijbel. Hij herhaalde, maar had hij ooit een eigen mening gehad?

Mam had gezegd dat Job en Olivia op elkaar leken. Beide waren uitgesproken in hun wereldbeelden, die niet eens zoveel verschilden. Olivia kaderde de wereld in via macht. Bij Job ging het weliswaar over het Goddelijk Oordeel - maar hij probeerde invloed te hebben op zijn eigen oordeel via zijn levenswijze, en invloed op het oordeel van zijn naasten uit te oefenen door zijn levenswijze aan hen op te dringen. Macht of invloed, uiteindelijk waren het synoniemen. Had ze toch nog iets van haar vader overgenomen.

Natuurlijk was zijn levenswijze verder een uitvlucht. Het werd opgedrongen door de huidige religieuze machthebbers, en was alleen relevant als je daarin geloofde. En ze geloofde niet. Daarmee eindigde ook de relevantie van Job’s volledige argument. Eigenlijk was het Oordeel gewoon een scoresysteem, als je score hoog genoeg was ging je naar de hemel. Alleen, waarmee scoorde je punten? Job claimde het ene, maar een zelfmoordterrorist had een andere visie. Misschien hadden ze beide gelijk, maar bestond er alleen een duivels figuur, en werd iedereen met een negatieve score beloond. Dat zou onwijs grappig zijn.

Niet dat daarvan ook maar iets te testen was. Waarschijnlijk was er jammer genoeg geen duiveltje, en ook geen opperwezen dat haar vader en de zelfmoordterrorist wilden zien. Vermoedelijk was er niets na de dood. Sterker nog, Olivia dacht dat er ook niet zo veel voor de dood was. Iedereen was zo simplistisch en maakte zulke inefficiënte keuzes. Haar vader had gewoon een knopje waar ze op kon drukken om hem boos te maken, en een ander knopje waarmee hij ineens toch weer van z’n dochter hield. Hij was zo vereenvoudigd.

Gedurende de jaren was het idee in Olivia’s hoofd gegroeid: er was niet daadwerkelijk een reden om aan te nemen dat andere mensen bestonden op de manier dat zij bestond. Personen waren weinig meer dan schimmen van haar eigen inzicht en complexiteit. Ze waren speeltjes van haar, en voor haar. En als zij zou sterven, dan zou het spel van haar leven ook afsluiten. Olivia had nooit last gehad van schuldgevoelens, maar sindsdien was ze haar leven puur als vermaak gaan zien. Ze streefde doelen na, offerde andere dingen daarvoor op, en probeerde te optimaliseren. Als iets geen nut meer had, dan kon je het net zo goed deleten.Sommige nutteloze dingen vond ze echter gewoon leuk om te behouden. Wat dat betreft: Ruby was ook gekomen.

Alles rond Ruby leek Olivia om macht te draaien, zonder dat Ruby ook maar ergens erg in had. Het was alsof ze het opzettelijk ontweek. Ruby was geprivilegieerd geboren, als dochter van de huidige burgemeester en zijn vrouw. Ruby’s moeder trok aan de touwtjes, en de burgemeester had een verkiesbaar hoofd. Ze woonden op de hoek, Olivia was er vaak geweest.
Ik wil me bij deze distantiëren van bovenstaande post en wens niet op enige manier in verbinding te worden gebracht met dat idiote inhoudsloze gezwam.

Offline hulpdakdekker

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Babbelt maar wat
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #27 Gepost op: 21-11-2019, 16:57:12 »
Evenals Olivia was Ruby vervolgens mediastudies gaan doen. Olivia was toen nog jong en zelfs idealistisch geweest. Ze zou een invloedrijk columnist en recensent worden, een gevraagd opiniemaker. Ze zou indirect de wereld naar haar inzicht wijzigen. Stuur het nieuws, stuur de waarheid, stuur de wereld. Helaas was Olivia News een vroege dood gestorven, en daarmee haar idealen.

