Auteur Topic: Verhaal: "Schuldig"  (gelezen 3471 keer)

Online D*N

  • Aanspreekpunt Spellenforum, Winnaar ER Pool 2014
  • Global Moderator
  • *****
  • Geslacht: Man
  • I'm the bad guy, dúh
Verhaal: "Schuldig"
« Gepost op: 14-08-2019, 13:30:03 »
In dit topic zal het verhaal komen.


Graag alleen het verhaal in dit topic, reacties kunnen in de pub geplaatst worden!
« Laatst bewerkt op: 27-09-2019, 13:44:49 door D*N »
And if there is a God they'll know why it's so hard,to be human

Offline AaPje16

  • Forumlid
  • Geslacht: Vrouw
  • ▐ ●▼■
Re: Untitled Verhaal
« Reactie #1 Gepost op: 19-09-2019, 15:55:36 »
Content warning: de personages in dit verhaal hebben te maken met allerlei problemen die voor sommige mensen triggers kunnen vormen, zoals mentale problemen, fysiek en emotioneel geweld, ziekte en (zelf)moord. Bedenk daarom goed of je dit verhaal wel wil lezen als deze onderwerpen voor jou triggers kunnen zijn.
Hoofdstuk 1. Olivia
Olivia stapt uit haar auto – een zwarte Maserati - en loopt de bloemenzaak binnen. Ze wordt vriendelijk te woord gestaan door de medewerker ‘Goedenmiddag en welkom bij bloemisterij het Hart. Hoe kan ik u helpen?’.

Olivia steekt meteen van wal. “Nou dat is best wel een lang verhaal. Het begon allemaal vorige week toen ik rustig een stukje aan het wandelen was hier in de buurt. Ik liep van het centrum, waar ik woon, naar de rivier een stukje verderop, weet u wel. Toen ik bij de spoorwegovergang was bleef de hak van mijn schoen in de rails van de trein haken! Ik probeerde los te komen maar het lukte niet. Toen hoorde ik een trein aankomen en heb ik zo snel als ik kon mijn schoen uit gedaan zodat ik aan de kant kon springen. Ik heb nog nooit zo’n spijt gehad van mijn schoenkeuze als die dag kan ik u vertellen. Er waren zoveel gespjes die ik los moest maken.”

De winkelbediende schrikt duidelijk van haar verhaal en kijkt haar geschokt aan. ‘oh, jeetje! Is alles goed met u?’

Olivia lacht breeduit “Ja, het gaat uitstekend! Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld! Deze hele situatie heeft me doen beseffen wat er belangrijk is in het leven. Het leven is kort en ik realiseerde me dat ik niet echt aardig ben geweest voor een aantal mensen in mijn leven en dat wil ik graag veranderen. Onze naasten zijn het belangrijkste in ons leven, dus daar moeten we goed voor zorgen. Daarom geef ik volgende maand een groot feest waarin ik allemaal mensen uit nodig aan wie ik mij wil verontschuldigen. Ik heb dus bloemen nodig! Heel veel bloemen! Natuurlijk om mijn huis te versieren die dag, maar ook een bosje bloemen voor elke gast, als verontschuldiging. Heeft u ook kaartjes die er aan kunnen, waar ‘Het spijt me’ op staat?”

Nadat de bloemen zijn uitgezocht gaat Olivia door naar de catering. Daar vertelt ze ook het personeel hetzelfde verhaal als in de bloemisterij.

“Oh, ik hoop maar dat iedereen die ik heb uitgenodigd ook komt!” verzucht Olivia tegen de cateraar. “ik heb sommige mensen zo slecht behandeld! Mijn ex bijvoorbeeld. Ik hoop zo dat hij mij kan vergeven… Ik hou nog steeds van hem!”
Ook de DJ krijgt het hele verhaal te horen “zou het mogelijk zijn dat er veel liedjes in het thema worden gedraaid?” de DJ kijkt haar verbaasd aan ‘het thema…?’. “Ja! Zoals Sorry van Madonna en Sorry seems to be the hardest word enzo.” De DJ kijkt nog steeds verbaasd maar zegt dat hij zal kijken wat hij kan doen. Olivia kijkt tevreden en bedankt de DJ. Dan stapt ze weer in haar auto en rijdt naar haar volgende bestemming.

Olivia gaat naar de schoonmaakster toe. Zij is een van de eerste mensen aan wie ze haar excuses moet maken. Ze belt aan en nadat Michelle verbaasd de deur open doet en vraagt wat ze hier komt doen, begint Olivia te praten; “Michelle, het spijt me zo dat ik je zo slecht heb behandeld de afgelopen jaren. Je bent er altijd voor me geweest en ik heb mijn dank niet goed laten blijken! Mijn huis is enorm groot en ik ben een enorme sloddervos, maar dankzij jouw harde inspanningen is mijn villa altijd spik en span! Ik kan je altijd bellen als ik er weer een zooi van hebt gemaakt en je komt altijd opdagen, zelfs als je kind ziek is! Ik heb je blijkbaar erg weinig betaald dus dat wil ik goedmaken.” De schoonmaakster mompelt iets onverstaanbaars waaruit opgemaakt kan worden dat ze het wel met haar eens is, maar niet onbeleefd wil zijn en dat te laten merken. “Daarom heb ik twee dingen voor je” vervolgt Olivia. Ze overhandigt Michelle een envelop en een pakketje. De schoonmaakster pakt het vol argwaan aan. Maar haar gezichtsuitdrukking verandert snel als ze ziet wat er in de cadeautjes zit. In de envelop zit €50.000 cash en in het pakketje zit een gloednieuwe smartphone. ‘Mevrouw…’ kan de schoonmaakster net uitbrengen ‘dankuwel mevrouw!’. Olivia kijkt tevreden. “Ik ben blij dat het je bevalt. Ik hoop dat je ook op mijn feestje komt?” Michelle kijkt haar door haar tranen heen aan en zegt ‘natuurlijk mevrouw! Hoe laat is het feest klaar? Dan zorg ik dat ik er een uur van tevoren ben’. Olivia kijkt verschrikt “Oh, nee sorry! Ik bedoelde als mijn gast! Het is een feestje om mijn excuses te maken aan iedereen tegen wie ik onaardig was, en daar hoor jij natuurlijk ook bij. Ik hoop dat je er bent!”. Michelle zegt dat ze er zal zijn en wilt Olivia spontaan een knuffel geven “Ho, ho, dat is wel een beetje veel van het goede” lacht Olivia en ze loopt weer richting haar auto. Dat is alvast één, denkt Olivia. Nu de rest nog…
I won't worry my life away. I choose to be happy!

Offline AaPje16

  • Forumlid
  • Geslacht: Vrouw
  • ▐ ●▼■
Re: Untitled Verhaal
« Reactie #2 Gepost op: 19-09-2019, 15:56:48 »
Het is eindelijk de avond van het feest. Olivia heeft zich speciaal opgedost. Ze is vanmiddag naar de kapper geweest, en ze heeft een nieuwe jurk aan die ontworpen is door een van haar gasten, als blijk van support. Ze heeft een ketting om die van haar moeder is geweest – een kruisje - daar zal haar vader vast blij mee zijn. Het feest vindt plaats in haar luxe penthouse, midden in de stad. Vanuit elke kamer heb je een prachtig uitzicht over de weide omgeving. Het penthouse bestaat uit drie verdiepingen; op de middelste verdieping kom je binnen, hier zal het feest grotendeels plaatsvinden. Op de benedenverdieping bevinden zich de gastenkamer en het zwembad en op de bovenste verdieping zijn, de bibliotheek, Olivia’s slaapkamer en de sportruimte. Olivia kijkt zenuwachtig op haar horloge. “Oh ik hoop zo dat er mensen komen opdagen” denkt ze.

Gelukkig bleek haar angst ongegrond als de ene na de andere gast binnenloopt. Ze herkent haar vader en loopt naar hem toe om hem te begroeten “Oh hallo pap, wat ontzettend fijn dat je wilde komen! Ik ben zo blij dat je me nog een kans geeft! Ik moet snel de andere gasten begroeten maar ik hoop dat we straks uitgebreid kunnen praten om het goed te maken.” Nog voordat haar vader kan antwoorden is Olivia alweer doorgelopen naar de volgende gast “Ruby!” er draait zich een jonge vrouw om, met een camera in haar hand. “En de vlog kijkers van Ruby! Jullie ook van harte welkom natuurlijk, Robijntjes! Ik ben zo blij dat je er bent zodat we onze strijdbijl kunnen begraven! Het spijt me zo dat je door dat vreselijke artikel van me al die troep over je heen kreeg. Dat was nooit mijn bedoeling!”. Ruby kijkt haar aan en zegt met een grijns dat ze er naar uitkijkt om dit feest vast te leggen voor de vlog, ‘want het gaat sowieso een drama worden!’ Olivia kijkt een beetje beteuterd, maar ze snapt Ruby wel. Ze zal vanavond nog iets beter haar best moeten doen. Ze moet er ook niet van uit gaan dat iedereen haar ineens vergeeft en ze beste vrienden worden, alleen omdat ze sorry zegt.

Olivia draait zich om en ziet iemand die ze niet kent “huh, wie is dat?” denkt ze. “Ik heb toch alleen maar mensen uitgenodigd die ik iets heb aangedaan, dan zou ik toch iedereen moeten kennen?” ze besluit er niet langer bij stil te staan en loopt naar de microfoon die voor haar klaar staat. Het is tijd voor een toespraak.

“Dag lieve mensen. Wat ontzettend fijn dat jullie allemaal wilde komen! Dit is een hele speciale avond voor me. Zoals jullie weten was ik niet altijd even aardig voor iedereen en - ”

‘Nou, dat kun je wel zeggen!’ klinkt er uit de zaal, en er klinkt ongemakkelijk gelach.

