De gerbera's werden uiteindelijk willekeurig in een vensterbank gelegd, vergeten door de wereld, door niemand geliefd, net als Ellis. Ze had er nog wel aan gedacht, kort, maar ach, die gerbera's - wat maakten ze ook uit.
Gerbera's. Ellis had niet eens geweten hoe ze hadden geheten, vooraf. Ze was naar de bloemist gegaan voor.. bloemen. Daar had de bloemist niet genoeg mee gekund. Ze had gewezen naar de gerbera's, omdat die bloemen er het meest bloemig uitzagen.
Je kon je kamer vol gerbera's hebben, en toch ze zo over het hoofd zien. Ze waren het bloemige behang van de bloemen. Ze waren zo standaard bloemig, ze zouden nooit meer worden dan dat ze waren, en misschien was dat wel goed zo. Iets moest de middelmaat zijn. Niet alles was opzienbarend, spetterend, of fantastisch. Het waren gewoon.. bloemen. En als iemand geen verwachting had, dan konden ze zeggen 'nou, bedankt voor de bloemen', en vervolgens vergeten om een vaas ervoor te pakken.
Wellicht dachten enkele andere gasten van Olivia's feest dat ze opzettelijk in een vensterbank waren gelegd. Dat Olivia op weg was naar een vaas, maar halverwege alweer was vergeten waarom ze een vaas ging pakken. Misschien dachten sommige gasten dat, maar we willen het nooit weten. We hebben het ze niet gevraagd.
Nooit zouden de gerbera's op de keukentafel worden gelegd, nooit zouden ze worden aangevoerd als bewijsstuk, nooit zouden ze op de politiecamera worden vastgelegd voor verdere analyse.
En zo, waren de gerbera's een perfecte camouflage, voor de drie gedaantes in rode gewaden, die er ineens uitsprongen..