Ruby had nooit idealen gehad. Ze wilde views, volgers, en veel verdienen. Zo oppervlakkig. Olivia kon het gebrek aan ambitie niet respecteren, en de vriendschap werd opgeblazen. Dat was vrolijk luidruchtig en messy geweest, en Olivia had er eigenlijk wel van genoten. Ze was dan ook blij dat, na de de schilderijen-affaire, het nog een vervolg kreeg via de kebab op de rode loper. En nu had Ruby ein-de-lijk na jaren alles weer opgebouwd, dus wie weet kon de vete nog een staartje krijgen. Desalniettemin, dit was haar feestje, ze zou allervriendelijkst zijn, zeker zolang Ruby’s camera draaide.

Ze verwelkomde Ruby en haar robijntjes, en benadrukte hoe blij ze was dat ze de strijdbijl konden begraven en dat ze toch echt zo’n spijt had van dat verschrikkelijke artikel. Olivia twijfelde of ze het er niet te dik op legde, maar Ruby had niets door. Ze benutte direct de kans door te stellen dat het feest vast een drama zou worden. Niet over-acten nu, neem je verlies. Olivia probeerde verbaasd te kijken, misschien lichtelijk beteuterd, en liep weg naar de uitroep van “Lieve Olief!? Waar bennn jeeee?” bij de voordeur.

Maurits was haar recentste projectje. Ze zou het waarschijnlijk niet afronden, met de veranderingen in haar leven en alles. Maurits was een soort Ellis, maar dan als man. Een soort puppy. Op zijn avances was ze wel ingegaan, want ach, een beetje variatie. Ze waren nog niet met elkaar naar bed geweest, want ‘ze kenden elkaar pas een maand’, en dat was voor Maurits te snel. Desalniettemin was de maand ruimschoots genoeg geweest dat hij meermaals zijn eeuwigdurende liefde had uitgesproken. Okee dan. Dat kon Olivia ook hoor, eeuwigdurend. Sterker nog, ze kon zich niet voorstellen dat ze zonder hem kon leven! Daar was hij het helemaal mee eens geweest. Als zij er niet zou zijn, dan had zijn leven ook werkelijk geen zin meer. Oh Mau, ga toch lekker voor Ellis. Jullie passen wél bij elkaar..

Olivia koos er natuurlijk voor om dat niet te zeggen. In plaats daarvan zei ze beknopt ‘hoi’, om hem vervolgens langdurig en uitgebreid te gaan zoenen. Daar was hij tenminste niet op tegen, en het was tenslotte haar feestje. Natuurlijk kwam net toen Ellis het halletje binnengelopen, ze had het niet beter kunnen plannen. Oh, kijk, en Job ook nog eens. Perfect. Ze introduceerde Maurits en Ellis bij elkaar, en liet ze achter om ongetwijfeld een geheel ontspannen gesprek te hebben over hoe fantastisch Olivia wel niet was.

Ze had andere zaken aan haar hoofd. Olivia had net een onbekend persoon in de mensenmassa gezien. Geen catering, maar wie het wel was?.. Pietertje kon ze nog wel mee dealen, ze wist grofweg wat hij zou willen en zeggen, maar deze persoon was onbekend. Onbekendheid zorgde voor chaos, chaos zorgde voor een verlies van controle, en Olivia moest vanavond onder controle hebben. Als iemand anders controle had, dan was je onvrij, afhankelijk, een instrument. Zoals vrijwel iedereen hier. Misschien had ze daarom deze mensen om zich heen verzameld, omdat ze allemaal talent hadden om gebruikt te worden als instrument. Haar eigen kudde volgelingen.

Olivia wilde de onbekende vrouw gaan zoeken, maar de catering kwam inmiddels vol bombarie met de taart binnenrijden. Er werd om Olivia geroepen om de taart aan te snijden. Goed dan. Eerst de toespraak, taart, en wanneer iedereen zou zijn afgeleid met suiker als de wiedeweerga die vrouw vinden. Zou ze de catering om hulp vragen? Nee, nu, eerst de toespraak.
Ik wil me bij deze distantiëren van bovenstaande post en wens niet op enige manier in verbinding te worden gebracht met dat idiote inhoudsloze gezwam.