“Ik weet het” vervolgt Olivia met spijt in haar stem “Daarom heb ik jullie hier uitgenodigd. Ik heb spijt van hoe ik jullie heb behandeld, en ik hoop dat jullie mij nog een kans willen geven. Ik weet dat ik vreselijke dingen heb gedaan: Pieter, het spijt me hoe het gelopen is met je vader, hij was een goede man en ik had hem niet moeten ontslaan. Jenny, het spijt me dat mijn acties hebben geleid tot die meme, ik had je niet in het openbaar moeten afwijzen. Ellis, sorry voor wat er op school gebeurd is. Het was jouw geheim en dat had ik moeten bewaren. Als het kon maakte ik het ongedaan. Hopelijk kan ik iedereen persoonlijk spreken vanavond zodat ik mijn excuses kan maken en er eventueel dingen kunnen worden uitgepraat. Maar ik hoop ook dat jullie van dit feest genieten en dat we samen voor een nieuwe start kunnen zorgen!”

Het publiek begint wat te mompelen en de DJ zet de muziek aan. ‘Je suis désolé. Io siento’ klinkt er door de speakers. Het feest is begonnen.
I won't worry my life away. I choose to be happy!

Offline AaPje16

  • Forumlid
  • Geslacht: Vrouw
  • ▐ ●▼■
Re: Untitled Verhaal
« Reactie #3 Gepost op: 19-09-2019, 15:58:53 »
Als iedereen voorzien is van een drankje komen de cateraars met een enorme taart aanlopen. Er staat met grote letters SORRY op. Olivia loopt naar de taart toe om hem aan te snijden. Na een paar passen bedenkt ze zich en draait ze zich om. “Job, wil jij misschien de taart aansnijden? Ik vind het wel iets wat een vader hoort te doen! Het is ook wel een beetje symbolisch omdat je dat zoveel jaren niet hebt kunnen doen op mijn verjaardag door mijn egoïsme. Ik hoop dat je me kunt vergeven.” Haar vader is duidelijk ontroerd en pakt het mes aan. ‘Natuurlijk, meisje. Dat dit een begin mag zijn van onze hernieuwde relatie.’ Olivia kijkt haar vader aan en krijgt een brok in haar keel. Ze geeft hem een knuffel “ik hoop het ook!”. Het hele publiek kijkt toe hoe haar vader de taart in stukken snijdt.

Een paar uur later kijkt Olivia tevreden om zich heen. Het feest lijkt een succes te zijn. Ze heeft met meerdere mensen vrede gesloten en de gasten beginnen het naar hun zin te krijgen. Er begonnen net zelfs mensen te dansen! Dan loopt Olivia naar ex toe “Hee jij daar” zegt Olivia met een knipoog. “Heb je zin om mee te komen naar de gastenkamer? Dan kunnen we daar even rustig praten.” Emilio krijgt een grijns op zijn gezicht en loopt achter haar aan. Hand in hand lopen ze de trap af naar de slaapkamer.
 
Even later:
PLONS

Olivia voelt dat ze in het water valt, en de paniek slaat toe. Ze weet dat ze dit niet zal overleven. “misschien was het niet zo’n goed idee om een huis vol gasten uit te nodigen die me allemaal haten” denkt ze. En dan wordt het zwart voor haar ogen.

Er klinkt ineens een hele harde gil. Gevolgd door slaande deuren. Snel komen er allemaal gasten op het geluid af. Ze vinden de oorzaak van het lawaai beneden bij het zwembad. Daar ligt Olivia in het water. Ze is doordrenkt van het bloed; in haar hart zit een mes. Ze heeft iets in haar hand vast. “SNEL, BEL 112!” roept haar vader, terwijl hij in het water springt om zijn dochter te redden. Maar het is al te laat, Olivia is dood.
I won't worry my life away. I choose to be happy!

Offline Starlight

  • Aanspreekpunt Wie is... de mol?
  • Actief Lid
  • *****
  • Geslacht: Vrouw
Re: Untitled Verhaal
« Reactie #4 Gepost op: 26-09-2019, 20:28:36 »
Hoofdstuk 2 - Maud

Trillend zat Maud op de wc. Ze had eerst bijna naar huis willen gaan, maar ze had genoeg Midsomer Murders gezien om te weten dat alles wat ze nu deed als verdacht kon worden gezien – zeker de crime scene ontvluchten na een moord. Zelfs te lang op dit toilet blijven zitten kon opvallen, dus ze moest snel nadenken. Ze keek naar haar tas, naar het flesje vergif dat erin zat. Zou ze dat door het toilet kunnen spoelen, of zouden ze daar sporen van kunnen vinden? Ze besloot dat ze het risico maar moest nemen, mikte het spul erin en trok door. Het flesje zelf was niets bijzonders, een klein glazen flesje – dat kon ze later thuis wel weggooien. Geen haan die er nog naar zou kraaien.

Terwijl ze de wc uitliep, dacht ze terug aan die ene allesveranderende dag. Ze had die dag als enige in de winkel gestaan, toen zij was binnengekomen. Ze had haar ogenblikkelijk herkend. Haar oude pestkop, Olivia. Ze had haar hele schooltijd verwoest. Soms hoorde ze nog de pesterige kinderstemmen in haar hoofd: “Maud die is stou-hout, Maud die is stou-hout”. Maar Olivia herkende haar niet. Natuurlijk niet. Ze had geen idee wat ze haar had aangedaan. Maud probeerde desondanks haar beste winkelstem op te zetten. “Goedendag, kan ik u helpen?” had ze gevraagd. Had ze dat maar niet gedaan. Had ze haar maar zelf laten zoeken. Olivia had haar meteen afgesnauwd: “Dat lijkt me wel, daar ben je toch voor?”. Daarna had Maud de complete winkel inclusief het magazijn afgezocht voor de specifieke kledingstukken die Olivia graag wilde hebben, maar geen enkel kledingstuk waar ze mee aan kwam was goed genoeg geweest. De stapel naast het pashokje werd steeds groter, en Olivia werd ongeduldig. “Wat ben jij nou voor belabberde verkoopster?” had ze gesnauwd. “Als je me niet kunt helpen, wat doe je hier dan?”. Dat was letterlijk de druppel geweest die de emmer deed overlopen – Maud begon te huilen. En natuurlijk kwam precies op dat moment haar baas binnen. Haar baas, die toch al vond dat emoties een teken waren van zwakte. Hij vroeg wat er was gebeurd, waarna Olivia een heel relaas begon af te steken over dat dit toch zeker geen service was, en hoe durfde Maud haar zo te bejegenen. Maud probeerde zich nog te verdedigen, uit te leggen hoe het echt was gegaan, maar het enige wat de baas zag waren haar tranen. “Weet je dan niet dat de klant koning is?” schreeuwde hij tegen haar. “Ja, maar ze wilde dingen die niet…” begon Maud, maar de baas wilde niet luisteren en schreeuwde dwars door haar heen. “Je bent ontslagen!”

Om eerlijk te zijn had Maud het ontslag nog niet eens heel erg gevonden: ze had toch een hekel aan haar werk gehad. De manier waarop het was gegaan was vast illegaal, dus ze had nog even overwogen om het aan te vechten – maar nadat ze er thuis even over had nagedacht, besloot ze het te laten rusten. Ze ging wel gewoon een andere baan zoeken. Maar toen kwam Arnold thuis, en ging het allemaal heel snel bergafwaarts. “Je bent gaan huilen op je werk, je bent ontslagen, en dan ga je het ook nog eens niet aanvechten? Wat ben je toch een watje, Maud. Een compleet watje. Altijd al geweest ook”, had hij gezegd. Stomverbaasd was Maud weer gaan huilen – de tranen bleven komen vandaag. “Weet je wat, Maud. Dit is over. Wij. Ons. Dit werkt eigenlijk al heel lang niet meer. Ik ga bij je weg. Of nee, dit is mijn huis. Jij gaat bij mij weg. Je hebt tot morgen om je spullen te pakken en een slaapplaats te regelen”.

En zo was Maud in één dag, inmiddels een jaar geleden, alles kwijtgeraakt. Ze woonde nu in een klein oud appartementje, had nog steeds geen nieuwe baan en kon amper rondkomen. Blijkbaar was het nog niet genoeg dat Olivia haar vroeger gepest had, nee, ze had per se haar hele leven moeten ruïneren. En toen hoorde ze over dit feest. Dit feest dat Olivia had georganiseerd om alles goed te maken met iedereen. Maar Maud was niet uitgenodigd. Natuurlijk niet. Olivia wist waarschijnlijk niet eens meer dat ze bestond. Dus had Maud besloten om zichzelf uit te nodigen. Ze zou Olivia confronteren met wat ze haar had aangedaan, en als ze zich het zou herinneren, als ze haar excuses zou aanbieden… dan zou ze leven. Zo niet, dan zou Olivia moeten boeten voor wat ze had gedaan. Een beetje gif in haar drankje als niemand keek, en ze zou binnen een half uur dood neer moeten vallen. En Mauds vingerafdrukken zouden nergens te vinden zijn. Als ze maar onder de radar kon blijven, zou niemand Maud ooit aan de moord kunnen linken. Ze zouden misschien niet eens weten dat ze ooit op het feest was geweest.
"Daar ligt inderdaad Starlight op een stoel"

Offline Starlight

  • Aanspreekpunt Wie is... de mol?
  • Actief Lid
  • *****
  • Geslacht: Vrouw
Re: Untitled Verhaal
« Reactie #5 Gepost op: 26-09-2019, 20:28:52 »
Op de avond van het feest had Maud een feestelijke maar onopvallende outfit aangetrokken en was naar Olivia’s penthouse gegaan. Ze had goede hoop gehad dat er niet gecontroleerd werd wie er allemaal binnenkwam, en dat was inderdaad zo geweest. Terwijl Olivia persoonlijk een aantal mensen de hand schudde, was Maud snel naar binnen gesneakt. Stap één was gelukt. Maar toen volgde de eerste tegenslag: Ruby, de bekende vlogger, was er ook. Met een camera. Als er één ding was dat Maud niet kon gebruiken was het toch wel dat er bewijs zou zijn van haar aanwezigheid op dit feest – of nog erger, dat op camera zou worden vastgelegd dat ze met het drankje van Olivia aan het knoeien was. Dat zou ze goed in de gaten moeten houden. Nadat Maud even had rondgelopen, begon Olivia aan een toespraak. Langzamerhand begon Maud een beetje te ontspannen. Zo te zien meende ze alles oprecht. Wie weet zou ze wel naar Maud willen luisteren, en dan hoefde ze haar helemaal niet te vermoorden. Dan maakte het niet uit dat ze op camerabeelden stond. Dan zou alles goedkomen.