Offline hulpdakdekker

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Babbelt maar wat
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #28 Gepost op: 21-11-2019, 17:00:17 »
Vrede Sluiten
Het verhaal naar de bloemist, catering en DJ was vooral een oefening geweest voor deze toespraak. Nu moest ze haar empathie vol aanzetten en oprecht overkomen in haar spijt. Ze was net begonnen, toen iemand riep dat ze inderdaad niet zo aardig tegen iedereen was. Olivia wist niet wie het was, maar ze moest nu in haar rol blijven, dit was niet het moment om haar gram te halen. Daarnaast leek het de spanning enigszins te breken. Ze vervolgde de speech, met enkele gerichte verontschuldigingen. De anderen zou ze de rest van de avond wel spreken.

Toen ze de speech afrondde schakelde de DJ de muziek weer in. Ah, hij was er toch. Terwijl ze naar de taart liep speurden haar ogen rond voor Job. Hij stond een beetje achteraan, als de kleurloze figuur die hij altijd was geweest. Olivia liep hem voorbij, stopte, en draaide zich om: “Job, wil jij misschien de taart aansnijden?” Ze pakte hem op al z’n punten: symboliek, zijn vaderlijke afwezigheid, haar egoïsme, vergeving. Ze speelde quasi-afwezig met haar kettinkje. Natuurlijk ging haar vader voor de bijl, hij had geen kans. Ze zag het in al z’n kleinste bewegingen: hoe hij z’n rug een fractie rechtte, een glimmertje hoop dat in z’n ogen glom, een glimlachje dat over z’n gezicht waaide. De man was ontroerd door het nieuwe begin, en wilde graag bijdragen door de taart aan te snijden. Job was altijd het eenvoudigst te manipuleren geweest. Ze gaf hem een warme knuffel.

Natuurlijk zou nu niet alles goed zijn. Olivia wist ook wel dat Job, na het publiekelijk snijden van de taart, het tijd zou vinden voor een trademarked Goed Gesprek. Het zou hem ongetwijfeld zijn opgevallen dat er geen foto’s van haar ouders stonden. Ze had speciaal vanochtend de foto van haar moeder opgeborgen. En inderdaad, Job liep de drukte uit, Olivia volgde, en daar was de eerste vraag. Over de kalender. “Mam staat er wel op, en haar sterfdag”, antwoordde ze. Ze zag een zenuwtrekje, wat was zijn gevoel toch breekbaar, en vervolgde: “Natuurlijk weet ik jullie geboortedagen uit mijn hoofd, daar heb ik geen kalender voor nodig. Dat is relevanter wanneer ik mensen nog minder lang ken, zoals Maurits”, bij die naam lichtten zijn ogen weer op, maar ze sprak verder: “Maar hoe lang die relatie nog standhoudt..”, en ze waren weer uit.

Job nam het initiatief: “Ja, Maurits. Of een andere man, natuurlijk. Maar is het nu klaar met die ongein? Nu, hier, dit feest, je gaat weer normaal doen toch.” Ha, normaal. “Alles wordt nieuw, pap. Laten we de geschiedenis laten rusten, daar leef je al zo veel in, we kunnen beter kijken naar de toekomst. Dat zou mam vast ook hebben gewild.” Hij had duidelijk willen protesteren tegen de claim dat hij in het verleden zou leven, maar de verwijzing naar haar moeder ontspoorde zijn gedachten. “Ja, mooi, je moeder, ja.. Maar jouw toekomst dus. Je bent van plan om je verantwoordelijkheid te nemen, voor je leven en je ziel, dat je een goede invloed wordt voor je naasten, in plaats van die.. die roekeloze vrijblijvendheid?” “In zekere zin heb ik dat altijd gedaan, maar destijds niet op de manier die jij wilde. Vanaf nu zal ik proberen om een persoonlijke invloed te hebben op al de rest van je levensdagen. Dat het er veel moge zijn!” Ze glimlachte er warm bij, om te suggereren dat ze het goed bedoelde. Job leek licht in de war, alsof iets hem niet zinde, maar hij niet precies door had wat. Dat kwartje zou vast vanavond nog wel vallen. “Maar Job, ik moet nog met anderen ook praten vanavond - je weet hoe ik ben”. Hij maakte een begrijpend wegwuifgebaar, in gedachten verzonken wat er nu net was gebeurd.

Olivia wandelde terug het feestgedruis in, waar Emilio en Pieter met elkaar stonden te praten. Ze hoorden elkaar niet te kennen, hoewel ze voor Olivia beide betrokken waren geweest voor hetzelfde project: haar inkomsten. Nadat Olivia News nergens naartoe leek te gaan, koos Olivia voor sneller en eenvoudiger geld. Toen ze nog bij Ruby thuis over de vloer kwam had ze kennisgemaakt met haar moeder, Hannah. Hannah was zeer bedreven in het krijgen wat ze wilde. Ze stuurde de belangrijkste beslissingen van haar man, de huidige burgemeester, zonder dat die iets door had. Hij wist ook niets van z’n vrouws nevenactiviteiten.
Ik wil me bij deze distantiëren van bovenstaande post en wens niet op enige manier in verbinding te worden gebracht met dat idiote inhoudsloze gezwam.

Offline hulpdakdekker

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Babbelt maar wat
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #29 Gepost op: 21-11-2019, 17:02:25 »
Olivia was de opvolgster geweest die Hannah eigenlijk in Ruby had willen hebben. Ze begrepen elkaar. Hannah en Olivia waren het erover eens dat de eenvoudigste manier om aan veel geld te komen chantage was. Mensen moesten niet te chanteren zijn, maar als ze dat wel waren, dan was dat hun eigen stomme fout, en iemand zou er gebruik van maken, dus deden zij het maar. Mannen waren het makkelijkst te chanteren, want die hielden van jonge vrouwen. Ze hielden echter niet van buitenechtelijke kinderen, vooral niet in verkiezingstijd. Spijtig als zulke dingen uit zouden komen. Dat zou de vent in kwestie ineens z’n huwelijk, baan, of maatschappelijke status kunnen kosten, en dat zou toch tragisch zijn? Dat zouden we niet willen.

Olivia was aantrekkelijk genoeg en haar slachtoffers waren überhaupt niet gewend dat een jongedame het initiatief nam voor een onenightstand. Negen maanden later kwam het slechte nieuws (optioneel met ‘bewijs’), wat kon worden opgelost met een eenmalige grote betaling, of maandelijks kleine. Olivia was daar heel flexibel in. Vervolgens zouden ze volledig uit het leven van het slachtoffer blijven.

Het beste doelwit waren mannen die een hoop te verliezen hadden, met liefst genoeg geld voor de afkoopsom. Ze moesten echter niet te ontstellend rijk zijn, want die lui hadden vaak een privé-advocaat die maar ging neuzen. Getrouwde voetballers waren fantastisch: een berg geld, maar weinig ervaring hoe ze ermee om moesten gaan.

Sowieso was de betaling een belangrijk aspect. Het was potentieel een hoop gedoe, en het zou vraagtekens oproepen als Olivia als zielige alleenstaande moeder het ineens keihard zou proberen te spelen. Daar had ze Emilio voor, als de gespierde communicatie dat de betaling toch echt aan te raden was. Emilio was geweldig, want hij was zo enorm zichzelf. Hij vond zichzelf een hele jongen, met al z’n stoere kleine criminaliteit. Hij had niet de ballen voor meer dan dat, maar dat was ook niet nodig. Emilio had lak aan regels en de politie, en liet dat keer op keer overduidelijk blijken. Hij was intimiderend en zou nooit praten, de ideale bliksemafleider.

Op deze manier had Olivia binnen enkele jaren een penthouse bij elkaar verdiend. Hannah kreeg een klein percentage van de winst, en Emilio kreeg genoeg om tevreden te blijven. Hij verdiende zo een stuk meer dan met zijn eerdere methode van kleine inbraken, maar hoefde er veel minder voor te doen. De rijkdom zelf was niet zo boeiend, maar het gaf Olivia een makkelijk en zelfstandig leven.