Even later had Olivia’s vader de taart aangesneden, en stond iedereen druk met elkaar te praten en te genieten van een drankje. Het was lastiger dan ze dacht om Olivia te kunnen confronteren – ze was constant met mensen in gesprek. Maud had net nog maar een drankje bij de bar gehaald om zichzelf nog wat moed in te drinken, toen ze Olivia ineens naar boven zag lopen. Nadat ze even om zich heen had gekeken of niemand op haar lette, ging ze Olivia snel achterna. “Olivia, weet je nog wie ik ben?” vroeg Maud. Olivia keek haar verbaasd aan. “Om eerlijk te zijn, nee, sorry. Wat doe je op mijn feest? Ik heb hier alleen maar mensen uitgenodigd die ik iets heb aangedaan”. “Oh, maar je hebt me genoeg aangedaan”, zei Maud. “Weet je dan niet meer hoe je me hebt gepest op school? ‘Stoute Maud’ noemde je me. Ik heb daarna nog jarenlang psychologische hulp nodig gehad voor depressie en suïcidale gedachten. En toen stond je op een dag in de winkel waar ik werkte. Je snauwde me af, en ik werd ontslagen omdat ik begon te huilen. Daarna verliet mijn vriend me ook nog omdat ik dat had laten gebeuren. Je hebt mijn leven verwoest. Als er iemand is die op dit feest had moeten zijn, ben ik het wel”. Maud keek Olivia aan, wachtend op excuses. Maar in plaats daarvan begon Olivia keihard te lachen. “Denk je nou echt dat ik je daarvoor mijn excuses ga aanbieden? Ik ben toch zeker niet verantwoordelijk voor jouw psychische problemen of wat je baas en je vriend allemaal doen. Stop toch met het slachtoffer spelen!”. Even deinsde Maud stomverbaasd achteruit, en bijna sprongen de tranen in haar ogen – maar toen kwam haar woede in alle hevigheid terug. Ze moest stoppen met het slachtoffer spelen? Prima, Olivia. Zoals jij wil. We zullen wel eens zien wie hier straks het slachtoffer is. Zonder iets te zeggen liep Maud terug naar beneden.

De rest van de avond had Maud steeds naar kansen gezocht om ongezien het gif in Olivia’s drankje te doen, maar Olivia was nog steeds constant met anderen in gesprek en ze had haar glas zelden onbeheerd achtergelaten. Maud begon steeds zenuwachtiger te worden, en elke keer dat de catering met een drankje langskwam had ze dit dankbaar aangenomen. Zo tikte de tijd voorbij, tot Maud het ineens zag: Olivia liep naar beneden met een of andere man, en had haar glas boven aan de trap laten staan. Dit was haar kans! Maar toen was de twijfel toegeslagen. Wat als ze werd betrapt? Wat als het op film werd vastgelegd? Wat als Olivia niet terugkwam om haar drankje te halen en iemand anders het opdronk? Ondertussen leek het wel alsof er steeds meer mensen rondliepen bij de trap. Maud realiseerde zich ineens dat ze veel te veel drank op had en het allemaal niet meer zo helder zag. Was dat nou die man van net weer, die zo boos naar boven kwam gestormd? Er liep sowieso ook weer iemand naar beneden. Waar was Ruby eigenlijk gebleven, met haar camera? Als Ruby weg was, moest ze nu het gif – maar voor Maud die gedachte af kon maken, kwam er ineens een oorverdovende gil van beneden. Mensen renden de trap af en er brak paniek uit. Gedesoriënteerd liep Maud erachteraan, maar heel ver hoefde ze niet naar beneden om te zien wat er aan de hand was. Het zwembad was roodgekleurd, en in het midden dreef het levenloze lijf van Olivia, met een mes door haar hart. Maud realiseerde zich direct dat ze hier weg moest voor de politie kwam. Iemand was haar voor geweest – maar zij had een flesje gif in haar tas. Dat ze het flesje niet had gebruikt, zou niet uitmaken. Ze had een motief, en de politie kon makkelijk denken dat ze uit woede uiteindelijk een mes had gebruikt. Zij zou hoofdverdachte nummer één zijn.
"Daar ligt inderdaad Starlight op een stoel"

Offline Starlight

  • Aanspreekpunt Wie is... de mol?
  • Actief Lid
  • *****
  • Geslacht: Vrouw
Re: Untitled Verhaal
« Reactie #6 Gepost op: 26-09-2019, 20:29:04 »
In de chaos was het Maud gelukt zich halverwege de trap ongezien weer om te draaien. Snel was ze naar boven gevlucht om uiteindelijk op het toilet terecht te komen. Van het gif was ze af, nu moest ze alleen nog haar verhaal voor de politie op een rijtje zien te krijgen. Alles moest kloppen. Ze mochten onder geen voorwaarde denken dat ze de moord had gepleegd. Ineens wist ze het: Olivia had haar excuses aangeboden. Ja, dat was het. Ze was ongenodigd op het feest geweest, dat was waar, maar Olivia had haar excuses aangeboden en alles was weer goed geweest. Langzaam liep Maud de trap weer af naar de feestruimte. Ze zag dat meerdere mensen inmiddels weer naar boven waren gekomen vanuit het zwembad vandaan. Iedereen leek geschokt, meerdere mensen huilden. Ambulancepersoneel liep heen en weer, en een politieagent liep rond om mensen te ondervragen. Hoe hard Maud ook naar huis wilde rennen, ze wist dat ze toch wel zouden achterhalen dat ze hier was geweest. Ze moest hier blijven en wachten tot de politieagent haar ondervroeg. En als het zover was, zou ze haar verhaal klaar hebben.
"Daar ligt inderdaad Starlight op een stoel"

Offline putyourHANSup!

  • Winnaar Expeditie Robinson 2019 Pool
  • Forumlid
  • Gaudeamus!
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #7 Gepost op: 2-10-2019, 11:17:31 »
Hoofdstuk 3 - Ellis

Opgewekt en vol goede moed stapt Ellis het penthouse binnen. Zou dit dan de dag worden, de dag waarop ze haar grote jeugdliefde eindelijk in de armen kan sluiten? Ze hoopt er vurig op. Een feest om sorry te zeggen aan allerlei mensen, dat is toch raar? Misschien is ze stiekem wel de enige die is uitgenodigd. En mochten er toch meerdere gasten zijn, dan zal Olivia haar vast wel even apart nemen om excuses aan te bieden en haar de liefde verklaren. En dan is dat direct de echte reden van het feest. Oh, het gaat echt een prachtige avond worden!

Bij binnenkomst in de hal ziet Ellis meteen dat er meerdere jassen hangen in het zijkamertje dat dienstdoet als garderobe. Er klinkt geroezemoes vanuit de zaal. Ze is dus niet de enige genodigde. Snel op zoek naar Olivia, ze moet weten dat haar hoofdgast is gearriveerd. Ellis loopt door de deuropening en haar ogen speuren de zaal af. Geen Olivia. Misschien zit ze op de bovenverdieping. Ze draait zich om en vanuit de hal botst Olivia tegen haar op. “Olivia!” “Ellis, je bent er, ik had je nog niet gezien! Wees welkom.” “Dankje, ik heb een bosje gerbera’s voor je mee, als bedankje voor de uitnodiging.” Olivia kijkt enigszins verbaasd, maar de opgetrokken wenkbrauw verdwijnt al snel van haar gezicht. “Oh, dat was toch niet nodig. Maar bedankt!” Olivia wil de bloemen aannemen, maar dan komen de volgende gasten binnen: een wat oudere man en daarachter een jonge, roodharige vrouw, al pratend en met een camera in haar hand. Vlug zegt Olivia: “oh, ik moet even mezelf gaan voorstellen aan de Robijntjes. Hé, ik spreek je straks, oké?” En ze loopt weg. Eerst naar de man, maar al snel naar de vrouw, waarschijnlijk een vlogster? Ellis blijft staan met de gerbera’s in haar hand. Nou ja, die geeft ze later nog wel. Vanuit de hal komt de man de zaal binnen. Hij komt haar bekend voor. Is dat niet Olivia’s vader? Hoe heet hij ook alweer. Omdat ze verder op het eerste gezicht niemand van de aanwezigen lijkt te herkennen, besluit ze hem aan te spreken. “Hallo! Even denken, u bent de vader van Olivia, toch?” “Dat klopt. Ik ben even kwijt waar je mij van kent.” Ze steekt haar hand uit. “Ellis, ik heb bij uw dochter in de klas gezeten op de middelbare school.” “Aha, vandaar. Aangenaam, ik ben Job. Ik moet dringend naar de wc, weet jij misschien waar die is?” Ellis haalt haar schouders op en loopt met de man terug de hal in, op zoek naar de toiletten.

Nee.
Nee.
Nee, dat kan niet.
Dat mag niet.

Olivia staat met een jongen te zoenen bij de ingang van het penthouse. De twee omhelzen elkaar innig. Veel inniger dan Olivia haar zojuist heeft omhelsd. Het voelt alsof de wereld even stopt met draaien, alsof ze is stilgevallen en iemand de as opnieuw moet opwinden, zoals bij kinderspeelgoed. Na wat voor Ellis als een eeuwigheid voelt, maar in werkelijkheid slechts enkele seconden duurt, brengt Olivia’s vader de aardbol weer in beweging. “Waar dacht je dat het toilet is? Boven?” Ellis is er nog niet helemaal bij. “Hallo, Ellis?” Haar eigen naam ontwaakt haar uit haar nachtmerrie. “Huh, ja, wat?” “Ik zoek zelf wel even”, verzucht de vader en hij neemt de trap naar de bovenverdieping. Olivia komt naar Ellis toegelopen. “Kijk, dit is m’n nieuwe vriend, Maurits! Hij is zo leuk, ik ken ‘m nu een maand en we komen echt heel goed overeen, toch, Mau?” Verliefd kijken de tortelduifjes elkaar aan. Een minieme glimlach kan Ellis uit beleefdheid niet tegenhouden, maar Olivia heeft geen erg in haar reactie en loopt alweer naar de volgende gast. “En wie ben jij?” vraagt Maurits. Ellis is nog steeds in de war en stelt zich kort voor aan de jongen die zich nog geen minuut geleden heeft ontpopt tot haar nieuwe rivaal. Er lijkt weinig oprechtheid in de belangstelling van Maurits te zitten, als hij Ellis al snel onderbreekt. “Ah, oké. Hé, leuk je te leren kennen. Veel plezier nog, hè! Ik moet door, ik kan er helaas niet bij zijn vanavond. Lieve Olief hoeft tegen mij gelukkig geen sorry te zeggen, haha! Wat heeft ze jou eigenlijk aangedaan, dat je hier nu bent? Oh, wacht, ik moet echt m’n trein halen nu. Sorry, ik hoor je verhaal later wel. De mazzel!”