Het enige probleem was dat ze alle inkomsten nog wel moest witwassen. Olivia had het grappig gevonden om daarvoor daadwerkelijk een wasserij over te kopen, van Pieter’s vader. De vader mocht gedurende een overgangsperiode in functie blijven, maar bleek al snel in de administratie te grasduinen waarom de cashflow ineens zo omhoog was geschoten. Olivia had hem moeten ontslaan. Nadat hij was langsgekomen, met het dreigement om instanties erbij te halen, had Hannah zijn auto in de fik laten steken. Auto’s waren te vervangen.

“Zo, heren, jullie moet ik ook nog mijn persoonlijke excuses maken.” Emilio leek geamuseerd: “Hoe persoonlijk?” Olivia knipoogde glimlachend, en antwoordde: “Dat merk je straks wel”. Olivia boog zich voorover, en fluisterde nog wat in Emilio’s oor. Pieter stond er enigszins ongemakkelijk bij, maar was duidelijk gekomen om Olivia eens flink de waarheid te vertellen: “Je hebt mijn vader ontslagen, zijn auto in de fik gestoken, en je durft hier vrolijk een feestje te houden? Nee! Nu praat ik! Mijn vader, hij heeft zijn hele leven gewerkt om die wasserij op te bouwen! Zijn auto.. hij is bang! En jij! Hij durfde niet eens te komen! Het is zijn levenswerk, maar jij steekt zijn auto in de fik”. Ditmaal keek Emilio toe, maar hij leek zich goed te amuseren. “Okee, rustig maar Pieter”, suste Olivia: “Het spijt me van alles. Ik wist ook niets van de auto. In de fik? Zo dat is me nogal wat. Ik zag er laatst iets van op het nieuws, maar dat was dus die van je vader. Oef. Weet je, ik wil jullie helpen. Bel me morgenmiddag, nee, morgenochtend, ik sta er op. We gaan dit samen oplossen, jij en ik, voor je vader.” Wat een drama zeg, zoveel heb ik je ook weer niet misdaan man. Ze speurde inmiddels de zaal af voor een volgend gesprekje. Dit ging goed.
Ik wil me bij deze distantiëren van bovenstaande post en wens niet op enige manier in verbinding te worden gebracht met dat idiote inhoudsloze gezwam.

Offline hulpdakdekker

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Babbelt maar wat
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #30 Gepost op: 21-11-2019, 17:04:18 »
Olivia liep naar de andere kant van de zaal, waar Ruby vrolijk in haar camera zat te bitchen. “Zo, Ruby, hoe gáát het nu met je?” Ruby keek verstoord op. “Tot nu toe is het feestje geen drama, toch?”, vroeg Olivia poeslief. Ruby was niet onder de indruk: “Ja, like, behalve, zeg-maar alles.” Ze wees een beetje globaal op de mensen, het decor, en de rest van de wereld. De camera draaide nog steeds. Olivia kon het niet ontkennen: “Ja, helaas is niet alles helemaal perfect. Dat lijkt me ook zo moeilijk weet je. Jij moet steeds perfect zijn voor al je kleine robijntjes, en je moet steeds mooi en relevant en verrassend zijn. Want je populariteit kan zo, plop, als een bubbel barsten. Net als eerst met je schilderijen enzo, ach, daar heb ik echt spijt van hoor! Hoe lang heeft het je gekost om weer alles op te bouwen? Vijf jaar ofzo? Ik zou als ik jou was echt als de dood zijn dat het weer instort, daar moet je toch niet aan denken?! En je bent ook de jongste niet meer, dus als je fans je zouden inruilen voor een jongere en hippere vlogster.. Lig je daar niet wakker van? Ik zou er wakker van liggen..” Ruby was gestopt met filmen. Ze keek Olivia woordenloos aan, haat gemengd met achterdocht. “Nou, ik vond dit gesprekje heel fijn! En ik wil nogmaals zeggen dat ik heel veel spijt heb, en dat ik alles heel knap van je vind. We spreken elkaar nog he?!” Olivia liep weg. Ze had haar schoonmaakster Michelle naar boven zien gaan, en moest daar ook nog echt even een babbeltje mee hebben.

Toen ze naar boven was gelopen kon ze Michelle niet direct vinden. Wel werd ze zelf gevonden, door de onbekende vrouw die ze eerder had gezien. De vrouw bleek Maud te heten. Maud vond dat Olivia haar had kunnen kennen, want blijkbaar had Olivia haar op school gepest. Als ze dat allemaal al moest gaan onthouden. Vervolgens kwam Maud met een vaag verhaal over dat ze was ontslagen en haar vriend was kwijtgeraakt, en dat Olivia daar schuld aan zou hebben. Olivia barstte in lachen uit.

Dit was weer zo’n typisch bang, grijs muisje dat zelf geen verantwoordelijkheid durfde te nemen, maar zich alleen maar een gekwetst slachtoffer voelde van de grote boze buitenwereld. Zo’n watje, dat haar eigenwaarde totaal baseerde op wat anderen vonden. Oh-nee, iemand zou je maar stom vinden. Het efficiënte antwoord daarop was ‘val dood’, maar nee, mensen kozen er alom voor om in plaats daarvan gewoon nachtenlang wakker te liggen. Het was onbegrijpelijk dat niet iedereen deze persoontjes totaal probeerde uit te knijpen - het was zo eenvoudig, ze hadden zelfs zichzelf al tot slachtoffer gemaakt! Olivia genoot steeds meer van de avond.

Olivia deelde Maud vrolijk mede dat Maud toch echt zelf verantwoordelijk was, en dat ze het allemaal maar moest uitzoeken. Natuurlijk deinsde ze terug, maar net voordat Maud zich omdraaide leek Olivia een vonkje van woede in haar ogen te bespeuren. Mooi, dan had de avond in ieder geval nog enig nut gehad.

Nadat Maud terug naar het feest was gegaan, had Olivia weinig moeite om Michelle te vinden. Hun relatie was een stuk verbeterd sinds ze Michelle een berg geld had gegeven, zodat ze eindelijk eens aan zichzelf kon denken. Kort vakantietripje, beetje shoppen, eindelijk even verlost van haar gremlin Devlin. Dat snapte Olivia sowieso niet, alleenstaande moeders. Tuurlijk, ze speelde ze vaak genoeg voor haar werk, maar waarom?! Ja, het was een onenightstand geweest, maar probeer dan in ieder geval de vader te vinden, en hem de voogdij op te dringen. Dan was je er vanaf.

Het was ook totaal onpraktisch voor Olivia. Dat Michelle ineens belde dat ze niet kon komen, omdat haar zoontje ziek was, of iets gebroken had, of in het ziekenhuis lag ofzo. Dat was weer typisch iets van kinderen. Altijd maar huilen, of zichzelf of anderen bezeren. Dat deden ze nu eenmaal, dus daar moest je verder niet te veel aandacht aan besteden. Daarnaast, zij had Michelle gewoon nodig die avond. Emilio was namelijk ook weer niet zó goed in bed, en ze vond het tijd voor wat variatie. Michelle stond er niet voor open. Vast ook op de een of andere manier door dat kreng. Het zou voor iedereen veel beter zijn als ze Devlin opgaf voor adoptie, Olivia had het een keer gesuggereerd, maar Michelle moest er niets van weten. Waarom maakte ze het zo moeilijk voor zichzelf?
Ik wil me bij deze distantiëren van bovenstaande post en wens niet op enige manier in verbinding te worden gebracht met dat idiote inhoudsloze gezwam.