Offline putyourHANSup!

  • Winnaar Expeditie Robinson 2019 Pool
  • Forumlid
  • Gaudeamus!
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #8 Gepost op: 2-10-2019, 11:18:17 »
Nog steeds verbouwereerd blijft Ellis wat wezenloos rondhangen in de hal. Ze neemt de trap naar beneden. Even alleen zijn, weg van al die mensen om haar heen. ‘Wat heeft ze jou aangedaan.’ Nou, Olivia heeft haar heel wat aangedaan. Op de middelbare school leerden ze elkaar kennen. Ze zaten niet bij elkaar in de klas, maar hadden wel allebei het keuzevak Kunst in hun lessenpakket. Ellis wist al aan het eind van de basisschool dat ze op vrouwen viel, maar durfde er nog niet in het openbaar voor uit te komen. Olivia was de eerste op wie ze verliefd werd. En meteen een hevige liefde. Maar ze zagen elkaar zo weinig. Daarom leerde Ellis het lesrooster van Olivia uit haar hoofd, zo wist ze precies wanneer ze waar moest zijn om kans te hebben een glimp op te vangen van haar prinses op het witte paard. Ellis en Olivia werden vriendinnen, maar Ellis wilde meer. Op een schooluitstap naar de Ardennen sliepen ze, met twee andere meiden, samen in een tent. Ellis durfde de stap te zetten, ze kon het niet langer voor zich houden, ze moest het kwijt. ’s Avonds, rond het kampvuur, toen de meesten al naar hun tenten of naar het toiletgebouw waren, uitte ze haar liefdesgevoelens. Olivia barstte in woede uit: wie dacht Ellis wel niet dat ze was? En dan sliepen ze ook nog naast elkaar op een luchtbed! Hoe vies! Olivia wilde niets meer met Ellis te maken hebben. Ze stapte onmiddellijk kordaat op de docenten af die als begeleiding mee waren op de trip en kreeg het in haar eentje voor elkaar dat Ellis in een andere tent moest slapen. Binnen de kortste keren wisten alle klasgenoten ervan, niet enkel van wat er op dat kampvuur was gebeurd, maar ook tout court van Ellis’ geaardheid. Het survivalkamp was verpest en Ellis was in zak en as.

Vanaf dat moment werd Ellis door alle leerlingen gezien als een vies, gestoord, zelfingenomen persoon. Iedereen begon alle contact met haar te mijden en Ellis zonderde zich steeds meer af. De pesters op school hadden het op haar gemunt en wierpen haar termen als ‘vieze lesbo!’ en ‘asociale trut!’ toe. Het pestgedrag begon haar schoolresultaten te beïnvloeden, zozeer dat Ellis van de vwo- naar de havo-klas ging, waar ze zakte voor haar eindexamen. Iedereen ging weg om aan het studentenleven te beginnen, en zij bleef nog een jaar achter op die rotschool. De tweede keer was ze gelukkig wel geslaagd. Ze probeerde alles achter zich te laten en in een andere stad met een interessante studie een nieuw leven op te bouwen. Dat lukte aardig, tot ze op een dag Olivia weer tegenkwam, zomaar op straat, na haar jarenlang niet gezien te hebben. Ze hadden een leuk gesprekje met elkaar en Olivia stelde voor later die week eens af te spreken om bij te kletsen. Ellis wilde niets liever. Olivia was nog mooier dan in haar tienerjaren. Ze was lekker vlot en direct, dat had ze altijd al leuk gevonden aan haar. Ellis liep die ene week vervuld van blijdschap rond, ze kon haar geluk niet op. Olivia was er weer! Vrijdagavond was Ellis stipt op tijd in het café waar ze hadden afgesproken. Na enkele minuten kwam Olivia met een brede lach op haar gezicht aangelopen. Ze bestelden iets te drinken en gingen aan een tafeltje in de hoek, aan het raam, zitten. Het weerzien was heel luchtig en gezellig, toen plots Olivia haar hoofd naar Ellis toeboog. Ellis wist niet wat haar overkwam, zo verrukt van geluk voelde ze zich. Haar lippen naderden die van Olivia, bijna raakten ze elkaar. Toen kon Olivia haar lachen niet meer inhouden. “Dacht je nu echt dat ik je toch leuk vond? Natuurlijk niet!” schaterde ze het uit. “Oh, moet je jou nu toch zien zitten, je gezicht!” De mensen aan tafels rondom hen begonnen mee te lachen en ‘lesbo!’, ‘aso!’ te roepen. Ellis dacht enkele oud-klasgenoten te herkennen. Ze wist niet hoe snel ze weg moest komen, zo bedrogen en zo voor schut gezet voelde ze zich.

Offline putyourHANSup!

  • Winnaar Expeditie Robinson 2019 Pool
  • Forumlid
  • Gaudeamus!
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #9 Gepost op: 2-10-2019, 11:18:30 »
Sindsdien ging het terug bergafwaarts. Het leek alsof de dagen weken waren, en de weken maanden. Ellis begon aan zichzelf te twijfelen: was ze nu echt zo dom? Zo goedgelovig? Zo asociaal? En waarom was ze niet ‘gewoon’ hetero, dan was het toch al een stuk makkelijker geweest allemaal? De existentiële crisis had wederom effect op haar leerprestaties: de tentamens en de stage leden eronder en Ellis liep studievertraging op. Ze zag het niet meer zitten en raakte opnieuw steeds geïsoleerder van iedereen om haar heen. Tot enkele maanden later, toen de uitnodiging voor het ‘sorry-feest’ door de brievenbus viel. Ze was ietwat terughoudend, maar ze zag het zitten, verblind door liefde. Stiekem hoopte ze erop dat Olivia oprechte excuses zou aanbieden en alsnog open zou staan voor een relatie met haar. En daar zit Ellis nu, op dat feest. De goede moed waarmee ze het penthouse was binnengegaan, is als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze moet iets doen, maar wat. Haar blik valt op een spinnenweb in de hoek van de kamer. Wat ooit een vlieg was, hangt nu als een gemummificeerde, zwarte bol vast in het web en kan geen kant op. Op de vensterbank ziet Ellis enkele dode vliegen liggen. Was er niet ook een schoonmaakster onder de genodigden? Ze dacht zoiets te hebben opgevangen. Die mag dan ook wel haar werk wat beter doen. Ze moest trouwens maar vlug zich terug voegen bij de menigte. Als ze de trap oploopt, hoort ze Olivia een toespraak beginnen. Vol jaloezie en pure woede stapt Ellis de feestzaal binnen.

Offline Gupp

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Als je links kijkt, zie je rechts niks!
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #10 Gepost op: 9-10-2019, 18:51:39 »
Hoofdstuk 4 - Job


Drijfnat tot op het bot. “Dit was geen goed idee…” stamelt Job terwijl hij in zijn nette, dure en vooral doorweekte zondagse kleding met alle kracht Olivia probeert mee te slepen door het water. Iemand anders, Job dacht dat hij zich eerder die avond had voorgesteld als Emilio, is ook in het water gesprongen om Job te helpen om het levenloze lichaam van Olivia aan de kant te trekken. Het water kleurt langzaam rood. Job hoeft maar één blik te werpen om te zien dat er op de huid van Olivia vreemde vlekken te zien zijn. Emilio is razendsnel om iets dat op speeksel lijkt, met zijn hand weg te vegen van Olivia’s gezicht, waarna Job deze helpende hand uit paniek wegduwt. Iedereen aan de kant lijkt het snel door te hebben. Dit is écht precies zoals het lijkt: Olivia is dood.

De mensen aan de kant van het zwembad helpen om Olivia op het droge te trekken, terwijl Emilio en Job van onderaf Olivia omhoog proberen te duwen. Even lijkt dit nog onmogelijk door een klein sjaaltje dat vast blijkt te zitten tussen het zuiveringssysteem en Olivia’s hand, maar met wat onhandig en emotioneel getrek en geduw van de heren belandt Olivia naast het zwembad. Snel grijpen er wat handen een paar halfvolle glazen en een flesje weg, om de ruimte helemaal vrij te maken. Iemand zal 1-1-2 vast al gebeld hebben, maar Job schreeuwt voor de zekerheid nogmaals dat het alarmnummer moet worden gebeld. En wel zo snel mogelijk! Terwijl Job ziet dat heel veel mensen zich bekommeren om zijn dochter, werpt hij nog één blik op haar lichaam en raakt hij zelf in shock: was dat nou écht een kruisje om haar nek geweest? Het beeld van dat mes door haar hart zal hij in elk geval nooit meer kunnen vergeten. Een dramatisch beeld, dat zelfs hij niet had willen zien. Job valt op zijn knieën, vouwt zijn handen en begint iets te prevelen dat op een gebed moet lijken.

Bizar, hoe een mes eerst nog hoop kan geven, om daarna alle geloof en liefde definitief weg te snijden…
Finalist TAR 2017 / WIDM Pool 2016 #9, 2018 #16, 2019 #138, 2020 #44 / RN Songfestival 2016 #15, 2017 #8 & #7, 2018 #34 & #14, 2019 #17 & #9, 2020 #10

Offline Gupp

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Als je links kijkt, zie je rechts niks!
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #11 Gepost op: 9-10-2019, 18:52:08 »
Job had enerzijds veel getwijfeld om op de uitnodiging van het feest in te gaan, maar anderzijds wist hij het meteen: hij zou uiteindelijk besluiten om te gaan. De gedachten dat zijn dochter excuses zou willen aanbieden en daardoor waarschijnlijk haar leven zou gaan verbeteren, waren een bewijs dat de hemel niet slechts van staal is. Al die jaren waarin ze hem, willens en wetens, pijn had gedaan; zelfs na het overlijden van zijn vrouw, hadden er zwaar ingehakt. Geen enkel respect had Olivia getoond, zelfs niet nadat ze bij Job en zijn vrouw Hetty uit de kast was gekomen als biseksueel. Hetty had toen al veel te begripvol gereageerd volgens Job. Zelfs zonder wat te zeggen was haar blik al vol medeleven en liefde geweest. Hoewel Job precies daardoor vele jaren eerder voor haar was gevallen, had hij Hetty toen wel wat aan kunnen doen. Dat was ook precies het moment waarop hij wist dat hij de enige in het gezin was die echt geloofde in de Almachtige.

Jarenlang hadden ze nog eindeloze gesprekken gevoerd, zelfs tot diep in de nacht. Job merkte dat Olivia langzaam steeds zekerder werd over haarzelf en haar geaardheid, maar elke keer wanneer ze met een vriendje thuis was gekomen, maakte zijn hart weer een sprongetje – om weer even hard, of zelfs harder, terug te donderen wanneer Olivia tussen neus en lippen vertelde over een meisje dat ze was tegengekomen. De laatste jaren dat ze contact hadden, kwam ze steeds meer en openlijk uit voor haar gevoelens. Job was ervan overtuigd dat Olivia wist dat ze hem hier heel veel pijn mee had gedaan, want deze levensrichting was alles behalve heilig. Job had geen moment ongebruikt gelaten om dat te verkondigen. Helaas zonder resultaat: juist het averechtse bleek steeds meer werkelijkheid te worden.

Zelfs de dominee was erbij gekomen om recht te spreken, maar ook dat was voor Job uitgelopen op een pijnlijke en eenzame deceptie. Hetty had toen duidelijk uitgesproken partij te kiezen voor Olivia, waarna de dominee hem minachtend had aangekeken: hoe kun je als man zowel je dochter alsook je vrouw niet onder de juiste leer houden? Pas na het overlijden van Hetty, toen zijn mantelzorgtaken erop zaten en er eindelijk weer meer tijd was gekomen voor de kerk, had Job na veel schaamte de moed gehad om de dominee om vergeving te vragen. Hoe had hij het zo ver kunnen laten komen?

Toen hij aan het begin van de avond aan de deur was gekomen en Maurits zich voorstelde als de vriend van Olivia, voelde hij weer de oude bekende hartensprong: zou het dan toch...? Zou Olivia hem vanavond gaan vertellen dat ze tot bekering was gekomen? Job wist eigenlijk niks meer over Olivia’s leven. Al een aantal jaar geleden had Job Olivia de deur gewezen; hij hoefde haar niet meer te zien, tenzij ze haar zonde zou bekennen en ‘gewoon’ zou doen. Olivia was nooit een heilig boontje geweest – dat had Job dus ook niet verwacht – maar dat ze geen nette rok wilde dragen en geïnteresseerd was in alles behalve de Bijbellezing na het eten, hadden hem al vroeg zorgen gebaard. De deur was definitief dicht gedaan toen Olivia hem (na weer een avond Bijbelteksten voorlezen) had uitgescholden voor een liefdeloze vader, zonder oog voor wie ze écht was. Olivia had hem tot slot toegeroepen dat ze helemaal klaar was met dat laffe gedrag, waarbij Jobs reputatie belangrijker was geweest dan haarzelf. Dat ging voor Job alle perken te buiten; hij was toch praktisch de enige die zich zorgen maakte over haar eeuwige leven!? Sinds die avond was er voorgoed een knop omgezet. Olivia was het haar geschonken leven op deze manier aan het weggooien; ze had geen recht om zo goddeloos te leven! Een harde overtuiging, maar gesteund door de kerk wist Job dat hij het bij het rechte eind had. Olivia koos duidelijk de verkeerde kant. Hij had haar zóveel kansen gegeven, maar het was te laat. Tenzij…
Finalist TAR 2017 / WIDM Pool 2016 #9, 2018 #16, 2019 #138, 2020 #44 / RN Songfestival 2016 #15, 2017 #8 & #7, 2018 #34 & #14, 2019 #17 & #9, 2020 #10

Offline Gupp

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Als je links kijkt, zie je rechts niks!
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #12 Gepost op: 9-10-2019, 18:52:37 »
Een snelle blik door het appartement van Olivia had hem aan het begin van de avond al een klap in het gezicht gegeven: nergens hingen foto’s van Hetty en hem. Nergens leek er enig teken van een geschiedenis te zijn. Zijn naam had niet eens op het toilet-kalender gestaan; iets simpels dat hij zo snel mogelijk had willen checken. Hoezo was hij eigenlijk uitgenodigd? Om hem nóg meer pijn te doen? Om te bevestigen dat ze inderdaad de verkeerde weg op was geslagen? Maar die jongen dan? En het had haar toch vast geraakt dat hij gekomen was?
 
Die gedachten vervlogen weer toen Olivia hem had gevraagd om de taart aan te snijden. Iets dat hij had gedaan met enige tegenzin, maar toch ook rauwe emotie die hem ineens had aangevlogen. Na het aansnijden van de taart hadden ze even een moment samen gehad. Job had zich kunnen afzonderen van de drukte en was onder de indruk van de woorden die Olivia had gesproken, maar ook sceptisch: wat betekende dit alles? Toen het tot hem doordrong dat Olivia zijn directe vragenvuur enigszins had ontweken in hun contact, bekroop hem een woede die hij nog niet eerder had gevoeld. Hoe kon hij recht doen aan de toegekeerde rug naar haar geschiedenis? Naar haar verleden, waarin toch ook zoveel moois was geweest? De toegekeerde rug naar hem als vader, naar zijn autoriteit? Maar nog erger: hoe had ze God de rug toe kunnen keren? En wanneer stond hij als vader op om voor eens en altijd te laten zien aan iedereen die twijfelde aan zijn capaciteiten, dat hij – in tegenstelling tot Olivia – het leven niet simpel, roekeloos en vrijblijvend leefde?
Finalist TAR 2017 / WIDM Pool 2016 #9, 2018 #16, 2019 #138, 2020 #44 / RN Songfestival 2016 #15, 2017 #8 & #7, 2018 #34 & #14, 2019 #17 & #9, 2020 #10

Offline SpacyColours

  • Winnaar De Mol pool 2018, Winnaar Survivor 2021
  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Time's Person of the Year 2006
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #13 Gepost op: 17-10-2019, 22:36:17 »
Hoofdstuk 5 - Emilio

Olivia: "Ik voel me echt niet goed, man. Ik heb echt barstende koppijn ineens. Heb toch één glaasje te veel op, denk ik..."
Emilio: "Sst.. ga door, schat. Ga door."
Olivia: "Ik voel me echt niet goed..."
Emilio: "Ga door! Kom op!"
Olivia: "Het boeit jou ook helemaal niks, he? Ik heb enorme koppijn, en jij behandelt me als oud vuil!"
Emilio: "Kom op schat, ga door! Alsjeblieft!"
Olivia: "Jij bent ook helemaal niets veranderd, he?"
Emilio: "Ga niet halverwege ineens stoppen!"
Olivia: "Hallo, ik heb hoofdpijn, ja!?"
Emilio: "Bekijk het dan maar! Ik ben weg!"
Olivia: "Oh! Is goed! Ga maar, lekker naar die gevangenisvriendjes van je. Lekker naar die Dylan, of hoe heet ie, die jongen waar je toen mee had getongd?"
Emilio: "Geen woord over Dylan! Hoor je me? Dat heb ik je in vertrouwen verteld! Ik waarschuw je, serieus!"
Olivia: "Alsof ik bang moet worden van jou. Altijd maar stoer doen, maar ik weet dondersgoed dat je diep van binnen een softie bent…”
Emilio: “Wat!? Nou ben je te ver gegaan! Jij bent de meest harteloze, manipulerende bitch die ooit geleefd heeft! Ik hoop dat je zult branden in de hel, wetende dat niemand op dit feest jou ooit zal missen! Vaarwel!”

...


“Schuldig? Wat betekent dat, ‘schuldig’?”

Emilio voelde zich volledig op zijn gemak. Hij was al talloze keren in deze verhoorkamer geweest. Ze maakten hem niet meer bang. Hij kende het hier als zijn broekzak. En met die eeuwige trucjes konden ze hem ook niet meer verrassen. Die geveinsde vriendelijkheid. Die ongefundeerde bangmakerij. En die zogenaamde spiegel waar natuurlijk twee agenten achter stonden, druk op hun notitieblokjes schrijvend. Af en toe knipoogde Emilio even spottend die richting op. Grote kans dat hij de agenten die erachter stonden ook al kende.

Alleen de agent die tegenover hem zat, kende hij niet. Hij was van middelbare leeftijd, enigszins gezet, met een strakke, zwarte snor. Ene agent Eduard. Vast een nieuweling. Dat stelde Emilio nog meer gerust. Hij hoefde niet bang te zijn dat die rookie iets bij hem los zou krijgen. Zolang hij bij zijn verhaal bleef, kon hij hem niets maken.

“Zeg jij het maar, Emilio”, antwoordde agent Eduard. “Wat betekent het begrip ‘schuldig’ voor jou?”

“Dat betekent voor mij niets", zei Emilio. "Je kan altijd iedereen overal wel de schuld van geven. Maakt niet uit wat je doet, weet je? Iedereen doet gewoon z’n ding. Ik heb genoeg dingen gedaan, ik heb vaak genoeg in de gevangenis gezeten, maar ik heb me nooit schuldig gevoeld. Nooit. Waarom zou ik? Ik heb nooit iets verkeerds gedaan, want ik weet wat ik doe en waarom ik het doe.”

Agent Eduard staarde Emilio een paar seconden vol interesse, bijna geamuseerd aan. “Wat betekende Olivia voor jou?”

“Doekoe. Geld”, antwoordde Emilio alleen maar.

Agent Eduard trok een wenkbrauw op. “Meer niet?”

“Meer niet”, zei Emilio, maar hij wendde zijn blik even af. Toen de agent maar bleef zwijgen, vervolgde Emilio: “Meer was ze niet waard... Je kon haar gewoon niet vertrouwen. Zij had geen hart, zij deed alles uit eigenbelang. En dat deed ze goed, man. Maar wat ik zeg, ik had geld nodig, weet je? En zij had geld. Dus ik startte een relatie met haar. Totdat ze mij ook ging naaien. Dat moet je bij mij niet flikken.”