Offline hulpdakdekker

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Babbelt maar wat
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #31 Gepost op: 21-11-2019, 17:06:22 »
“Michelle! Daar ben je, ik zocht je al. Zeg, over dat geldbedrag he. Pas je wel op dat je dat niet op je bankrekening stort? Aangezien je natuurlijk een uitkering hebt, en ik betaal je zwart, en dat willen we allebei niet uit laten komen, want dat zou je een berg problemen op kunnen leveren!” Michelle keek argwanend nu Olivia hierop terugkwam: “Nee, Olivia, dat zouden we zeker niet willen..” Olivia pakte de draad direct op: “Wat je natuurlijk zou kunnen doen, is dat je je zoontje in een hotel zet met een voorraad chips, cola, en een gameboy, en dan heb jij allang in een tropisch land een nieuw leven opgebouwd tegen de tijd dat het management door heeft dat je niet terugkomt, en dan..” “Voor de laatste keer, ik laat Devlin niet achter! Wat denk jij? Wat voor rare kronkels heb jij toch in je brein?” Olivia nam wat gas terug: “Okee, okee, ik denk alleen maar met je mee. Maar geen probleem hoor, jouw geheim, over je illegale extra inkomsten enzo, is veilig bij mij.” Ze glimlachte, en ging vriendelijk verder: “Maar kom, laten we plezier maken, in plaats van ons zorgen te maken over dingen als justitie en kinderen”. Ze leidde Michelle terug naar het feest.

Plons
Een uur of wat later begon Olivia wel genoeg te krijgen van haar eigen feest. Ze liep even langs de garderobe, om vervolgens Emilio te gaan zoeken. Emilio was altijd wel te porren voor een avontuurtje, en hij volgde haar zeer gewillig naar de gastenkamer. “Heb je het?” Hij knikte, en haalde Michelle’s telefoon tevoorschijn: “Ik dacht dat je zakkenrollen niet de moeite waard vond?” Ze pakte de telefoon over en fluisterde in z’n oor: “Ik zal jouw zak eens rollen..”

Olivia duwde Emilio op bed. Sjaaltje af, jasje uit, rits open.. Emilio liet alles passief over zich heen komen, zoals altijd. Net toen hij ergens begon te komen, begon Olivia te klagen over hoofdpijn. Ja, spijtig, spijtig, maar dit ging hem toch echt niet worden vanavond voor haar. Emilio wilde daar natuurlijk niets van weten, hij zou nooit veranderen. Hij werd boos. Zij haalde gevangenisvriendje Dylan erbij. Hij werd woest. Emilio begon te schreeuwen, zoals verwacht, hoewel Olivia hem niet eerder zo woedend had gehoord. Even dacht Olivia dat hij daadwerkelijk zou gaan slaan, maar het bleef zoals altijd bij alleen een grote bek. Hij ritste met enige moeite z’n broek dicht, pakte z’n jasje, en beende weg, de kamer uit.

Dat had Olivia nooit aan Emilio gesnapt, hoe weinig problemen hij had met de gevangenis. Dat was toch verschrikkelijk? Je had geen vrijheid, geen invloed, geen macht, niks! Het was veruit de zwaarste straf denkbaar, die jarenlange hulpeloosheid op een paar vierkante meter. De doodstraf was een lachertje. Het was even kortstondig rottig, maar dan was je er ook vanaf. Emilio zag dat blijkbaar anders. Ze hoopte dat hij zich goed zou vermaken.
Ik wil me bij deze distantiëren van bovenstaande post en wens niet op enige manier in verbinding te worden gebracht met dat idiote inhoudsloze gezwam.

Offline hulpdakdekker

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Babbelt maar wat
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #32 Gepost op: 21-11-2019, 17:10:39 »
Emilio was inmiddels de trap opgegaan, en ze had weinig tijd. Ze pakte Michelle’s telefoon en gooide die in het prullenbakje. De telefoon was ruim vooraf al geprepareerd, dat de relevante telefoonnummers automatisch zichtbaar zouden worden na het feest. Ze moest alleen zorgen dat hij worden gevonden door de politie, en dat prullenbakje zou ongetwijfeld worden doorzocht. Voorbereiding was alles. Haar nieuwste testament had ze al dagen eerder slordig met links ondertekend en slecht opgeborgen in haar bureau.

Ze haalde haar gifflesje uit haar tasje, en sloeg het in één teug achterover. Beetje bitter en blikkerig. Ze pakte een haar van Ellis, die ze zojuist van haar jas in de garderobe had gestolen, en klemde die tussen het flesje en de dop. Het flesje zette ze op de rand van het zwembad neer. Nog een paar minuten. Uit een ooghoek zag ze buiten de DJ naar huis lopen. De muziek stond blijkbaar op repeat en hij was ‘m gesmeerd. Dan werd hij in ieder geval niet verdacht. Ze wikkelde alvast het sjaaltje van Emilio om haar hand, dat moest ze niet vergeten.