Opnieuw bleef agent Eduard een paar seconden gebiologeerd naar Emilio kijken. Toen ging hij een beetje onderuitgezakt zitten en zei: “Volgens diverse ooggetuigenverklaringen ben jij op het feest, vlak voor haar dood, samen met Olivia naar een privé-kamer vertrokken. Hoe ging dat?"

"Zij liep ineens naar me toe en begon met me te flirten. Speelde met mijn sjaaltje. Knipoogje, alles. Of ik met haar mee wilde komen. Ze wilde alles op een speciale manier met me goedmaken."

"En wat dacht je toen?"

"Ik wees naar een blonde chick die al de hele avond in haar eentje stond te dansen, en vroeg of Olivia niet twee vliegen in één klap wilde slaan, maar daar had ze helaas geen zin in." Emilio wachtte even, maar agent Eduard hapte niet. "Toen liepen we maar samen naar beneden, langs het zwembad, naar haar gastenkamer, en gingen in bed liggen. Ze kleedde me uit en begon me te verwennen, zeg maar."

"En wat gebeurde er daarna?"

Emilio keek even zwijgend naar agent Eduard, en besloot hem nog verder uit te testen, door de seks tot in de kleinste detail na te vertellen.

"Ja, je kunt de hele avond proberen grappig te gaan doen, maar mij ga je niet aan het lachen krijgen." zei agent Eduard, zonder enige vorm van irritatie. Hij was minder dom dan hij eruit zag. Even wachtte hij, en vervolgde toen: "Jullie kregen ruzie. Hoe ontstond die?"

Emilio schrok. Die ruzie is blijkbaar niet onopgemerkt gebleven. Zou iemand iets hebben gehoord? Moest hij toch de waarheid vertellen? "Zij beledigde een maat van me", besloot hij te antwoorden.
Sky might be falling but remember you can fly

Offline SpacyColours

  • Winnaar De Mol pool 2018, Winnaar Survivor 2021
  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Time's Person of the Year 2006
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #14 Gepost op: 17-10-2019, 22:36:42 »
"En toen viel je haar aan?", vroeg agent Eduard, die steeds rechter op zijn stoel ging zitten.

Emilio twijfelde. "Waarom zou ik dat doen?", vroeg hij.

"Waarom denk je dat ik het vraag?"

“Geen idee, ouwe.”

Agent Eduard dacht even na en zei: “Men heeft haar horen gillen, vlak voordat jij naar boven liep.”

Emilio begon steeds sneller te ademen. Hoe kan dat? “Ik werd boos, ja toch? Zij begon zich echt als een conjo te gedragen ineens. Dus ik liep weg, de kamer uit en terug naar boven.”

“En waarom begon ze dan te gillen?”

“Zij heeft helemaal niet gegild! Wat ga je praten, vriend?”

Agent Eduard wist dat hij beet begon te krijgen. “Het feit blijft dat Olivia dood is aangetroffen vlak nadat jij naar boven liep. Verder was er niemand beneden. Wat heb je haar aangedaan, Emilio?”

“Ik heb haar niets aangedaan, G, ik zweer!” Het zweet brak hem uit. Hij was vastbesloten om oogcontact te houden, maar hij zag aan de blik van agent Eduard dat die hem niet geloofde. Plotseling besefte Emilio zich dat zijn verhaal helemaal niet zo sterk was.

“Ik kan je vertellen dat je met dit sprookje straks geen enkele rechter gaat weten te overtuigen”, zei agent Eduard. “Waarom denk je dat jij hier zit, Emilio?”

Emilio raakte steeds meer in paniek. Het gesprek ging niet de kant op die hij wilde, dus besloot hij agent Eduard weer wat uit te dagen. "Waarschijnlijk omdat ik een donkere huidskleur heb. Ik was de enige zwarte op dat feest, dus ik zal het wel weer hebben gedaan. Geef maar toe. Is dat het?"

"Nee", zei agent Eduard, die nog steeds niet onder de indruk leek. “Ik denk dat je dondersgoed weet dat het meeste bewijs jouw kant op wijst, Emilio. Dus als ik jou was, zou ik wat beter mijn best doen om het tegendeel te bewijzen.”

Emilio schoot op van zijn stoel. Zijn geduld was plotseling op. Hoe rustiger agent Eduard bleef, hoe nerveuzer dat Emilio maakte. Hij brak ongeschreven regel nummer 1 uit de gevangeniscultuur – toon nooit je emoties, al helemaal niet aan politie. Maar Emilio had het altijd lastig gevonden om zijn woedeaanvallen te beheersen. “Ik heb haar niet vermoord, maat! Dat was ik niet!”

Agent Eduard moest een tevreden grijns onderdrukken. “En hoe verklaar je dan dat ze met jouw sjaaltje aan de bodem van het zwembad hing?”

“Hoe moet ik dat weten, broer? Ik weet van niets, G, ik zweer!”, riep Emilio, die de neiging had om meer in straattaal te gaan praten als hij zich in het nauw gedreven voelde. Hij begon onrustig door de kamer te ijsberen. Agent Eduard wachtte geduldig af. Emilio probeerde zich te herpakken. Hij moest nu niets doms meer zeggen. Keihard bewijs hebben ze nog steeds niet, anders zou dit gesprek niet plaatsvinden. Maar Emilio besefte zich steeds meer dat hij alle schijn tegen zich had. Bovendien vond hij het moeilijk om nog over de gebeurtenissen van die avond na te denken. Hij kreeg er een vreemd, onaangenaam gevoel bij. “Zijn we klaar?”, vroeg hij uiteindelijk. Hij stopte met ijsberen en keek agent Eduard aan. “Ik heb alles gezegd wat ik weet. Ik heb niets meer te zeggen tegen jou. Ik wil me nu beroepen op m’n zwijgrecht.”

“Nog één laatste vraag, Emilio, dan mag je gaan”, zei agent Eduard. “Nadat je op het feest naar boven was gelopen, ben je even later weer teruggegaan naar beneden. Waarom deed je dat?”

Emilio dacht even na en zei toen: “Omdat ik m’n sjaal was vergeten.”

Hij wist dondersgoed dat agent Eduard dit nooit zou geloven. Maar de waarheid zou Emilio nooit durven uitspreken. Niet tegen agent Eduard. En niet tegen zichzelf.



Een bloedbad. Langs het water knielde een man die Emilio eerder had ontmoet op het feest, maar daar had hij geen oog voor. Emilio kon alleen maar kijken naar het levenloze lichaam dat in het rode water dreef. Het onbeweeglijke lijf dat net nog zo sierlijk liep te dansen. Het spierwitte gezicht dat daarvoor nog zoveel kleur uitstraalde. De geesteloze blik uit de ogen die zojuist nog in de zijne hebben gestaard. De enige persoon van wie Emilio ooit gehouden heeft, de enige persoon die hem ooit begreep, de enige persoon bij wie hij ooit zijn gevoelens kwijt durfde, lag nu roerloos in het water. Te laat om het sterkste gevoel dat Emilio ooit gehad heeft mee te delen.

Schuldig. Zó voelde het dus.
Sky might be falling but remember you can fly

Online D*N

  • Aanspreekpunt Spellenforum, Winnaar ER Pool 2014
  • Global Moderator
  • *****
  • Geslacht: Man
  • I'm the bad guy, dúh
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #15 Gepost op: 25-10-2019, 17:08:36 »
Hoofdstuk 6 - Ruby

“Welkom Robijntjes bij weer een nieuwe vlog! Zoals jullie weten was ik drie dagen geleden op een feestje van...Olivia...hèhè, ja inderdaad ik ging naar een feest van die trut die mij kapot probeerde te maken. Ik had natuurlijk mijn camera mee want wie weet wat voor grappigs er zou gebeuren, maar helaas moest een peasant mij omver lopen en zijn de beelden verloren gegaan *zucht*. Maar nu komt het...Olivia is dood! Dus bij deze een tribuut voor Olivia: veel plezier in de hel. Ik hoop dat de demonen je elke dag onderdompelen in gore knoflooksaus en laten drogen boven een vlammenzee tot je haar en huid aanvoelen als cement. Dat je aan mij herinnerd zal worden elke keer dat je de rode vlammen ziet. Adios, Goodbye, Tchau Olivia, je zal niet gemist worden!” Ruby klikt koel op het upload knopje en kijkt naar de USB stick in haar handen. Ze stopt de stick in haar bh: “Niemand mag gestraft worden voor deze daad”.

*flashback*

Ruby zit helemaal achterin de collegezaal haar make-up te doen. Het is de eerste dag van de studie die Ruby beschrijft als “iets-met-media-denk-ik”. Vooraan zit een brunette, perfect gestyled haar, goed gekleed al dan wel iets te conservatief voor Ruby haar smaak. Al gelijk
bij de eerste keer dat de stoffige oude docent een vraag stelt steekt ze haar hand op en zegt ze glimlachend het antwoord. Ruby: ”Soms heb je van die momenten dat je iemand ontmoet en denkt....jou mag ik niet”. Maar ondanks de eerste impressie gaf Ruby toe aan zichzelf dat ze eigenlijk jaloers was op de jonge vrouw die er zo goed uitzag, maar ook intelligentie uitstraalde. Ze raakten goed bevriend tot...