Voorzichtig pakte ze het mes waarmee de taart was aangesneden uit haar tasje. Niet alle vingerafdrukken uitvegen nu, en even de tandjes op elkaar. Ze hapte naar adem toen ze het mes dwars door haar borstbeen heen ramde. Man, dat deed echt pijn! Voor de vorm gaf ze een harde gil, waarna ze achteruit drentelde en languit in het zwembad viel.

Terwijl de levenskracht uit Olivia sijpelde dacht ze aan Job, Ellis, Emilio, Ruby en Michelle. Ze waren het makkelijkst en het geloofwaardigst geweest.. Ze was benieuwd of de wereld zonder haar over een paar minuten nog zou bestaan. Als dat zo was, dan wenste ze haar slachtoffers een hoop plezier in de gevangenis. Voor haar was het alleen even pijnlijk geweest. In de verte hoorde ze rumoer, slaande deuren, mensen die de trap af kwamen..

Epiloog
De burgemeester had al z’n invloed gebruikt om snel daadkrachtige straffen te forceren. Dat zijn eigen dochter erbij zat was alleen maar goed als toonbeeld van zijn eerlijkheid. Eigenlijk had Hannah alles ingefluisterd, maar zoals altijd had ze gewoon gelijk, vond de burgemeester. De exacte gebeurtenissen waren niet helemaal helder geworden, maar hij beklemtoonde in verscheidene praatprogramma’s dat dit afschuwelijk was, dat de daders elkaar het hand boven het hoofd hielden, dat ze allemaal schuldig waren, en dat ze lange straffen verdienden. Aldus geschiedde. Alle daders waren schijnbaar moedwillig en met voorbedachte rade van plan geweest om Olivia te vermoorden, dus hun intentie was leidend, ongeacht wie de daadwerkelijke doodsteek had gegeven.

  • Job stierf enkele jaren later als een gebroken man, hoewel hij nooit zou weten hoe sterk de persoonlijke invloed van Olivia op zijn verdere leven was geweest.
  • Emilio bloeide op in de gevangenis en werd een geliefd sjacheraar van illegale handel.
  • Ruby werd na anderhalf jaar vrijgelaten. Hannah meende dat dat voldoende tijd was om haar vlog-ambities te vernietigen, zodat Ruby bij Hannah in de leer kon voor een efficiëntere carrière.
  • Ellis en Michelle leerden elkaar beter kennen in de vrouwengevangenis. Ze maakten plannen om het ouderschap over Devlin te delen nadat ze vervroegd vrij zouden komen.

Epi-epiloog
Precies 10 jaar na Olivia’s dood werd een documentaire uitgezonden over de moord en de opvolgende juridische zaak. Hierin werd gesteld dat voor elke veroordeelde inmiddels ontlastend bewijs was gevonden. Zo was Emilio aanvankelijke ten laste gelegd dat hij alleen met Olivia was geweest toen zij ijzingwekkend had gegild. Achteraf zouden gasten echter hebben geclaimd dat hij toen al boven was en het niet kon zijn geweest. De documentaire claimde dat alle vijf verdachten onschuldig waren, en dat het meesterbrein achter de moord vrij was blijven rondlopen. Maud.

In een appartementje in Maastricht keek een postbode naar de documentaire. Hij schudde z’n hoofd: “Olivia kan toch ook de hand aan zichzelf hebben geslagen?...”


Dit einde was wellicht heftig om te lezen. Heb je hierom hulp nodig?
Dan kun je contact opnemen met Stichting 113 Zelfmoordpreventie via 0900 0113 (24/7 bereikbaar) en 113.nl.
Ik wil me bij deze distantiëren van bovenstaande post en wens niet op enige manier in verbinding te worden gebracht met dat idiote inhoudsloze gezwam.