*3 jaar later*
“Welkom Robijntjes bij mijn eerste vlog. Ik ga jullie laten zien hoe je de perfecte wenkbrauwen krijgt!” Ruby epileert de wenkbrauwen van een jongen die ze heeft verleidt om mee te doen. “Oopsie… daar schoot ik een beetje uit”, de jongen kijkt angstig voor zich uit. “Merry Christmas” roept Ruby vrolijk, terwijl ze de mislukte wenkbrauwen van de jongen
laat zien, die inderdaad een beetje op een kerstboom lijken. Het filmpje gaat viraal
en Ruby krijgt al snel een bekende status. Ze is best een metamorfose doorgegaan de laatste drie jaar. Haar haar is vuurrood geverfd, ze heeft een sluwe cateye en gebruikt in haar vlogs een hoog luchtig stemgeluid waardoor ze minder slim overkomt. Olivia: “Ruby ik weet niet wat er met je is gebeurt, maar dit idee is echt niet goed”. Ruby: “Hoe bedoel je? Ik heb altijd al beroemd willen worden”! Olivia: “Je bent veel slimmer dan dit en je kan veel beter! Dit is allemaal een act”! Ruby: “Oh ik zie wat het is. Jij bent gewoon jaloers dat
je met jouw “serieuze” recensies niet zoveel succes hebt als ik heb met mijn vlogs”..”DAT IS NIET WAAR” gilt Olivia. “Sorry schat maar we moeten elkaar even niet zien denk ik” Ruby loopt weg. De vriendschap van de twee stond op breken…

*Twee maanden later*
FAKE RUBY een artikel van Olivia Nieuws. Olivia publiceert verschillende artikelen waarbij ze Ruby target. Ze begint met een interview waarin ze vertelt hoe veel Ruby is verandert en dat haar vlogs een act zijn. Maar een ander artikel van haar gaat viraal. Hierin laat ze zien
dat Ruby schilderijen die ze claimt te schilderen helemaal niet heeft geschilderd. “Het is enige wat Ruby kan verven, is haar haar” luidt de titel. Zelfs Donald Trump heeft gereageerd op het schandaal. Hij tweette: “This Dutch girl is posting FAKE vlogs, more prove that all mainstream media is FAKE. She should meet Hillary, they would get along in JAIL”. Ruby was woedend op Olivia. Hoe kon ze haar carrière zo ondermijnen? Natuurlijk die schilderijen had ze niet echt geschilderd, maar de rest is allemaal van haarzelf! Haar persoonlijkheid was licht aangedikt maar ze had heel veel plezier in het maken van de vlogs. De woede werd steeds groter tot ze elkaar tegenkwamen op de rode loper. Ruby loopt vol zelfvertrouwen over de rode loper. Dan ziet ze Olivia tussen de pers staan en ontsteekt in woede. “WAT doe jij hier kreng, hoepel op” ze grijpt naar Olivia haar haren. Olivia
geeft zich niet zomaar gewonnen en vecht terug waarbij ze Ruby een paar keer
goed raakt. Ruby gaat neer. Dan pakt Olivia een broodje kebab van een voorbijganger en gooit deze vol in Ruby haar gezicht. Ze beseft zich wat ze heeft gedaan en rent daarna snel weg, maar het kwaad is al geschied. Ruby wordt bekend als “de Kebab Grap” en haar carrière is voorbij.
And if there is a God they'll know why it's so hard,to be human

Online D*N

  • Aanspreekpunt Spellenforum, Winnaar ER Pool 2014
  • Global Moderator
  • *****
  • Geslacht: Man
  • I'm the bad guy, dúh
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #16 Gepost op: 25-10-2019, 17:09:48 »
*Het feest*
Jaren gaan voorbij. Na vijf jaar rust bouwt Ruby langzaam weer haar vlog empire op. Ze heeft geen contact meer met Olivia. Tot ze de uitnodiging krijgt voor het beruchte feest. “Vergeven pff, dat is nog ongeloofwaardiger dan haar zogenaamde serieuze carrière van shit schrijven” sneert ze. “Maar misschien kan ik hier wel iets uit halen en het vastleggen. En er komen alleen maar mensen die een hekel aan haar hebben dus dat is perfect! Het is besloten, ik ga”! Op het feest aangekomen voelt een fijne haatvolle sfeer. Ellis komt naar haar toe om een handtekening te vragen en Emilio is duidelijk aan het flirten. Ze kan Olivia natuurlijk niet ontlopen “En de vlog kijkers van Ruby! Jullie ook van harte welkom natuurlijk, Robijntjes! Ik ben zo blij dat je er bent zodat we onze strijdbijl kunnen begraven! Het spijt me zo dat je door dat vreselijke artikel van me al die troep over je heen kreeg. Dat was nooit mijn bedoeling!”. “Ik kijk er naar uit om je feest vast te leggen….want het gaat sowieso drama worden”! Wanneer Olivia wegloopt draait ze subtiel met haar ogen naar de camera.

*Heden*
Op dat moment wordt Olivia haar huis nogmaals doorzocht naar bewijsstukken. Eduard staat bij Olivia haar bureau, hij trekt alles open maar tot zijn verbazing is het snel raak. Helemaal bovenop ligt Olivia haar testament: “Hmm dat is interessant” zegt Eduard bedenkelijk. “Alles wordt nagelaten aan...Ruby? Die vlogger die een hekel aan haar heeft. Dit kan niet kloppen”. Hij bladert door de andere documenten: “AHA”.Ruby staat in haar favoriete schoenenwinkel, maar om nou te zeggen dat ze de tijd van haar leven heeft…“Zielloze trut” sneert een vrouw, “Duivelskind” sist een andere. Haar vlog is niet goed gevallen bij het publiek. Ruby rekent haar nieuwe prada’s af en doet ze gelijk aan: “Niets zal deze glans tegenhouden soccer moms”. Maar toch knaagt het, ze denkt even na en besluit dan om naar het politiebureau te gaan. Ze praat in zichzelf: “Misschien als ik mijn beelden geef als bewijs kan ik hier beter uitko…” nog voor ze haar zin kan afmaken komt de politie binnen. Ruby begint te gillen en trekt een klein sprintje op haar nieuwe glanzende hakken:“IK BEN ONSCHULDIG”. Ze wordt snel neergehaald door Eduard: “U staat onder arrest voor verdenking op de moord van Olivia”.
And if there is a God they'll know why it's so hard,to be human

Offline Daisy

  • Winnaar Vuelta Pool 2022
  • Forumlid
  • Geslacht: Vrouw
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #17 Gepost op: 31-10-2019, 20:32:24 »
Hoofdstuk 7 - Michelle



“Het is nog niet bekend waarom de politie vlogster Ruby verdenkt van …”. Michelle zet de TV uit. Ze hoeft er niets meer van te zien. Vloggers. Een raar volk. Het is dat ze haar zoontje Devlin af en toe moet vermaken met Youtube filmpjes, maar voor de rest heeft Michelle helemaal niks met Youtube en al helemaal niets met vloggers.

Arme Olivia. Nooit gedacht dat ze dit zou denken. Michelle kon Olivia eigenlijk niet uitstaan. Ze had het schoonmaakbaantje alleen maar genomen omdat haar uitkering haar uitgavenpatroon niet dekte. Drinken, leuke kleding en een kind, nee dat red je niet met alleen een uitkering van de staat. Olivia was de enige die zwart wilde betalen, daarvoor moest ze echter wel het bijbehorende diva gedrag op de koop toe nemen. Toen Olivia enkele weken geleden op de stoep stond met excuses, een flinke som geld en de allernieuwste iPhone, was Michelle stomverbaasd. Maar vooral dankbaar, want ze kon dit alles zéér goed gebruiken. Olivia was een bijzondere persoonlijkheid, niet de meest vriendelijke en sociale maar de dood had ze niet verdiend. “Ik moet iets doen.” Ze trekt haar jas aan, pakt haar fiets en gaat op pad.

Ongeveer een half uur later staat ze bij het penthouse van Olivia. Tot enkele dagen geleden zat er nog een sticker van de politie met NIET BETREDEN op deur geplakt, maar die is nu weg. “Waarschijnlijk omdat ze nu de dader hebben.”, denkt Michelle. Ze pakt haar sleutels en laat zichzelf binnen. “Oef, het ruikt hier muf, tijd om aan de slag te gaan. Nog een laatste keer schoonmaken.”  Ze trekt de deur van de berging open, pakt haar schoonmaakspullen en gaat aan de slag.

Ze begint in de slaapkamer. Het is duidelijk dat hier een tijd niet is schoongemaakt. Zelfs voor het feest was er geen tijd, ze was immers met het verkregen geld van Olivia even gaan shoppen. Ze heeft zowel zoonlief als zichzelf voorzien van een volledig nieuwe garderobe. Eenmaal klaar met dagdromen, besluit ze te beginnen met het stof weghalen onder het bed. Ze bukt en … “IEUW EEN SPIN!” Michelle raapt zichzelf bij elkaar, duikt verder onder het bed, vangt de spin en gooit hem aan één poot het raam uit. “Er zijn al genoeg doden gevallen in dit huis.”, denkt ze bij zichzelf. Als ze nog eens onder het bed kijkt, ziet ze enkele opvallende spullen liggen. De speciale outfits van Olivia, alleen voor de slaapkamer. Michelle kan zich nog goed die ene avond herinneren, dat ze wat later dan normaal was, omdat ze met haar kleine de hele dag op de eerste hulp had gezeten. Maar ze moest van Olivia per se die avond komen. “IK WIL DAT JE KOMT, ANDERS ZOEK JE MAAR EEN ANDERE BAAN”, was wat Olivia haar zo hard over de telefoon toe schreeuwde, dat de hele Eerste Hulp kon meegenieten. Toen ze die avond de slaapkamerdeur open deed om te gaan schoonmaken, lag Olivia daar … naakt … met een donkere man bovenop haar. Olivia: “Michelle, wat leuk, kom er gezellig bij.” De man leek ook wel geïnteresseerd, maar Michelle wist niet hoe snel ze zich uit de voeten moest maken. Die man, Emilio genaamd als ze het zich goed herinnerde, had ze wel eens in de kroeg gezien. Maar daar ging hij met types om, waar Michelle niets van moest weten. Drank, af en toe een pilletje, en hier en daar een avontuurtje, maar Michelle kende haar grenzen. Van types als die Emilio, of hoe hij ook heet, moest ze niets hebben. Dus toen ze die man de avond van het bewuste feest ook weer zag, besloot ze hem te ontwijken.

Na klaar te zijn met de slaapkamer, verplaatst Michelle zich naar de keuken. Hier is de politie duidelijk niet geweest. De beschimmelde restanten van wat ooit een taart was kijken haar aan. Michelle herinnert zich weer een oude man die die avond de taart aansneed. Dat was klaarblijkelijk de vader van Olivia. Olivia had het nooit over haar familie gehad. Blijkbaar een pijnlijk onderwerp. Iets dat Michelle met Olivia gemeen had. Ook Michelle is van haar ouders vervreemd. Toen haar ouders ontdekte dat Michelle op haar 17e zwanger was geraakt van een one-night stand, wilden ze niets meer van hun dochter weten. Ze hebben de kleine Devlin dan ook nog nooit gezien.
« Laatst bewerkt op: 31-10-2019, 20:36:35 door Daisy »

Offline Daisy

  • Winnaar Vuelta Pool 2022
  • Forumlid
  • Geslacht: Vrouw
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #18 Gepost op: 31-10-2019, 20:34:18 »
Dan het zwembad … de plek waar … Michelle wil er eigenlijk niet meer aan denken. Er stonden allemaal mensen in paniek. De één huilend, de ander schreeuwend. Michelle snelde nog toe, of ze iets kon doen. Maar het was al te laat. Olivia was niet meer. Het moet op dat moment zijn, dat Michelle haar telefoon verloor. Ze heeft die avond nog gezocht, maar was nergens te vinden. De volgende dag belde ze met de politie en die bleken hem gevonden te hebben. “Maar omdat deze in de directe omgeving van slachtoffer is gevonden, houden wij deze bij ons als mogelijk bewijsstuk. Wanneer er meer duidelijkheid is wat er met het slachtoffer is gebeurd, zullen we u benaderen als u uw telefoon mag ophalen.”

Michelle loopt naar de berging om de stofzuiger te pakken. Op de avond van het feest was ze daar ook even. Michelle wilde op de avond daar stiekem een sigaretje gaan roken; toen ze de deur van de berging open deed, trof ze daar een huilende vrouw aan. Kort blond haar, en van ongeveer dezelfde leeftijd als Olivia, schatte ze zo in. Ze vermoedde een oude schoolvriendin, maar toen Michelle vroeg of alles in orde was, stormde de vrouw met knalrode ogen en volledig uitgelopen mascara de berging uit. Michelle stak haar sigaretje op, en kwam de vrouw later niet meer tegen. Maar ja, er waren dan ook zoveel mensen op het feest. Mensen die ze, nu ze er eens goed over nadenkt, eigenlijk allemaal niet kende.

Dan het laatste stuk van het huis. De woonkamer. Het is een enorme bende. Boenen, schoonmaken, stofzuigen, Michelle is een paar uur bezig, maar om stipt middernacht blinkt het huis als nooit tevoren. Michelle ploft op de bank. Poeh, dat was een flinke klus, maar Olivia zou er trots op kunnen zijn. Michelle kijkt nog eens om zich heen. Dit zal ongetwijfeld de laatste keer zijn, dat ze zich in dit penthouse bevindt. Kon ze het zelf maar kopen. Met dank aan Olivia heeft ze financieel weer wat ruime, maar een penthouse, nee, dat zit er niet in. Maar dat flatje, 9 hoog, hopelijk kan ze dat binnenkort inruilen voor een kleine eengezinswoning.

Michelle bergt de schoonmaakspullen op in de berging. Haar oog valt op een stapel lege drankflessen in diezelfde berging. De flessen rode wijn zijn er flink doorheen gegaan. Michelle herinnert zich weer een vrouw die ze die avond flink zag drinken. Iemand van wederom Olivia’s leeftijd, nogal slordig gekleed, zonder make-up en een rare vlecht in het haar. Voor de moord ging het éne na de andere glas rode wijn erin, maar na de moord zag Michelle haar niet meer. Vreemd. Tot slot besluit Michelle nog even gebruik te maken van het toilet. Het slot is stuk, dat was ten tijde van het feest ook al zo. Onbegrijpelijk dat Olivia daar niets aan liet doen, geld was immers geen probleem. Het leidde tot nogal ongemakkelijke situatie, toen de DJ ook naar het toilet wilde, toen Michelle er net op zat. De DJ verontschuldigde zich tientallen keren, en zou het opnemen met Olivia, maar Michelle was het eigenlijk alweer bijna vergeten, tot nu.

Een half uur later is Michelle weer thuis. Ze geeft haar buurmeisje een presentje, omdat die even op de kleine Devlin paste. Ze kon haar nooit wat geven, maar sinds Olivia … een traan loopt over de wang van Michelle. Ze kan zich, behoudens tijdens de bevalling, eigenlijk niet herinneren wanneer ze voor het laatst gehuild heeft. Ze kijkt naar de kleine Devlin, die lekker ligt te slapen. Michelle begint te lachen. “Dat kleine ventje is nog zo onschuldig.”, denkt ze. Michelle gaat naast hem liggen en valt al snel in slaap.



Het is een uurtje of 8 de volgende ochtend als Michelle haar telefoon gaat. Haar oude versleten Nokia om precies te zijn, aangezien haar nieuwe bij de politie ligt. Michelle: “Hallo?” Eduard: “Goedemorgen, spreek ik met Michelle?” Michelle: “Dat klopt. Eduard: “Mooi. Ik heb nieuws. We willen graag u uw telefoon teruggeven. Kunt u even naar het bureau komen?” Michelle: “Uiteraard. Ik fris me op en kom dan direct!”

De kleine Devlin trekt de aandacht van alle agentes van het bureau. Eduard: “Wat een lieverd.” Michelle: “Ja, vooral een wijsneus. Maar goed, ik kan mijn telefoon ophalen begreep ik?” Eduard: “Loopt u maar even mee, mijn collega’s passen wel even op uw zoontje.” Michelle loopt achter Eduard aan. Ze lopen een ruimte in, en op de tafel ligt de telefoon van Michelle. Eduard: “Dit is hem?” Michelle: “Weet je, ik kan er eigenlijk niet zoveel mee, ik ben helemaal niet zo handig ermee. Maar ik gebruik m vooral om foto’s van Devlin te maken. En die wil ik heel graag terug.” Eduard: “Dat snap ik. Maar even voor de duidelijkheid, deze telefoon is van u?” Michelle: “Ja, dat zeg ik toch?” Eduard: “Dan vrees ik dat we even iets te bespreken hebben … gaat u even zitten … “ Michelle: “Hoe bedoelt u?” Terwijl Michelle gaat zitten, kijkt ze de hal in. Daar loopt Ruby. Met haar vlogcamera: “Jongens, ik ben weer vrij, ik ben onschuldig!” 

Wordt vervolgd …

Offline Jann

  • Forumlid
  • Geslacht: Man
  • Derde plaats Dixit 2020
Re: Verhaal: "Schuldig"
« Reactie #19 Gepost op: 11-11-2019, 19:34:02 »
Hoofdstuk 8 - Eduard


DE AVOND VAN DE MOORD

Eduard staat met zijn jonge compagnon Ayoub in de kantine van het politiebureau. Over een klein halfuur zit hun shift erop. Nog een potje patiencen thuis en dan onder de veren. Ayoub moet lachen als Eduard zich omdraait met zijn koffie. “Er zit een spin in je snor, man. Volgens mij ben je aan het verstoffen.” Eduard voelt aan zijn snor, waar inderdaad een spinnetje uit valt. Ayoub wil erop trappen. “Ho ho,” waarschuwt Eduard. Hij manoeuvreert het beestje zorgvuldig met een papiertje onder een glas en brengt het het raam uit. Zijn collega schudt ongelovig zijn hoofd. Dan klinkt er een harde stem vanuit de deuropening. “Heren, jullie zullen jullie vrouwtjes nog even niet kunnen opwarmen. Er ligt een lijk voor jullie klaar in Nieuw Oost.” Eduard ziet aan Ayoub dat hij hier duidelijk niet op zat te wachten. Hemzelf is het om het even. Er ligt toch niemand om op te warmen thuis.
[/left]
“Een moord in Nieuw Oost. Kan alleen maar roof zijn toch? Een paar duizend patsers op een kluitje, dat vraagt erom.” Eduard hoort zijn collega al rijdend aan. “Er was een feest gaande, niet echt een geschikt moment voor een overval, denk je wel?” “Dan zullen ze zich wel naar de klote hebben gedronken of gesnoven en uit verveling elkaar in de haren gevlogen.” Eduard kijkt vluchtig opzij naar zijn partner. Hij heeft het niet zo op rijkeluisfeestjes. Hij wordt altijd wat mismoedig van die opgeblazenheid van mensen die bang zijn voor de leegte. Wat is er mis met een potje kaarten bij het gezelschap van een hond in de mand?

De rood-witte linten zijn al om het huis gezet als ze aankomen. Binnen zit een groep verdwaasd ogende mensen aan glaasjes water te nippen, sommigen apatisch voor zich uit starend, anderen juist hyperalert alles in de gaten houdend. Eduard krijgt een por van zijn collega. “Jezus, er zijn zelfs celebrity’s. Dat is Ruby, die vlogster.” Eduard kijkt van de uitbundig uitgedoste en opgemaakte vrouw naar Ayoub, maar weet niet waar de jongen het over heeft. “Goed, ik begin maar met vragen stellen,” zegt hij en hij loopt naar een jonge, blonde vrouw die op lijkt te zijn van de emoties. Ze ziet er een stuk aardser uit dan de rest. “Goedenavond mevrouw, kunt u mij misschien wat meer vertellen over deze avond? Wat was er voor feest gaande bijvoorbeeld?” Ze schiet met haar ogen naar de agent. “Ehm, het was een verzoeningsfeest. Een vergevingsfeest. Ze wilde iedereen vergeven met wie ze ooit problemen heeft gehad...” Eduard zucht in zijn hoofd. Precies die decadente onzin van mensen met te veel tijd en geld. Een vergevingsfeest. Waarom niet een middag op de koffie om het een en ander uit te praten? “En aan wat voor problemen moet ik dan denken? Waar had u bijvoorbeeld ruzie over?” De vrouw grijpt met haar hand in de nek en wrijft daar wat. “Iets van lang geleden. We hebben bij elkaar op school gezeten en toen wel eens onenigheid gehad. Maar ze heeft daar duidelijk een punt achter willen zetten met dit feest en nu gebeurt er dit. Ik snap er niks van.” Ze praat snel. Eduard krijgt medelijden met haar. Het arme ding, waarschijnlijk voelt ze zich helemaal niet op haar gemak in dit wereldje. Hij bedankt haar, staat op en kijkt eens om zich heen. Morgen maar eens uitgebreid iedereen aan de tand voelen op het bureau. Op een feest met alleen maar mensen met een problematisch verleden met het slachtoffer kan natuurlijk niemand worden uitgesloten. Wat een belachelijke situatie.
Hier kan uw boodschap komen te staan. Geïnteresseerd? Neem dan snel contact op en bereik een miljoenenpubliek (5 cent per pm)